Zomaar!
Onze zomervakantie is al weer twee maanden geleden, zo ook die ene eerste maandag dat ik niet naar het werk hoefde. Wat gaat de tijd toch snel! De eerste maand voelde heel raar, ik kwam maar moeizaam los van alle gebeurtenissen. Ik moest de eerste week na de zomervakantie ook 'even' m'n spullen inleveren (laptop, sleutels, pasje, etc.). Hoe 'even' dit ook klinkt en hoe ik mezelf ook toesprak, ik kreeg het niet voor elkaar ... Ik heb die ochtend m'n man gevraagd om de spullen in te leveren, ik ben zelf wel meegegaan, maar ben buiten op de parkeerplaats in de auto blijven zitten. Raar gevoel, ik kon er geen woorden voor vinden, maar ik kon het gewoon niet. Eenmaal thuis zou ik het wel meteen kunnen loslaten, toch? Ik ben immers vrij van werk. Nou, niet dus. Dat gevoel van vrijheid liet nog wel een maand op zich wachten, maar nu is het er ook echt! Hoe rijk ben en voel ik me wel niet om zonder enige werkstress te leven, te slapen, weer op te staan en me in vrijheid te bewegen... wat de uitslag in december ook zal zijn, deze uren, dagen, weken, al met al wel 3 maanden heb ik op mijn manier van het leven kunnen genieten. Een en al dankbaarheid voert de boventoon, wat voel ik me op dit moment een bofkont!
De allerlaatste week van de basisschool zomervakantie ben ik met onze zoon een week 'extra' naar de kust geweest. De caravan stond nog op de oprit thuis en die laatste week beloofde heel mooi weer te worden. Toen heb ik impulsief een kampeerplek geboekt onder het mom "niet omdat het moet, maar omdat het kan". Anton kon ons zondag brengen en hij heeft ons vrijdag opgehaald. Het werd een hele mooie zomerse week: zon, zee, strand én elkaar. Alhoewel dat laatste alleen in de ochtend en de avond was :-) Sander vermaakte zich de hele dag meer dan prima en net als in Appelscha groeide hij maar door, letterlijk en figuurlijk. Hij sloot zich makkelijk aan bij andere jongens en de hele dag gingen ze in Kijkduin lekker Pokemons vangen. We spraken samen af waar ik zou zitten, of op het strand (bij paal zus en zo), of op een bankje bij de trap of in strandtent Habana. Op dinsdag vroeg Sander of ik altijd al zo'n leesfreak was geweest, hij kon mij ondertussen uittekenen met een boek op schoot ... Nou, ik had honderden pagina's interessante kost te lezen, o.a. Vier vragen die je leven veranderen van Byron Katie en De Cirkel is Rond van Wayne Dyer. Hoe bijzonder om dagenlang buiten in de zon, in alle rust en ruimte die boeken tot je te laten doordringen ... wat ben ik toch een bofkont!
Ik had tijdens onze fijne zomervakantie in Appelscha één moment, ik weet niet meer precies wat de aanleiding was, maar het was een inval, dat ik 'ineens' dacht ze redden het wel, ... Ik schrok van m'n eigen gedachte, want ik ben niet bezig met doodgaan, maar het is waar, het loslaten gaf me ook rust, zelfs een soort van wonderlijke serene rust. Why worry? per direct mee gestopt :-) Week na week verdween beetje bij beetje de stress en kon ik ... ja, wat doe je eigenlijk de hele dag? die vraag krijg ik wel eens. Nou, ik kan het rustig laten dat ik iets 'moet' doen, ik zie wel ... en dat bevalt ontzettend goed! Ik ben aan de gang gegaan in de tuin en in huis, onze zoon hadden we een gamehok beloofd op zolder, klaar met de kerstvakantie. Haha, mam heeft zoveel tijd dat het hok klaar was met de herfstvakantie en het werd tegelijkertijd een mooi verjaardagscadeau. Daarnaast heb ik de nodige wandel- en lunchafspraken. Kortom, genieten geblazen ... wie is hier de bofkont?!
Nou, nou, gaat deze blog alleen maar over bofkonten? Nee, dan had ik dat wel als titel gekozen. De titel is deze keer Zomaar! omdat ondanks al die mooie, prachtige, waardevolle momenten nog steeds zomaar uit het niks de paniek kan toeslaan, die K zomaar ineens heel hard terug op je netvlies is. Als iemand mij goedbedoeld vraagt Hoe is 't nu met je? maar daar toch een serieuze, zachte ondertoon aan geeft, dan denk ik ineens Shit ja, ik heb kanker gehad, ik ben (en blijf) voor sommigen toch een patient. Aan de andere kant zit ik ook zomaar op een doordeweekse dinsdag een hele dag met een vriendin op de saunaboot in Mill ... het is Borstkanker Verwendag en m'n vriendin had me aangemeld. Fan-tas-tisch, heerlijk om weer in de sauna te zijn. Alle variaties op de standaard twee borsten waren aanwezig, stuk voor stuk unieke verhalen lopen hier rond! Dat hele koude dompelbad na een sauna was en is toch altijd wel een struikelblokje, voetje voor voetje ga ik erin, hup onder en eruit. Gelukkig ben ik niet de enige. Als we ons afdrogen zeggen we tegen elkaar dat we wel voor hetere vuren gestaan hebben. Een knikje is genoeg en verder niks. We hebben het er vandaag zomaar niet over!
Ik ben een gezonde vrouw met één borst plus een patientenpas in haar portemonnee, een pas die daar de komende jaren blijft zitten. Ik krijg de kans om nu even zomaar van het leven te genieten. Toch een bofkont!
De allerlaatste week van de basisschool zomervakantie ben ik met onze zoon een week 'extra' naar de kust geweest. De caravan stond nog op de oprit thuis en die laatste week beloofde heel mooi weer te worden. Toen heb ik impulsief een kampeerplek geboekt onder het mom "niet omdat het moet, maar omdat het kan". Anton kon ons zondag brengen en hij heeft ons vrijdag opgehaald. Het werd een hele mooie zomerse week: zon, zee, strand én elkaar. Alhoewel dat laatste alleen in de ochtend en de avond was :-) Sander vermaakte zich de hele dag meer dan prima en net als in Appelscha groeide hij maar door, letterlijk en figuurlijk. Hij sloot zich makkelijk aan bij andere jongens en de hele dag gingen ze in Kijkduin lekker Pokemons vangen. We spraken samen af waar ik zou zitten, of op het strand (bij paal zus en zo), of op een bankje bij de trap of in strandtent Habana. Op dinsdag vroeg Sander of ik altijd al zo'n leesfreak was geweest, hij kon mij ondertussen uittekenen met een boek op schoot ... Nou, ik had honderden pagina's interessante kost te lezen, o.a. Vier vragen die je leven veranderen van Byron Katie en De Cirkel is Rond van Wayne Dyer. Hoe bijzonder om dagenlang buiten in de zon, in alle rust en ruimte die boeken tot je te laten doordringen ... wat ben ik toch een bofkont!
Ik had tijdens onze fijne zomervakantie in Appelscha één moment, ik weet niet meer precies wat de aanleiding was, maar het was een inval, dat ik 'ineens' dacht ze redden het wel, ... Ik schrok van m'n eigen gedachte, want ik ben niet bezig met doodgaan, maar het is waar, het loslaten gaf me ook rust, zelfs een soort van wonderlijke serene rust. Why worry? per direct mee gestopt :-) Week na week verdween beetje bij beetje de stress en kon ik ... ja, wat doe je eigenlijk de hele dag? die vraag krijg ik wel eens. Nou, ik kan het rustig laten dat ik iets 'moet' doen, ik zie wel ... en dat bevalt ontzettend goed! Ik ben aan de gang gegaan in de tuin en in huis, onze zoon hadden we een gamehok beloofd op zolder, klaar met de kerstvakantie. Haha, mam heeft zoveel tijd dat het hok klaar was met de herfstvakantie en het werd tegelijkertijd een mooi verjaardagscadeau. Daarnaast heb ik de nodige wandel- en lunchafspraken. Kortom, genieten geblazen ... wie is hier de bofkont?!
Nou, nou, gaat deze blog alleen maar over bofkonten? Nee, dan had ik dat wel als titel gekozen. De titel is deze keer Zomaar! omdat ondanks al die mooie, prachtige, waardevolle momenten nog steeds zomaar uit het niks de paniek kan toeslaan, die K zomaar ineens heel hard terug op je netvlies is. Als iemand mij goedbedoeld vraagt Hoe is 't nu met je? maar daar toch een serieuze, zachte ondertoon aan geeft, dan denk ik ineens Shit ja, ik heb kanker gehad, ik ben (en blijf) voor sommigen toch een patient. Aan de andere kant zit ik ook zomaar op een doordeweekse dinsdag een hele dag met een vriendin op de saunaboot in Mill ... het is Borstkanker Verwendag en m'n vriendin had me aangemeld. Fan-tas-tisch, heerlijk om weer in de sauna te zijn. Alle variaties op de standaard twee borsten waren aanwezig, stuk voor stuk unieke verhalen lopen hier rond! Dat hele koude dompelbad na een sauna was en is toch altijd wel een struikelblokje, voetje voor voetje ga ik erin, hup onder en eruit. Gelukkig ben ik niet de enige. Als we ons afdrogen zeggen we tegen elkaar dat we wel voor hetere vuren gestaan hebben. Een knikje is genoeg en verder niks. We hebben het er vandaag zomaar niet over!
Ik ben een gezonde vrouw met één borst plus een patientenpas in haar portemonnee, een pas die daar de komende jaren blijft zitten. Ik krijg de kans om nu even zomaar van het leven te genieten. Toch een bofkont!
1 reactie