... huppakee!
Ik hoor het de bedrijfsarts een jaar geleden nog zo zeggen U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, ... dus huppakee! dat dus huppakee heeft hij nooit letterlijk gezegd, maar dat ... dus huppakee meende ik wel ergens doorheen te horen. De toon was gezet en dus stopte huppakee mijn werkzame leven. Ik leef nu bijna een jaar zonder kantoortijden, zonder verantwoordelijkheid voor jaarplannen, budgetten, medewerkers, etc. etc., maar mét tijd en aandacht voor mezelf, m'n gezin, familie, vrienden en vriendinnen. Dankbaarheid voert nog steeds de boventoon!
Binnen de mogelijkheden bij het UWV ben ik aan het onderzoeken in hoeverre ik iets voor mezelf zou kunnen beginnen. Ik heb nog niet echt een vastomlijnd plan, maar het begin is er. De ene dag ben ik vol met iets bezig en de volgende dag (en de dag erna) ben ik van de wap omdat ik door die k toch bij tijd en wijle uit balans wordt gebracht. Al is het maar dat de uitnodiging voor de PET scan in december 2018 voor mij onverwacht al in mei op de deurmat valt … waarom doet het ziekenhuis dat? waar is dat voor nodig, zo ver van tevoren? Ik had in m'n hoofd dat ik me in het najaar maar weer eens druk ging maken over de naderende controle, maar nu moet ik ineens in de lente al de uitnodiging onder ogen zien. Dat raakt me vol, ik raak uit balans. Ik denk tjonge doe niet zo raar, het is maar een uitnodiging, toch? Stiekem denk ik terug aan zijn U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, ... dus huppakee! Ik probeer huppakee op mijn manier, het lukt ook best aardig, maar zodra die k om de hoek komt kijken is het gedaan met ... dus huppakee! ik ben (kennelijk) nog steeds kwetsbaar. Ook k berichten van lotgenoten die ik vorig jaar via nazorg trajecten in het ziekenhuis heb ontmoet en die nu wéér in de mallemolen zitten, werken langzaam doch diep in. Ik leef in een wankel evenwicht (kennelijk). De verhalen bij de radio en tv uitzending van de Alpe d'HuZes van vorige week komen binnen, ik voel me machteloos bij al die verhalen. Ik leef en zovelen niet meer. Er kwamen de afgelopen weken her en der (figuurlijke) putten langs waar ik me in had kunnen storten, het ligt op de loer. Maar dan denk ik Nee, huppakee! Eigenlijk denk ik Stel je niet zo aan, dus huppakee, huppakee! en met dat oordeel komen altijd zijn woorden weer naar boven U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, … Ja, en? dus huppakee? Niks dus huppakee! Dat zei hij helemaal niet. De zin werd ongetwijfeld eerder vervolgd met een formeel Ik zie geen medische aanleiding waarom u nu niet volledig kunt terugkeren in uw voormalige baan. Die zin vervormde ik vervolgens zelf tot een dus huppakee! Huppakee is op zichzelf een heel positief, stimulerend, vrolijk woord, helemaal niks mis mee. Het was (en is) vooral het woordje dus dat de toon zette (zet)! Het woordje dus zorgt er voor dat je niet stilstaat, het maakt een straffe haast van door-, en doorgaan voelbaar en onomkeerbaar. Soms hoeft het woordje dus niet eens letterlijk tegen je gezegd te worden, om het tóch te verstaan. Ook vandaag zeilt ... dus huppakee! ongevraagd naar binnen, slecht nieuws van weer een lotgenootje. Maar deze keer krijgt het ... dus huppakee! en weer door ... geen voet aan de grond. Ik besluit namelijk om vandaag even stil te staan bij alle gebeurtenissen, ik neem de tijd om te voelen, het van me af te schrijven, het emmertje zat ongemerkt voller dan ik dacht. Tja, vorig jaar werd me verteld U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, … dat laatste klopt wat mijn lichaam betreft, geestelijk voel ik me nog helemaal niet kankervrij. Ik leef een reis langs putten, die her en der opdoemen. Leven met kanker is een mentaal spel. Een spel dat ik kan winnen, sterker nog, dat ik ga winnen! Ik heb de uitnodiging voor december in de la gelegd, met andere post er bovenop. Tip van de dag (geheel kosteloos en gelijk toe te passen in het hier en nu): Leef het leven liefdevol, mild en zónder oordeel naar jezelf en anderen, ... huppakee!
Binnen de mogelijkheden bij het UWV ben ik aan het onderzoeken in hoeverre ik iets voor mezelf zou kunnen beginnen. Ik heb nog niet echt een vastomlijnd plan, maar het begin is er. De ene dag ben ik vol met iets bezig en de volgende dag (en de dag erna) ben ik van de wap omdat ik door die k toch bij tijd en wijle uit balans wordt gebracht. Al is het maar dat de uitnodiging voor de PET scan in december 2018 voor mij onverwacht al in mei op de deurmat valt … waarom doet het ziekenhuis dat? waar is dat voor nodig, zo ver van tevoren? Ik had in m'n hoofd dat ik me in het najaar maar weer eens druk ging maken over de naderende controle, maar nu moet ik ineens in de lente al de uitnodiging onder ogen zien. Dat raakt me vol, ik raak uit balans. Ik denk tjonge doe niet zo raar, het is maar een uitnodiging, toch? Stiekem denk ik terug aan zijn U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, ... dus huppakee! Ik probeer huppakee op mijn manier, het lukt ook best aardig, maar zodra die k om de hoek komt kijken is het gedaan met ... dus huppakee! ik ben (kennelijk) nog steeds kwetsbaar. Ook k berichten van lotgenoten die ik vorig jaar via nazorg trajecten in het ziekenhuis heb ontmoet en die nu wéér in de mallemolen zitten, werken langzaam doch diep in. Ik leef in een wankel evenwicht (kennelijk). De verhalen bij de radio en tv uitzending van de Alpe d'HuZes van vorige week komen binnen, ik voel me machteloos bij al die verhalen. Ik leef en zovelen niet meer. Er kwamen de afgelopen weken her en der (figuurlijke) putten langs waar ik me in had kunnen storten, het ligt op de loer. Maar dan denk ik Nee, huppakee! Eigenlijk denk ik Stel je niet zo aan, dus huppakee, huppakee! en met dat oordeel komen altijd zijn woorden weer naar boven U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, … Ja, en? dus huppakee? Niks dus huppakee! Dat zei hij helemaal niet. De zin werd ongetwijfeld eerder vervolgd met een formeel Ik zie geen medische aanleiding waarom u nu niet volledig kunt terugkeren in uw voormalige baan. Die zin vervormde ik vervolgens zelf tot een dus huppakee! Huppakee is op zichzelf een heel positief, stimulerend, vrolijk woord, helemaal niks mis mee. Het was (en is) vooral het woordje dus dat de toon zette (zet)! Het woordje dus zorgt er voor dat je niet stilstaat, het maakt een straffe haast van door-, en doorgaan voelbaar en onomkeerbaar. Soms hoeft het woordje dus niet eens letterlijk tegen je gezegd te worden, om het tóch te verstaan. Ook vandaag zeilt ... dus huppakee! ongevraagd naar binnen, slecht nieuws van weer een lotgenootje. Maar deze keer krijgt het ... dus huppakee! en weer door ... geen voet aan de grond. Ik besluit namelijk om vandaag even stil te staan bij alle gebeurtenissen, ik neem de tijd om te voelen, het van me af te schrijven, het emmertje zat ongemerkt voller dan ik dacht. Tja, vorig jaar werd me verteld U heeft kanker gehad, u bent geopereerd, u bent nu kankervrij, … dat laatste klopt wat mijn lichaam betreft, geestelijk voel ik me nog helemaal niet kankervrij. Ik leef een reis langs putten, die her en der opdoemen. Leven met kanker is een mentaal spel. Een spel dat ik kan winnen, sterker nog, dat ik ga winnen! Ik heb de uitnodiging voor december in de la gelegd, met andere post er bovenop. Tip van de dag (geheel kosteloos en gelijk toe te passen in het hier en nu): Leef het leven liefdevol, mild en zónder oordeel naar jezelf en anderen, ... huppakee!
1 reactie