Het aftellen is begonnen

De afgelopen maanden heb ik letterlijk geen stap in een ziekenhuis gezet en gelukkig ook niet voor een dierbare! Ik ben tenslotte niet de enige waar 'zomaar' ineens iets mee kan gebeuren, maar dat is ons gelukkig bespaard gebleven... De wereld van het ziekenhuis raakte daarmee een beetje op de achtergrond en als enig tastbaar bewijs valt mijn blik zo af en toe op die patientenpas in m'n portemonnee. Ik weet nog goed die allereerste keer dat ik in de richting van het ziekenhuis fietste, maar er niet hoefde te zijn en ook wist dat ik er voorlopig niet hoefde te zijn. Dat gaf een heel apart, beetje dubbel gevoel. Enerzijds heb ik hele goede ervaringen in het ziekenhuis opgedaan, anderzijds merkte ik bij mezelf dat ik toch zó blij was dat ik die keer niet naar binnen hoefde en ik fietste gauw weer verder... Maar helaas, aan alles komt een eind, zo ook binnenkort aan deze ziekenhuisloze reeks van dagen, weken en maanden. Nu Sinterklaas weer in het land is, is het aftellen tot pakjesavond begonnen. Ook voor mij. Op 5 december, 8 uur 's ochtends ben ik de eerste klant bij de nucleaire geneeskunde. Ik sta gepland voor een PET-scan. Ik kan me de vorige keer nog kraakhelder herinneren, een jaar geleden alweer. Samen met een vriendin doorstond ik destijds de procedures, we waren eigenlijk een beetje giebelig. De reden voor die PET-scan was bloedserieus, maar tja, het ligt nu eenmaal in onze aard om overal de zonnige kant van in te zien. De verpleegkundige was zeer in haar hum met zulke gezellige klanten op de vroege ochtend en dat werkte weer positief op ons gemoed, etc etc. Afijn, ik kijk dus niet op tegen 5 december, eerder tegen de week erna. Dan is het wachten, wachten, wachten op de afspraak met de oncoloog. Wat is nu een weekje wachten? zou je denken. De tijd vliegt, toch, niet dan? Nou, ik weet nog van vorig jaar dat ik alle mogelijke scenario's aan het bedenken was, inclusief alle onverwachte wendingen, cliff hangers en titel aftiteling. Op een gegeven moment dacht ik "weet je, ik ga in bed liggen, doe het licht uit, trek de deken over me heen en ze mogen me roepen als de afspraak zover is". Hoe ga ik dat wachten dit jaar doen? Weet ik nog niet. Ik heb ondertussen geleerd om beter met het ongewisse om te gaan. Ik neem het maar zoals het komt, wat niet is, is niet en wat wel is, is wel. Alhoewel, aangemoedigd door alle Sinterklaas en kerst advertenties, ga ik mezelf morgen maar eens verwennen met een paar boeken. Als ze dan in de winkel vragen 'inpakken 5 december?' dan zeg ik 'Ja, alstublieft'. Als 't heerlijk avondje is gekomen, pak ik ze uit {dank u wel Sinterklaas!} en dan ga ik daarmee lekker een week lang (in bed) lezen. Trek ik die deken over me heen als ik daar zin in heb ...
U hoort / leest binnenkort weer van mij!