Totale overgave ...
Ik schrik als ik zie dat mijn vorige blog al weer 7 weken geleden is. Is al die weken dan niks gebeurd? niks dat het delen waard is? Of gebeurt er juist zo veel, dat ik vandaag 'ineens' constateer dat de tijd gevlogen is? Eerder dat laatste. Waar dan te beginnen? allereerst met de tweedaagse workshop 'Plek voor je volgende stap' die ik half februari heb gevolgd bij Phoenix in Utrecht. Twee dagen ondergedompeld in de fascinerende wereld van Systemisch Werken, heerlijk! Ik had van tevoren een vraag opgesteld in relatie tot mijn werkzame leven. Echter, het overlijden van m'n moeder eind januari gaf natuurlijk een hele nieuwe dimensie aan mijn blikveld ... Die twee dagen waren indringend en intens, fantastische trainers en een fijne groep. Toevallig of niet, maar gedurende de dagen werd door de trainers een verscheidenheid aan liedjes gedraaid en zowaar, tijdens de tweede middag werd door de trainer het liedje Family tree opgezet. Ik hoorde de eerste tonen en dacht huh? dit is toch niet? ... en toen de tekst begon hapte ik zo'n beetje naar adem. Verrek! dacht ik. Dit is het lied dat we minder dan twee weken geleden bij de begrafenis van m'n moeder hadden gedraaid. Een prachtig lied, dat ik pas ben gaan ontdekken bij de voorbereidingen voor de begrafenis. Kersvers dus, met kersverse herinneringen! en dat deed zeer, heel zeer... Het lied was niet voor mij bedoeld, maar was ingezet bij de familie opstelling van een andere deelnemer. De trainer vertelde later dat hij het nummer helemaal niet zo vaak draaide. Nou, niet meer doen, zei ik. Anderzijds ook heel fijn, dat je zo diep geraakt kunt worden door muziek. Ik kreeg de dag na de workshop de gang naar het werk niet gemaakt, het lukte niet. De emmer zat vol. De dag erna was de geboortedag van m'n moeder. M'n zussen en ik gingen met elkaar lunchen die dag, het werd Mams Coffee in Arnhem, hoe toepasselijk die naam! en hoe fijn om elkaar weer te zien, te spreken en het gemis te delen!
Een volgend hoogtepunt was mijn bezoek aan Ria Delver. Zij ontwerpt en maakt lingerie en badkleding voor vrouwen met één borst. Ik dacht in januari nog helemaal niet aan kleding, want mijn litteken was nog steeds op één plekje onrustig en gevoelig. Eind januari ben ik gestart met de oncologische nazorg in het ziekenhuis (voorheen bekend onder de naam "Herstel & Balans") en zowaar, het leek wel alsof de laatste rommel onder het litteken uit kwam waarna het (eindelijk!) tijd werd voor een korstje, litteken dicht, hiep hiep hoera! Ik ging surfen op zoek naar badkleding voor vrouwen met één borst en kwam uit bij Ria. Haar collectie op de website sprak mij zeer aan. Afspraak gemaakt en op 20 februari ging ik met een vriendin richting Den Haag, spannend! We werden vriendelijk ontvangen en na de thee konden we het atelier betreden, allerhande kleuren en kleren overal. Ze maakt dus veel meer dan alleen lingerie en badkleding, ze maakt ook t-shirts en jurkjes. Ik ging passen en passen en nog eens passen. Fantastisch! Ik heb uiteindelijk een t-shirt, een jurk, een bikini en een bh-top besteld. Eén van de t-shirts die ik paste zat perfect en die mocht ik met korting meenemen, gelijk aanhouden dus! De bikini, jurk en bh-top had Ria supersnel gemaakt en werden in no time thuis bezorgd. Hoe fantastisch, op maat gemaakt en in de stof en kleuren die ik had uitgezocht! Ik was en ben er superblij mee, je voelt je weer meer "heel". Ik had al besloten om geen prothese te gaan dragen, maar als het dan ook nog zo mooi uitpakt, super! Toch realiseer ik me ook, zeker vanwege de ervaringen die Ria met ons deelde, dat niet iedere vrouw dit zal kunnen waarderen. Bij modeshows kreeg Ria ook venijnige reacties, in de trant van 'belachelijk, dat doe je toch niet als vrouw!'. Nou, dat mag iedereen voor zich weten. Ik doe het lekker wel!
De maand maart had allerlei verrassingen in petto! verscheidene oud collega's die los van elkaar contact opnemen en met wie ik heerlijk heb geluncht en bijgekletst, er was een spontane lentewandeling met m'n zussen, ik heb weer de stoute tennisschoenen aangetrokken en ik had een verrassende sessie met m'n coach. Verrassend in de zin dat we naast praten de aandacht verschoven naar mijn lijf en dan met name het geopereerde gebied. Via lichaamsgerichte therapie probeerde ik van alles te voelen in die rechterarm, niks dus, de arm was "weg". Sommige bewegingen kon ik zelfs slecht verdragen, ik voelde heel veel weerstand (en boosheid) in die arm, ik dacht wat gebeurt hier?! Een hele bijzondere ervaring. Het begrip trauma deed z'n intrede...
Vorige week heb ik een 2-daagse workshop gevolgd aangaande 'hechting en het brein', een combinatie van theorie en praktijk, ont-zet-tend interessant, een aanrader! Een onveilige hechting is veelal onbedoeld gebeurd, zo ook in mijn geval. Je gaat, in mijn geval als baby al, onbewust overleven. Bijvoorbeeld, alles zelf doen en alleen, omdat iedereen het al zo zwaar heeft. Heel effectief toen, als volwassene niet meer zo... het heeft je bijzondere kwaliteiten opgeleverd, koester die, maar ja, instinctieve reacties die zich planten in je eerste levensjaren (0-3 jaar) ben je niet zo maar kwijt, geloof mij maar, dat is hard werken! Kortom, heel veel geleerd over ons zogeheten reptielen brein, zoogdieren brein en de neocortex. Naar aanleiding van de workshop ben ik het boek 'De tijger ontwaakt' gaan lezen. Stap voor stap wordt beschreven hoe trauma's zich hechten in je lichaam en wat volgens de auteur nodig is om hieruit te ontsnappen.
Is alles dan kommer en kwel? Nee joh, ben je gek! Ik vind alle ontwikkelingen een verrijking van mijn leven, echt! ... en wat had ik dat graag met m'n moeder gedeeld ... Dit weekend ben ik jarig, iets om te vieren, iets om groots te vieren in 2019, m'n 50e verjaardag. Ik heb de grote luxe villa met duinzicht al op het oog, een heel weekend met alle (schoon)familie, vrienden en vriendinnen die ik een warm hart toedraag. Daar heb ik zoveel zin in!
Ik werk de maandag en donderdag met plezier. Binnenkort tijd voor uitbreiding? Ben ik ondertussen klaar en kan het gewone werkzame leven weer z'n volle gang gaan? Nee, vandaag dacht ik nog: was dat maar waar, was 'het' maar klaar ... Niet dus, ter illustratie is (hoogstwaarschijnlijk door het tennissen), dat littekenplekje dat dicht zat weer open (grrr). De emmer blijft vol voelen, het is een krappe balans. Dat is niet goed, dat is niet fout, dat is wat is. Ik ben lerende om me volledig over te geven aan wat er gebeurt... dus niet grrr, maar 't is wat het is ...
wordt vervolgd,
Een volgend hoogtepunt was mijn bezoek aan Ria Delver. Zij ontwerpt en maakt lingerie en badkleding voor vrouwen met één borst. Ik dacht in januari nog helemaal niet aan kleding, want mijn litteken was nog steeds op één plekje onrustig en gevoelig. Eind januari ben ik gestart met de oncologische nazorg in het ziekenhuis (voorheen bekend onder de naam "Herstel & Balans") en zowaar, het leek wel alsof de laatste rommel onder het litteken uit kwam waarna het (eindelijk!) tijd werd voor een korstje, litteken dicht, hiep hiep hoera! Ik ging surfen op zoek naar badkleding voor vrouwen met één borst en kwam uit bij Ria. Haar collectie op de website sprak mij zeer aan. Afspraak gemaakt en op 20 februari ging ik met een vriendin richting Den Haag, spannend! We werden vriendelijk ontvangen en na de thee konden we het atelier betreden, allerhande kleuren en kleren overal. Ze maakt dus veel meer dan alleen lingerie en badkleding, ze maakt ook t-shirts en jurkjes. Ik ging passen en passen en nog eens passen. Fantastisch! Ik heb uiteindelijk een t-shirt, een jurk, een bikini en een bh-top besteld. Eén van de t-shirts die ik paste zat perfect en die mocht ik met korting meenemen, gelijk aanhouden dus! De bikini, jurk en bh-top had Ria supersnel gemaakt en werden in no time thuis bezorgd. Hoe fantastisch, op maat gemaakt en in de stof en kleuren die ik had uitgezocht! Ik was en ben er superblij mee, je voelt je weer meer "heel". Ik had al besloten om geen prothese te gaan dragen, maar als het dan ook nog zo mooi uitpakt, super! Toch realiseer ik me ook, zeker vanwege de ervaringen die Ria met ons deelde, dat niet iedere vrouw dit zal kunnen waarderen. Bij modeshows kreeg Ria ook venijnige reacties, in de trant van 'belachelijk, dat doe je toch niet als vrouw!'. Nou, dat mag iedereen voor zich weten. Ik doe het lekker wel!
De maand maart had allerlei verrassingen in petto! verscheidene oud collega's die los van elkaar contact opnemen en met wie ik heerlijk heb geluncht en bijgekletst, er was een spontane lentewandeling met m'n zussen, ik heb weer de stoute tennisschoenen aangetrokken en ik had een verrassende sessie met m'n coach. Verrassend in de zin dat we naast praten de aandacht verschoven naar mijn lijf en dan met name het geopereerde gebied. Via lichaamsgerichte therapie probeerde ik van alles te voelen in die rechterarm, niks dus, de arm was "weg". Sommige bewegingen kon ik zelfs slecht verdragen, ik voelde heel veel weerstand (en boosheid) in die arm, ik dacht wat gebeurt hier?! Een hele bijzondere ervaring. Het begrip trauma deed z'n intrede...
Vorige week heb ik een 2-daagse workshop gevolgd aangaande 'hechting en het brein', een combinatie van theorie en praktijk, ont-zet-tend interessant, een aanrader! Een onveilige hechting is veelal onbedoeld gebeurd, zo ook in mijn geval. Je gaat, in mijn geval als baby al, onbewust overleven. Bijvoorbeeld, alles zelf doen en alleen, omdat iedereen het al zo zwaar heeft. Heel effectief toen, als volwassene niet meer zo... het heeft je bijzondere kwaliteiten opgeleverd, koester die, maar ja, instinctieve reacties die zich planten in je eerste levensjaren (0-3 jaar) ben je niet zo maar kwijt, geloof mij maar, dat is hard werken! Kortom, heel veel geleerd over ons zogeheten reptielen brein, zoogdieren brein en de neocortex. Naar aanleiding van de workshop ben ik het boek 'De tijger ontwaakt' gaan lezen. Stap voor stap wordt beschreven hoe trauma's zich hechten in je lichaam en wat volgens de auteur nodig is om hieruit te ontsnappen.
Is alles dan kommer en kwel? Nee joh, ben je gek! Ik vind alle ontwikkelingen een verrijking van mijn leven, echt! ... en wat had ik dat graag met m'n moeder gedeeld ... Dit weekend ben ik jarig, iets om te vieren, iets om groots te vieren in 2019, m'n 50e verjaardag. Ik heb de grote luxe villa met duinzicht al op het oog, een heel weekend met alle (schoon)familie, vrienden en vriendinnen die ik een warm hart toedraag. Daar heb ik zoveel zin in!
Ik werk de maandag en donderdag met plezier. Binnenkort tijd voor uitbreiding? Ben ik ondertussen klaar en kan het gewone werkzame leven weer z'n volle gang gaan? Nee, vandaag dacht ik nog: was dat maar waar, was 'het' maar klaar ... Niet dus, ter illustratie is (hoogstwaarschijnlijk door het tennissen), dat littekenplekje dat dicht zat weer open (grrr). De emmer blijft vol voelen, het is een krappe balans. Dat is niet goed, dat is niet fout, dat is wat is. Ik ben lerende om me volledig over te geven aan wat er gebeurt... dus niet grrr, maar 't is wat het is ...
wordt vervolgd,
