Een jaar later ...

Deze week, precies een jaar geleden, staat me niet zo heel erg voor de geest, behalve dan dat ik na een heerlijke vakantie op de camping in Tuitjenhorn weer begonnen was met werken. Zo'n eerste week na de zomervakantie heb ik altijd een beetje last van opstarten, zo ook vorig jaar. Tot dan niks bijzonders. Het leven lijkt weer z'n gewone ritme te pakken. Ik was gestart in een nieuwe baan, dus ik was voorbereid op de nodige extra tijd en energie richting het werk, dat is nu eenmaal zo als je net ergens begint. Tot dan niks bijzonders. Deze week, precies een jaar geleden, vroeg ik de afdelingshoofden of ze mij hun top 5 van prioriteiten konden geven. Wat bleek? Mijn afwezigheid van 3 weken zomervakantie had daarin niet heel veel veranderd, ik bleek het nog scherp genoeg in beeld te hebben. Tot dan niks bijzonders. Tja, tot ... tot ik die zondag na die ene week dat knobbeltje voelde. Ik deed het grote rolgordijn in onze slaapkamer omhoog, meende een fractie van een moment iets geks te voelen in mijn rechterborst en dacht huh? Ik voelde met mijn vingers, ik zou graag willen schrijven niks bijzonders, maar ik ging in reactie ook gelijk aan de linkerkant voelen en meteen gingen alle alarmbellen af, 112 in het kwadraat! Weg niks bijzonders! Dit was uitermate bijzonder en bleek gevolgd te worden door een heel bijzonder jaar.

Ook deze week, in het hier en nu, in 2017, ben ik terug van een heerlijke vakantie op de camping, dit keer in Appelscha. Het bijzondere is dat ik afgelopen maandag niet begonnen ben met werken. Op de vrijdag voor onze vakantie heb ik een vaststellingsovereenkomst met mijn werkgever getekend. Het traject daarnaartoe is kwetsend, niet fijn (dat was het dal uit mijn vorige blog), maar ik ... tja, het is goed zo. Ik heb m'n handtekening gezet. Klaar ermee. Over een paar maanden ben ik officieel werkeloos. Ik blijf over met niets, niets anders dan de realiteit van dit moment ... Dat voelt wel bijzonder, na ruim 24 jaar werken. Een nieuw ritme vinden, waar ga je heen met je tijd en energie, wat is je prioriteit? Zaken die ik de afgelopen jaren vooral invulde met (hard) werken, gaan nu opnieuw vorm krijgen, vorm krijgen voor mezelf en voor niemand anders. Dat is hard werken op een andere manier, project IK krijgt meer en meer gestalte. Het klinkt misschien gek, maar de komende tijd voelt als een enorme kans, bijna een geschenk. Ik geef me er aan over en weet dat alles is zoals het moet zijn. Ik blijf over met alles wat een mens zich maar kan wensen, liefde in overvloed, een gezin dat me heel, heel dierbaar is, lieve, lieve zussen, familie, schoonfamilie, twee beste vriendinnen (toppers!), een fijn huis, gezondheid, en tijd, tijd om te sporten, te wandelen, te rusten, eten, drinken en ook nieuwe vriendschappen. Ik heb moeten leren om die vrijheid te nemen, vooral zonder schuldgevoel. De toekomst is ongewis, die realiteit is niet anders. Ik ben vrij en ik wil vol vertrouwen nieuwe dromen dromen. Ik ga project IK een (intern) succes maken!

En mam, wat zou ik je graag vertellen hoe het was op vakantie, de foto's met je delen, vertellen dat je kleinzoon al weer uit z'n kleren lijkt te groeien, dat ze lekker ijs hadden op de camping, etc. Ik merk dat ik je deze week zo mis mam! Ik wil je zo graag vertellen dat ik zoveel dichter ben bij wat ik echt nodig heb in dit leven en welke bijzondere keuzes ik heb gemaakt ...

Sesa Woruban

Elke dag opnieuw kun jij je leven
veranderen. Dat is de boodschap
van dit krachtige symbool uit Ghana.

Sesa Woruban wil zeggen:
"Ik verander mijn leven."
Twee symbolen komen samen in
dit beeld. In het midden zie je
de morgenster. Daaromheen
draait een wiel.

Je leven gaat verder,
zegt het wiel.

Maar je kunt elke dag opnieuw
beginnen, zegt de morgenster.

Het opstarten komt deze week een beetje traag op gang.
Ik ga de dag van vandaag maar eens opnieuw tot me nemen,
en morgen weer verder ...

't komt vast goed!