Voor en na
De zaterdag na mijn besluit om geen preventieve nabehandeling te starten was ik op een afscheidsreceptie van een collega. Niet zo maar een collega, maar mijn duo maatje. Hij ging met pensioen. Kanttekening: hij stopt met zijn praktijk als medisch specialist in het ziekenhuis, maaaaar sinds 1 juni is hij voor een aantal dagdelen per week de inhoudelijke manager van mijn, en dus onze zorggroep. In verhouding tot die 30+ jaren in hetzelfde ziekenhuis heeft onze ontmoeting en onze samenwerking pas een paar maanden geleden het licht gezien. De speeches en anekdotes door collega's karakteriseerden hem hoe ik hem ondertussen ook al had leren kennen. Als open, transparant, slim, snel schakelend, recht door zee, medewerker en patientgericht, alles voor zijn ziekenhuis, ons collectief doel. Kortom, een mooi mens. Ik ben sinds 1 juni door hem ingewijd in het ziekenhuis wezen en had me geen betere partner kunnen wensen! Het was fijn om hem weer te zien.
Ik zag die middag na zoveel weken ook weer andere collega's. De vraag 'Hoe gaat het?' kwam steeds langs, begrijpelijk. Liever dat men iets vraagt dan dat men je negeert. Ik gaf aan dat ik net had besloten geen natraject met chemo/eiwit/hormonale therapie te volgen. De vraag 'Betekent het dat we je nu snel weer terug zien in het ziekenhuis?' kwam 1 keer langs, maar die bracht me volledig van m'n stuk. O jee, dacht ik. Ik merkte gelijk dat ik op de receptie was als mens, niet zozeer als collega. Betekent geen natraject dat ik verwacht word gelijk weer te gaan werken? (wat de vragensteller helemaal niet impliceerde natuurlijk) Ik had me nog helemaal niet bezig gehouden met werk opstarten ... ik zat eigenlijk in een soort van waas. Ik nam de verwarring mee naar huis en probeerde voor mezelf te duiden wat er (van binnen) met me gebeurd was.
Het lijkt volkomen logisch, maar er is een leven voor en na de diagnose en behandeling, in mijn geval de operatie. De waas trok beetje bij beetje op omdat ik me 'gewoonweg' begon te realiseren dat ik 'officieel' in de na-fase was beland. Je zegt, ik ben heel goed hersteld, maar ben je weer de oude? Nee, je wordt namelijk nooit meer de oude ... Dat is helemaal niet erg, misschien is de nieuwe Ik wel een (nog) mooier mens dan de oude Ik. Mijn leven en dat van mijn gezin is op zijn kop gezet, (schoon)familie en vriend(inn)en leven intens mee. In dat alles moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Hoe kun je verder zonder dat het alles overheerst? Ik heb ruimte nodig in mijn hoofd om tot me te laten doordringen wat allemaal gebeurd is, geen werk. Ik vond dat laatste voor mezelf, enthousiast werkpaard, een bizarre constatering. Lotgenoten zullen zich herkennen in de zin "Leven na kanker is hard werken", overige lezers moeten het maar van mij aannemen. Ik ben dus allang weer aan het werk ...??
De dag na die receptie, op zondag 6 november heb ik samen met een vriendin een mooie linde geplant op de boomplantdag van Natuurmonumenten. We hebben gekozen om de boom in het vak "Nieuw leven" te planten. M'n vriendin had een zelf gejut Texels houtje gegraveerd met de tekst van Nelson Mandela "May your choices reflect your hopes, not your fears". De vorm van het houtje was dusdanig dat het naar rechts leek te wijzen (de rechter deur uit mijn vorige blog?). We hebben de boom zo geplant dat het houtje recht naar het vak met "Liefde" wees. Het houtje dat Natuurmonumenten zelf voor iedereen beschikbaar stelde hebben we ter plekke gegraveerd met de namen van mijn man, onze zoon en onze trouwe viervoeter, allen ook aanwezig. Voor ons een zeer geslaagde ochtend!
Hoe dit Nieuwe leven vormkrijgt blijf ik voorlopig via deze blog met jullie delen. Ik merk dat ik door het opschrijven van een voor mij belangrijke stap of gebeurtenis bewuster een puzzelstukje leg en daardoor 'fijner' verder kan. Lezers of geen lezers :-)
P.S. De vragensteller van die ene vraag wordt hierbij oprecht bedankt!
Ik zag die middag na zoveel weken ook weer andere collega's. De vraag 'Hoe gaat het?' kwam steeds langs, begrijpelijk. Liever dat men iets vraagt dan dat men je negeert. Ik gaf aan dat ik net had besloten geen natraject met chemo/eiwit/hormonale therapie te volgen. De vraag 'Betekent het dat we je nu snel weer terug zien in het ziekenhuis?' kwam 1 keer langs, maar die bracht me volledig van m'n stuk. O jee, dacht ik. Ik merkte gelijk dat ik op de receptie was als mens, niet zozeer als collega. Betekent geen natraject dat ik verwacht word gelijk weer te gaan werken? (wat de vragensteller helemaal niet impliceerde natuurlijk) Ik had me nog helemaal niet bezig gehouden met werk opstarten ... ik zat eigenlijk in een soort van waas. Ik nam de verwarring mee naar huis en probeerde voor mezelf te duiden wat er (van binnen) met me gebeurd was.
Het lijkt volkomen logisch, maar er is een leven voor en na de diagnose en behandeling, in mijn geval de operatie. De waas trok beetje bij beetje op omdat ik me 'gewoonweg' begon te realiseren dat ik 'officieel' in de na-fase was beland. Je zegt, ik ben heel goed hersteld, maar ben je weer de oude? Nee, je wordt namelijk nooit meer de oude ... Dat is helemaal niet erg, misschien is de nieuwe Ik wel een (nog) mooier mens dan de oude Ik. Mijn leven en dat van mijn gezin is op zijn kop gezet, (schoon)familie en vriend(inn)en leven intens mee. In dat alles moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Hoe kun je verder zonder dat het alles overheerst? Ik heb ruimte nodig in mijn hoofd om tot me te laten doordringen wat allemaal gebeurd is, geen werk. Ik vond dat laatste voor mezelf, enthousiast werkpaard, een bizarre constatering. Lotgenoten zullen zich herkennen in de zin "Leven na kanker is hard werken", overige lezers moeten het maar van mij aannemen. Ik ben dus allang weer aan het werk ...??
De dag na die receptie, op zondag 6 november heb ik samen met een vriendin een mooie linde geplant op de boomplantdag van Natuurmonumenten. We hebben gekozen om de boom in het vak "Nieuw leven" te planten. M'n vriendin had een zelf gejut Texels houtje gegraveerd met de tekst van Nelson Mandela "May your choices reflect your hopes, not your fears". De vorm van het houtje was dusdanig dat het naar rechts leek te wijzen (de rechter deur uit mijn vorige blog?). We hebben de boom zo geplant dat het houtje recht naar het vak met "Liefde" wees. Het houtje dat Natuurmonumenten zelf voor iedereen beschikbaar stelde hebben we ter plekke gegraveerd met de namen van mijn man, onze zoon en onze trouwe viervoeter, allen ook aanwezig. Voor ons een zeer geslaagde ochtend!
Hoe dit Nieuwe leven vormkrijgt blijf ik voorlopig via deze blog met jullie delen. Ik merk dat ik door het opschrijven van een voor mij belangrijke stap of gebeurtenis bewuster een puzzelstukje leg en daardoor 'fijner' verder kan. Lezers of geen lezers :-)
P.S. De vragensteller van die ene vraag wordt hierbij oprecht bedankt!
