Wending

Al bladerend in ons vakantie fotoboekje kan ik een glimlach van geluk niet onderdrukken. Dit jaar gingen we voor het eerst als gezin in de zomervakantie naar Frankrijk. We hebben 10 prachtige zomervakanties in eigen land gehad, maar dit jaar was het tijd voor iets anders. We zeiden voor drie weken ons vlakke land vaarwel en aanvaardden goed gemutst de lange reis richting de zon, de bergen en de Alpen in Frankrijk. Wat bleek? Door onze keuze voor Frankrijk waren we ontsnapt aan de extreme hitte in Nederland (die ene dinsdag in augustus, herinnert u zich die dag nog?). Als ultiem cadeau, kers op de taart en om nooit te vergeten, ben ik in de laatste week van de zomervakantie een paar dagen in Barcelona geweest, samen met onze zoon. Als je hem vroeg wat hij daar ging doen, dan zei hij steevast “Camp Nou”. Dat was eigenlijk zijn énige doel. En verder? Verder vroeg hij zich niet zozeer af wat we die dagen gingen doen, vond alles wel oké wat ik opperde om te gaan doen. Zolang Camp Nou maar de eerste dag op het programma stond. Haha, dan was de (culturele) rest wel te verduren (Sagrada wie?). De Camp Nou Experience, zoals de tour door het stadion inclusief museum heet, was inderdaad een hele belevenis! Uiteindelijk beland je als bezoeker in de FC Botiga Megastore, de grootste winkel van FC Barcelona in Barcelona, goed voor twee miljoen bezoekers per jaar! We hebben allebei onze ogen uitgekeken, wat een supermooie winkel! Onze City trip was op dag 1 al geslaagd!

De zomer van 2018 gaat de (foto)boeken in als een zonovergoten zomer, waarin genieten en aandacht voor elkaar centraal stond. Met het wisselen van de seizoenen, komt december weer in zicht. Dit betekent niet alleen het feest van Klaas met z’n rode mijter, maar voor mij met name zenuwen voor en na de geplande PET scan. De uitslag (dit jaar gelukkig al na twee dagen) is een moment opname, dat weet ik. Als geen uitzaaiingen gedetecteerd worden, betekent dat slechts dat ik tot dat moment zonder angst had kunnen leven. Het betekent niet dat ik vanaf dat moment zonder angst kan leven. In mijn gesprek met de chirurg afgelopen september (jaarlijkse controle) gaf zij dan ook aan dat ze mijn wens voor die scan snapte (al is het maar voor mijn mentale gezondheid), maar jij en ik weten toch ook dat het geen enkele, nul komma nul, noppes, zero garantie is voor een schone toekomst? Ja, ik weet het, maar toch kan ik het nog niet loslaten en weet ik nu al, dat wanneer de oncoloog vraagt of ik volgend jaar weer een PET scan wil, dat ik dan ja knik.

Mijn klus is om de kracht op te doen om iedere dag te léven, zonder angst, zonder schuld. Mijn oplossing? Ik richt me naar het heden … klinkt simpel, maar voor mij een hele klus. Naast alle turbulentie die veroorzaakt werd door de diagnose borstkanker in 2016, hebben allerlei workshops (Phoenix Opleidingen in Utrecht; Parre en Deden in Nijmegen) mij enorm veel inzicht gegeven waarom ik doe, wat ik doe en waarom ik niet doe, wat ik niet doe. Turbulentie van een andere orde, maar hé, toch ook weer niet. Levensangst en gevoelens van schuld zitten er al van jongs af aan (onbewust) in … Hoog, hoog tijd om die (kinderlijke) gevoelens onder ogen te zien, aan te gaan en (eindelijk) de innerlijke beweging naar volwassenheid te maken, me in liefde te verbinden met beide (!) ouders en afscheid te nemen, het kind in mij los te laten, het kind dat (heel begrijpelijk, absoluut geen verwijt) zo loyaal was aan (het lot van) haar ouders. Pffff, een hele klus, dat volwassen worden. Het lukt me steeds beter, ik loop de juiste weg, maak de gewenste beweging, stap voor stap. Alleen, maar toch ook weer niet alleen. Ik ervaar m’n (overleden) ouders als steun in de rug, man en kind aan mijn zijde, lieve (schoon)familie en vriendinnen in de flanken. Ik ga er werk van maken. Letterlijk! Ik ben zover dat ik graag individuele begeleiding aan mensen zou willen geven, aan ieder mens die in zijn/haar leven ergens in de knel is gekomen. In mijn werkzame leven is altijd aanspraak gemaakt op mijn hoofd, dat heb ik ook altijd flink gebruikt, hard gewerkt … De afgelopen vijf jaar is mijn persoonlijke groei op stoom gekomen, de wereld van de familieopstellingen bracht voor mij de innerlijke realiteit aan het licht, de diagnose borstkanker en alle gevolgen van dien (werk en privé) heeft dit alleen maar nog verder op stoom gebracht. Ik heb de afgelopen jaren zoveel tools in handen gekregen, dat ik me nu met m’n hart op een creatieve, originele manier en laagdrempelig ten dienste wil stellen aan ieder mens, die op zoek is naar hoe en waar een oplossing of een uitweg te vinden is.

Ik zie een toekomst met iedere dag vreugde, gezondheid, een intens blije, vrije geest, geen beperkingen zien of voelen, wat een rijkdom! Dat is mijn énige doel! Daarmee is de periode rond die PET scan ook beter te verduren. Haha, het lijkt wel een parallel met onze City trip. Heeft die puber z’n moeder ongemerkt een mooie levensles gegeven …