Gewoon goed ziek!
Allereerst wil ik iedereen het aller, allerbeste wensen in dit nieuwe jaar! Beetje laat, dat klopt. Ik had het ook graag eerder gedaan, ware het niet dat ik in januari andere prioriteiten had, nl. eerst een weekje een ziek kind thuis en aansluitend zelf een weekje goed ziek geweest. Het begon bij mij met keelpijn, dat nekte me nog niet zo, maar uiteindelijk had ik toch zulke rare hoofdpijn en een bepaalde temperatuur bereikt dat ik overdag op bed lag. Ach ja, daar lig je dan. Als ik m'n hoofd draaide dan leek het wel of m'n ogen dat (toch trage) tempo niet konden bijbenen en dat gaf hele rare pijn. Nou, nou, het jaar goed begonnen, kun je enigszins cynisch zeggen, maar het is toch echt zo! Ik was namelijk 'gewoon' goed ziek, niks meer dan dat en dat 'gewoon' ziek was al weer een hele tijd geleden ... Bij het gesprek met de oncoloog afgelopen december hadden we nog besproken dat ik me afvroeg of ik ooit nog wel 'gewoon' ziek zou kunnen zijn. Ik had tot aan de controle net een paar weken achter de rug dat ik bij alles wat ik voelde gelijk dacht Ja, zie je wel, foute boel, ga het maar regelen... en dat is slopend kan ik je zeggen. Maar nu was het dan zover! Ik was gewoon goed ziek en ik voelde er niks meer of minder bij, hoera!
Het UWV houdt me ondertussen goed bezig. Ik log regelmatig in en zie de taken die ik moet doen, die ik dan ook vervolgens braaf doe. Deze week heb ik de toekenning van een uitkering binnen, ik heb de brief wel tig keer gelezen. Het is een standaard format waarin ze de brieven versturen (Geachte mevrouw, op 25 december 2017 heeft u een uitkering aangevraagd, omdat u geen werk meer heeft. In deze situatie is het belangrijk om ... etc etc), waardoor het een beetje afstandelijk leest en lang-zaaaaam doordringt dat het toch echt over mij gaat.
Ik ga me binnenkort weer heerlijk onderdompelen in een tweedaagse workshop, verder met inzichten verzamelen waardoor ik de toekomst nog vrijer, blijer en met vertrouwen tegemoet kan treden, het allerliefste in contact en verbinding met mezelf. Dat laatste stukje van de zin schrijft makkelijk weg, maar is voor mij de kern waar het om draait. Ik begrijp ondertussen de (hardnekkige) gewoonten en patronen, die ik mezelf heb aangeleerd cq wijsgemaakt, destijds goed om te overleven als baby, kind en tiener, maar ondertussen o zo gedateerd! Ik doe er namelijk wel toe, ik wil niet onzichtbaar zijn of me te veel voelen. Al die inzichten leuk (en nodig) om te weten, maar wat nu? Hoe kom je bij je doel? Dat gaat (voor mij) niet met een Big Bang, maar stap voor stap. Allereerst ga ik nog beter luisteren naar m'n impulsen, ze meer ter harte nemen, een podium geven en ernaar handelen (dan volgt het applaus voor jezelf vanzelf). Ik zet voorzichtig stappen in die richting, vind het spannend, maar vastberaden zal (ga!) ik die oude (hardnekkige) patronen doorbreken.
Ik voel me steeds beter en beter. Daar heeft zelfs een week goed ziek me niet van kunnen weerhouden ...
Het UWV houdt me ondertussen goed bezig. Ik log regelmatig in en zie de taken die ik moet doen, die ik dan ook vervolgens braaf doe. Deze week heb ik de toekenning van een uitkering binnen, ik heb de brief wel tig keer gelezen. Het is een standaard format waarin ze de brieven versturen (Geachte mevrouw, op 25 december 2017 heeft u een uitkering aangevraagd, omdat u geen werk meer heeft. In deze situatie is het belangrijk om ... etc etc), waardoor het een beetje afstandelijk leest en lang-zaaaaam doordringt dat het toch echt over mij gaat.
Ik ga me binnenkort weer heerlijk onderdompelen in een tweedaagse workshop, verder met inzichten verzamelen waardoor ik de toekomst nog vrijer, blijer en met vertrouwen tegemoet kan treden, het allerliefste in contact en verbinding met mezelf. Dat laatste stukje van de zin schrijft makkelijk weg, maar is voor mij de kern waar het om draait. Ik begrijp ondertussen de (hardnekkige) gewoonten en patronen, die ik mezelf heb aangeleerd cq wijsgemaakt, destijds goed om te overleven als baby, kind en tiener, maar ondertussen o zo gedateerd! Ik doe er namelijk wel toe, ik wil niet onzichtbaar zijn of me te veel voelen. Al die inzichten leuk (en nodig) om te weten, maar wat nu? Hoe kom je bij je doel? Dat gaat (voor mij) niet met een Big Bang, maar stap voor stap. Allereerst ga ik nog beter luisteren naar m'n impulsen, ze meer ter harte nemen, een podium geven en ernaar handelen (dan volgt het applaus voor jezelf vanzelf). Ik zet voorzichtig stappen in die richting, vind het spannend, maar vastberaden zal (ga!) ik die oude (hardnekkige) patronen doorbreken.
Ik voel me steeds beter en beter. Daar heeft zelfs een week goed ziek me niet van kunnen weerhouden ...
