Back on track
Mijn vorige blog is alweer een paar weken geleden. Laat ik gewoon beginnen met te zeggen dat het heel erg goed met me gaat, want daar gaat het uiteindelijk om. Inmiddels zijn we het nieuwe jaar ingegaan (voor iedereen trouwens de beste wensen :-) ) en is de operatie nu zo'n 8 weken geleden.
Terugkijkend op deze weken is het me eigenlijk reuze meegevallen. Ik zag erg op tegen het "niks" doen, maar uiteindelijk heb ik gewoon kei en kei hard gewerkt om te staan waar ik nu sta en heb ik me geen moment verveeld. Drie dagen na de operatie ging ik mijn eerste wandeling maken met Kees-Jan (500m haha), onder het motto: "Bewegen is goed voor me en pijn heb ik ook als ik op de bank blijf liggen" Na 5 dagen maakte ik mijn eerste minuten op de crosstrainer.... dit alles werd steeds meer uitgebouwd en uiteindelijk ging ik na 4 weken zwemmen en stond ik na 5,5 week al voor het eerst op de tennisbaan. Dat ik van begin af aan zo actief ben geweest heeft mijn herstel zeker goed gedaan. In combinatie met genoeg rusten en goed (eiwitrijk) eten. Dit laatste heb ik iets te fanatiek gedaan, want de komende tijd zal in het teken staan van de "post-operatieve kilo's" kwijtraken. Die extra kilo's zijn ook wel verklaarbaar, want als je eerste woorden na 6 uur narcose zijn : "Ik wil eten" dan ontbreekt het je niet aan eetlust ;-) Ook kreeg ik veel visite en ging ik zeer regelmatig 's morgens op pad met ons pa en ma om ergens te gaan ontbijten. Qua pijn is het me ook meegevallen. Na iets meer dan 1,5 week slikte ik geen pijnstillers meer. Ik vond het fijner om te kunnen voelen wanneer ik teveel deed dan het te onderdrukken.
In de vorige blog schreef ik dat ik pas in februari terug zou moeten naar Nijmegen. Voor de eerste controle. Maar ik ben 5,5 week na de operatie ook nog een keer terug geweest. Ik werd toen even goed binnenstebuiten gekeerd om te kijken of het echt wel zo goed ging als dat ik zei. Toen ik de wondjes op mijn buik liet zien was de eerste reactie van de arts assistent (er was weer 3 man aanwezig bij de lichamelijke controle): "Wow!".... Nou... dan weet je dat het goed zit :-) Van binnen zag de wond er ook goed helend uit. Er waren nog wel wat inwendige hechtingen zichtbaar, maar alles was al wel zo goed geheeld dat ik toestemming kreeg om weer wat fanatieker te gaan sporten (lees: 20 uur later stond ik op de tennisbaan) Ze waren allemaal zeer geïnteresseerd in wat ik allemaal zowel voor als na de operatie had gedaan wat mogelijkerwijs bij heeft kunnen dragen aan dit voorspoedige herstel. Ook mentaal werd ik goedgekeurd en ik kon weer fluitend naar huis.
Van de operatie zelf heb ik lichamelijk helemaal geen klachten meer en ben ik weer bijna de oude. Ik merk wel dat ik qua concentratie, conditie en mentale belastbaarheid nog wat kan winnen, maar dat heeft gewoon nog even tijd nodig. Wat ik wel heeeeel erg vervelend vind is dat ik, als gevolg van het verwijderen van mijn lymfeklieren, oedeem heb overgehouden aan de operatie. Oedeem (vochtophoping) in beide benen, liezen en buik. Ik heb hiervoor 2x in de week oedeemtherapie en mijn op maat gemaakte steunkousen (nou ja, geen kousen maar een pantymodel tot aan de borst. Erg sexy) zijn inmiddels besteld. Die zal ik het komende jaar dagelijks moeten dragen. Het oedeem is chronisch, maar het kan zijn dat ik na een jaar de steunkousen wat minder hoef te dragen. Daar moet ik alleen niet teveel van uit gaan (maar dat doe ik lekker toch :-p ) . Dat oedeem is echt heel irritant. Ik kan nu bijvoorbeeld door Oud & Nieuw al voor de 3e dag moeilijk lopen. Dit heeft niks te maken met overmatig alcoholgebruik, maar met langdurig staan. Mijn benen en buik doen zeer en mijn liezen zijn stram. Daardoor kun je niet helemaal lekker bewegen. Hoe minder ik beweeg, hoe meer last ik er van heb. Maar als ik teveel belast wordt het ook weer erger. Ik moet hier dus echt nog even mijn weg in vinden. Ik zal "blij" zijn als ik de steunkousen aan kan, want dan worden deze klachten waarschijnlijk ook minder. Dit is namelijk echt niet fijn! Zelfs een gewone spijkerbroek kan ik niet een hele dag aan, omdat dat zeer gaat doen aan mijn buik.
Maar genoeg gezeurd. Al met al ben ik tot nu toe gewoon heel goed uit deze periode gekomen en voel ik me zowel lichamelijk als geestelijk prima.
Zojuist heb ik 144 kaartjes opgeruimd die ik heb mogen ontvangen van allemaal lieve mensen die mij een hart onder de riem wilden steken. Wat ontzettend lief! Morgen ga ik na een fijne kerst en jaarwisseling weer lekker werken. Daar heb ik heel veel zin in. Ik denk wel dat het veel energie gaat kosten, maar ook dit zal gewoon weer even wennen zijn. Ik ben natuurlijk de afgelopen weken alleen maar met mezelf bezig geweest en heb me ook om niks anders echt druk hoeven maken. Net of ik terug kom van een lange vakantie, maar dan net even iets anders ;-)
Over een tijdje zal ik nog laten weten hoe het gaat met het lymfdoedeem en hoe de eerste ECHTE controle in februari is geweest.
Groeten,
Manon
Terugkijkend op deze weken is het me eigenlijk reuze meegevallen. Ik zag erg op tegen het "niks" doen, maar uiteindelijk heb ik gewoon kei en kei hard gewerkt om te staan waar ik nu sta en heb ik me geen moment verveeld. Drie dagen na de operatie ging ik mijn eerste wandeling maken met Kees-Jan (500m haha), onder het motto: "Bewegen is goed voor me en pijn heb ik ook als ik op de bank blijf liggen" Na 5 dagen maakte ik mijn eerste minuten op de crosstrainer.... dit alles werd steeds meer uitgebouwd en uiteindelijk ging ik na 4 weken zwemmen en stond ik na 5,5 week al voor het eerst op de tennisbaan. Dat ik van begin af aan zo actief ben geweest heeft mijn herstel zeker goed gedaan. In combinatie met genoeg rusten en goed (eiwitrijk) eten. Dit laatste heb ik iets te fanatiek gedaan, want de komende tijd zal in het teken staan van de "post-operatieve kilo's" kwijtraken. Die extra kilo's zijn ook wel verklaarbaar, want als je eerste woorden na 6 uur narcose zijn : "Ik wil eten" dan ontbreekt het je niet aan eetlust ;-) Ook kreeg ik veel visite en ging ik zeer regelmatig 's morgens op pad met ons pa en ma om ergens te gaan ontbijten. Qua pijn is het me ook meegevallen. Na iets meer dan 1,5 week slikte ik geen pijnstillers meer. Ik vond het fijner om te kunnen voelen wanneer ik teveel deed dan het te onderdrukken.
In de vorige blog schreef ik dat ik pas in februari terug zou moeten naar Nijmegen. Voor de eerste controle. Maar ik ben 5,5 week na de operatie ook nog een keer terug geweest. Ik werd toen even goed binnenstebuiten gekeerd om te kijken of het echt wel zo goed ging als dat ik zei. Toen ik de wondjes op mijn buik liet zien was de eerste reactie van de arts assistent (er was weer 3 man aanwezig bij de lichamelijke controle): "Wow!".... Nou... dan weet je dat het goed zit :-) Van binnen zag de wond er ook goed helend uit. Er waren nog wel wat inwendige hechtingen zichtbaar, maar alles was al wel zo goed geheeld dat ik toestemming kreeg om weer wat fanatieker te gaan sporten (lees: 20 uur later stond ik op de tennisbaan) Ze waren allemaal zeer geïnteresseerd in wat ik allemaal zowel voor als na de operatie had gedaan wat mogelijkerwijs bij heeft kunnen dragen aan dit voorspoedige herstel. Ook mentaal werd ik goedgekeurd en ik kon weer fluitend naar huis.
Van de operatie zelf heb ik lichamelijk helemaal geen klachten meer en ben ik weer bijna de oude. Ik merk wel dat ik qua concentratie, conditie en mentale belastbaarheid nog wat kan winnen, maar dat heeft gewoon nog even tijd nodig. Wat ik wel heeeeel erg vervelend vind is dat ik, als gevolg van het verwijderen van mijn lymfeklieren, oedeem heb overgehouden aan de operatie. Oedeem (vochtophoping) in beide benen, liezen en buik. Ik heb hiervoor 2x in de week oedeemtherapie en mijn op maat gemaakte steunkousen (nou ja, geen kousen maar een pantymodel tot aan de borst. Erg sexy) zijn inmiddels besteld. Die zal ik het komende jaar dagelijks moeten dragen. Het oedeem is chronisch, maar het kan zijn dat ik na een jaar de steunkousen wat minder hoef te dragen. Daar moet ik alleen niet teveel van uit gaan (maar dat doe ik lekker toch :-p ) . Dat oedeem is echt heel irritant. Ik kan nu bijvoorbeeld door Oud & Nieuw al voor de 3e dag moeilijk lopen. Dit heeft niks te maken met overmatig alcoholgebruik, maar met langdurig staan. Mijn benen en buik doen zeer en mijn liezen zijn stram. Daardoor kun je niet helemaal lekker bewegen. Hoe minder ik beweeg, hoe meer last ik er van heb. Maar als ik teveel belast wordt het ook weer erger. Ik moet hier dus echt nog even mijn weg in vinden. Ik zal "blij" zijn als ik de steunkousen aan kan, want dan worden deze klachten waarschijnlijk ook minder. Dit is namelijk echt niet fijn! Zelfs een gewone spijkerbroek kan ik niet een hele dag aan, omdat dat zeer gaat doen aan mijn buik.
Maar genoeg gezeurd. Al met al ben ik tot nu toe gewoon heel goed uit deze periode gekomen en voel ik me zowel lichamelijk als geestelijk prima.
Zojuist heb ik 144 kaartjes opgeruimd die ik heb mogen ontvangen van allemaal lieve mensen die mij een hart onder de riem wilden steken. Wat ontzettend lief! Morgen ga ik na een fijne kerst en jaarwisseling weer lekker werken. Daar heb ik heel veel zin in. Ik denk wel dat het veel energie gaat kosten, maar ook dit zal gewoon weer even wennen zijn. Ik ben natuurlijk de afgelopen weken alleen maar met mezelf bezig geweest en heb me ook om niks anders echt druk hoeven maken. Net of ik terug kom van een lange vakantie, maar dan net even iets anders ;-)
Over een tijdje zal ik nog laten weten hoe het gaat met het lymfdoedeem en hoe de eerste ECHTE controle in februari is geweest.
Groeten,
Manon