Hoe gaat het?
Zo, welkom aan het begin van mijn Nieuwe Leven, het leven na diagnose en operatie!
Het moment dat je één van je wensen omzet in actie voelt goed. Dus op de vraag 'Hoe gaat het?' kan ik oprecht antwoorden Goed! Je kent het wel, van die wensen die altijd wel ergens in je achterhoofd rondspoken "als ooit ... dan ... ". Op mijn wensenlijstje stond al heel lang een cursus Lichaamswerk. Hoe omschrijf ik dat het beste? Lichaamswerk maakt je bewuster van je gevoelsleven en lichaamssignalen. Het geeft een verdieping op het gebied van bewustwording en spiritualiteit. Je kunt nog zo veel weten, maar het doorleven van ervaringen maakt gebeurtenissen op een dieper niveau begrepen en geïntegreerd. Hierdoor is alles beter te dragen (en hoe fijn is dat!). Ondanks dat laatste vooruitzicht vond ik altijd wel (meer dan) één reden om het niet te doen, geen tijd, geen geld, veel te eng, kortom nooit het juiste moment. Tot nu.
Ik heb twee dagen achter de rug, een fantastische trainer en een hele fijne groep medecursisten. We namen ieder onze eigen lichamelijke symptomen, klachten, ziekten mee en bekeken die symptomen, klachten, ziekten in relatie tot onszelf eens van een hele andere kant. Ik kwam een heel klein meisje tegen, dat door omstandigheden vanaf hele jonge leeftijd in leegte uitreikt naar haar ouders. Omstandigheden waar haar ouders helemaal niets aan konden doen, maar wat 'gewoon' gebeurde en daarmee een stempel zette op het (gevoels)leven van iedereen binnen het gezin. Dingen overkomen je als kind, deal er maar mee! en dat doe je dan ook (bewust en onbewust). Wat ben ik blij dat ik deze wens in vervulling heb laten gaan. Een dieptegang die helend werkt, inspireert en die mij nieuwsgierig maakt naar de volgende twee dagen in december! Kiekeboe ...
Het moment dat je twee van je wensen omzet in actie voelt meer dan alleen goed! Mijn man en ik hebben al heel veel fijne fietskilometers in de benen, met bepakking naar Zwitserland en Italië (inderdaad mét zo'n enorme Zwitserse Alpen pas ertussenin - de Splügenpas) en zonder bepakking op de Veluwe, de Posbank of in Zuid Limburg. Het fietsen van de Marmotte, een zogeheten 'cyclosportieve' voert over vier bergpassen in de Franse Alpen en oooooit waren we dicht in de buurt van de Alpe d'Huez, maar door omstandigheden kwamen we 'slechts' tot de Col de la Madeleine. Dat we volgend jaar samen mét onze tienerzoon de Alpe d'Huzes gaan fietsen is onbeschrijflijk mooi. De aanvraag voor een hele week verlof van de basisschool is afgelopen week goedgekeurd! Nu oefenen, oefenen en oefenen. Het is geen vraag meer wat wij met alle (droge) weekenden in het voorjaar gaan doen... Op 20 november zijn we bij een eerste deelnemersbijeenkomsts Alpe d'Huzes geweest. Inspirerend! Enorm veel zin in dit avontuur!
Met al deze goede gevoelens ben ik op eigen verzoek aanwezig geweest op een heidag van het werk. De verschillende afdelingen waren vertegenwoordigd, jaarplannen werden gedeeld en in de middag hebben we onder andere besproken hoe we als 'ondersteunende' zorggroep binnen het ziekenhuis optimaal kunnen aansluiten bij onze interne collega klanten, wat kan er beter en hoe stemmen we dat onderling af? Ideeën en best practices werden uitgewisseld. Het was fijn om erbij te zijn. Ik zat zelfs al te denken aan een verdere reintegratie, ik zag en hoorde de onderwerpen waar ik wel wat mee kon... Echter, mijn lijf zei die avond 'Halt!', ik werd gaandeweg de avond kortademig, zelfs de volgende dag had ik weinig lucht. Afijn, na een tijd van bezinning heb ik een dag later bij mijn vervanger aangegeven dat ik voorlopig niet in actie kom. Ik kan het toch/nog niet!
Ik ben wellicht lichamelijk in orde (dat vertrouwen heb ik), de balans die ik ging herstellen (eten, drinken, slapen, stress, aandacht voor je lijf) is er nog helemaal niet! Eerst daarvoor zorgen, dan kijken hoe werk daarin past. Kan dat, mag dat? (T)ja, het zal wel moeten. Er is zoveel gebeurd, er staat zoveel op z'n kop, dat krijg je niet goed als je alleen tijd hebt na zessen (als je al om zes uur thuis bent...). Deze week heb ik voor het eerst contact met de bedrijfsarts. Het is goed dat ik vorige week op de heidag ben geweest. Zo heb ik ervaren waar ik sta. De bedrijfsarts heeft ongetwijfeld meer ervaring met dit soort processen en kan me verder op weg helpen.
Goed nieuws! De behandelend oncoloog heeft vorige week ingestemd met mijn verzoek voor een PET scan. Ik weet dat het schijnzekerheid geeft, alles kleiner dan 5 mm is namelijk niet te zien, maar toch. Menig patient wordt 'schoon' verklaard op basis van de resultaten ... Het is voor mij belangrijk om gedaan te hebben, dan weet ik in ieder geval dat zich geen uitzaaiingen groter dan 5 mm hebben genesteld (en kan ik ook zoiets als kortademigheid in een ander 'hokje' plaatsen). De PET scan is 19 december en hopelijk heb ik de uitslag voor de kerst.
Pfffff, alles zo opschrijvende is er weer veel gebeurd. Op de vraag 'Hoe gaat het?' zal ik niet meer zeggen Goed! of Heel goed!, maar zal ik zeggen, Het gaat de goede kant op!
P.S. Ik heb alle kaarten die ik heb mogen ontvangen uit de kast gehaald, nog eenmaal vastgepakt, gelezen en gekoesterd. Ik ben bezig alle kaarten te verwerken in twee mooie collages, zodat deze tijd niet verloren gaat, maar wel kan worden losgelaten...
"Je kunt pas loslaten wat je eerst hebt vastgepakt"
Het moment dat je één van je wensen omzet in actie voelt goed. Dus op de vraag 'Hoe gaat het?' kan ik oprecht antwoorden Goed! Je kent het wel, van die wensen die altijd wel ergens in je achterhoofd rondspoken "als ooit ... dan ... ". Op mijn wensenlijstje stond al heel lang een cursus Lichaamswerk. Hoe omschrijf ik dat het beste? Lichaamswerk maakt je bewuster van je gevoelsleven en lichaamssignalen. Het geeft een verdieping op het gebied van bewustwording en spiritualiteit. Je kunt nog zo veel weten, maar het doorleven van ervaringen maakt gebeurtenissen op een dieper niveau begrepen en geïntegreerd. Hierdoor is alles beter te dragen (en hoe fijn is dat!). Ondanks dat laatste vooruitzicht vond ik altijd wel (meer dan) één reden om het niet te doen, geen tijd, geen geld, veel te eng, kortom nooit het juiste moment. Tot nu.
Ik heb twee dagen achter de rug, een fantastische trainer en een hele fijne groep medecursisten. We namen ieder onze eigen lichamelijke symptomen, klachten, ziekten mee en bekeken die symptomen, klachten, ziekten in relatie tot onszelf eens van een hele andere kant. Ik kwam een heel klein meisje tegen, dat door omstandigheden vanaf hele jonge leeftijd in leegte uitreikt naar haar ouders. Omstandigheden waar haar ouders helemaal niets aan konden doen, maar wat 'gewoon' gebeurde en daarmee een stempel zette op het (gevoels)leven van iedereen binnen het gezin. Dingen overkomen je als kind, deal er maar mee! en dat doe je dan ook (bewust en onbewust). Wat ben ik blij dat ik deze wens in vervulling heb laten gaan. Een dieptegang die helend werkt, inspireert en die mij nieuwsgierig maakt naar de volgende twee dagen in december! Kiekeboe ...
Het moment dat je twee van je wensen omzet in actie voelt meer dan alleen goed! Mijn man en ik hebben al heel veel fijne fietskilometers in de benen, met bepakking naar Zwitserland en Italië (inderdaad mét zo'n enorme Zwitserse Alpen pas ertussenin - de Splügenpas) en zonder bepakking op de Veluwe, de Posbank of in Zuid Limburg. Het fietsen van de Marmotte, een zogeheten 'cyclosportieve' voert over vier bergpassen in de Franse Alpen en oooooit waren we dicht in de buurt van de Alpe d'Huez, maar door omstandigheden kwamen we 'slechts' tot de Col de la Madeleine. Dat we volgend jaar samen mét onze tienerzoon de Alpe d'Huzes gaan fietsen is onbeschrijflijk mooi. De aanvraag voor een hele week verlof van de basisschool is afgelopen week goedgekeurd! Nu oefenen, oefenen en oefenen. Het is geen vraag meer wat wij met alle (droge) weekenden in het voorjaar gaan doen... Op 20 november zijn we bij een eerste deelnemersbijeenkomsts Alpe d'Huzes geweest. Inspirerend! Enorm veel zin in dit avontuur!
Met al deze goede gevoelens ben ik op eigen verzoek aanwezig geweest op een heidag van het werk. De verschillende afdelingen waren vertegenwoordigd, jaarplannen werden gedeeld en in de middag hebben we onder andere besproken hoe we als 'ondersteunende' zorggroep binnen het ziekenhuis optimaal kunnen aansluiten bij onze interne collega klanten, wat kan er beter en hoe stemmen we dat onderling af? Ideeën en best practices werden uitgewisseld. Het was fijn om erbij te zijn. Ik zat zelfs al te denken aan een verdere reintegratie, ik zag en hoorde de onderwerpen waar ik wel wat mee kon... Echter, mijn lijf zei die avond 'Halt!', ik werd gaandeweg de avond kortademig, zelfs de volgende dag had ik weinig lucht. Afijn, na een tijd van bezinning heb ik een dag later bij mijn vervanger aangegeven dat ik voorlopig niet in actie kom. Ik kan het toch/nog niet!
Ik ben wellicht lichamelijk in orde (dat vertrouwen heb ik), de balans die ik ging herstellen (eten, drinken, slapen, stress, aandacht voor je lijf) is er nog helemaal niet! Eerst daarvoor zorgen, dan kijken hoe werk daarin past. Kan dat, mag dat? (T)ja, het zal wel moeten. Er is zoveel gebeurd, er staat zoveel op z'n kop, dat krijg je niet goed als je alleen tijd hebt na zessen (als je al om zes uur thuis bent...). Deze week heb ik voor het eerst contact met de bedrijfsarts. Het is goed dat ik vorige week op de heidag ben geweest. Zo heb ik ervaren waar ik sta. De bedrijfsarts heeft ongetwijfeld meer ervaring met dit soort processen en kan me verder op weg helpen.
Goed nieuws! De behandelend oncoloog heeft vorige week ingestemd met mijn verzoek voor een PET scan. Ik weet dat het schijnzekerheid geeft, alles kleiner dan 5 mm is namelijk niet te zien, maar toch. Menig patient wordt 'schoon' verklaard op basis van de resultaten ... Het is voor mij belangrijk om gedaan te hebben, dan weet ik in ieder geval dat zich geen uitzaaiingen groter dan 5 mm hebben genesteld (en kan ik ook zoiets als kortademigheid in een ander 'hokje' plaatsen). De PET scan is 19 december en hopelijk heb ik de uitslag voor de kerst.
Pfffff, alles zo opschrijvende is er weer veel gebeurd. Op de vraag 'Hoe gaat het?' zal ik niet meer zeggen Goed! of Heel goed!, maar zal ik zeggen, Het gaat de goede kant op!
P.S. Ik heb alle kaarten die ik heb mogen ontvangen uit de kast gehaald, nog eenmaal vastgepakt, gelezen en gekoesterd. Ik ben bezig alle kaarten te verwerken in twee mooie collages, zodat deze tijd niet verloren gaat, maar wel kan worden losgelaten...
"Je kunt pas loslaten wat je eerst hebt vastgepakt"
1 reactie