Een duivels dilemma ...

Afgelopen donderdag ben ik terug geweest in het ziekenhuis voor het vervolg van (alweer!) twee weken geleden. De afgelopen twee weken stond in het teken van 'make up my mind'. Ik ben op zoek gegaan naar antwoorden op al mijn vragen (via het lezen van wetenschappelijke publicaties over 'early stage breast cancer', micro metastases, immuunsysteem en sparren met lotgenoten, collega's, vrienden en vriendinnen en als belangrijkste gesprekspartner uiteraard mijn man). Helder werd voor mij 'there's not a single cause for cancer' en dat betekent tegelijkertijd 'there's not a single solution for curing cancer'.
De oncoloog in mijn eigen ziekenhuis had eenzelfde verhaal als mijn behandelend oncoloog, inclusief eenzelfde advies, te weten een "preventieve" behandeling met chemo/eiwit/hormonale therapie, waarbij "preventief" gelezen moet worden als het vernietigen van tumorcellen, zeker niet als preventie van het ontstaan van een nieuwe vorm van kanker. Ook deze oncoloog gaf niet gelijk antwoord op de vraag "hoe gek is het om te denken dat mijn eigen immuunsysteem die verkeerde cellen heeft weggewerkt?", maar na nogmaals doorvragen gaf ook hij aan dat ze dat niet weten, maar dat het ook niet uit te sluiten is. Tja, het is natuurlijk ook nooit wetenschappelijk onderzocht, want welke patient zou vrijwillig meedoen aan een dergelijk onderzoek? Twee groepen patienten, de ene groep krijgt het advies amputatie + preventief chemo/eiwit/hormonale therapie, de andere groep amputatie. De oncoloog schetste het keuzeproces als een gang met aan het eind twee deuren. "Ik adviseer je de linker deur, maar kies je de andere deur, daar heb ik evenveel respect voor". Wat zit er dan specifiek voor mij achter die linker en rechterdeur? ... is onbekend ... en dat maakt het voor mij (nog steeds) een duivels dilemma.
Na mijn gesprek met hem had ik nog 10 dagen tot afgelopen donderdag. Gaandeweg ben ik een derde deur gaan vormen. Het is wat mij betreft niet zwart/wit, 0/1, links/rechts, met andere woorden heb ik alleen de keus wel/niet de preventieve behandeling volgen? Nee, vandaar die derde deur. Na de amputatie niks doen is geen optie. Mijn lijf heeft een signaal afgegeven en daar ben ik me zeer van bewust. Iedere ochtend voor de spiegel word ik daar aan herinnerd. Ik schrijf expres herinnerd en niet geconfronteerd, want zo voelt het niet. Ik ben dankbaar dat het litteken zo mooi is geworden, de tubes Calendula (littekencreme van VSM) vliegen erdoorheen, maar met resultaat!
Afgelopen donderdag heb ik die derde deur besproken met de behandelend oncoloog. Het komt erop neer dat ik vanuit het ziekenhuis iedere 3 maanden monitoring van het bloed krijg, een scan op verzoek en vanuit mezelf (daar is het immers ook begonnen!) een verandering van leefstijl op het gebied van eten, drinken, slapen, stress en aandacht voor je lijf. De uitslag van het bloed van afgelopen maandag was helemaal prima, het zal worden gebruikt als goed uitgangspunt om veranderingen te monitoren. Ronddolende tumorcellen sterven vaak onderweg, maar als ze een vruchtbare voedingsbodem treffen, kunnen ze zich nestelen en uitgroeien tot een nieuwe tumor. De plekken waar een borsttumor over het algemeen terugkomt (stel dat mijn borsttumorcellen zijn losgeraakt en voor de amputatie via lymf/bloed zijn meegevoerd buiten de borst) zijn met name de lever, longen, botten en in mindere mate de hersenen. Ik heb al jaren een voedingsadvies ter ondersteuning van m'n lever in de la liggen (opmerkzaam gemaakt op die lever door onder andere een osteopaat in 2003). De lever is de bron voor het verwijderen van toxische stoffen (hierdoor wordt het immuunsysteem ontlast), de lever is een wonderbaarlijk laboratorium dat essentieel is voor je gezondheid. Ik ga die lever op nummer 1 zetten (en goh, wat lijkt Lever op Leven ...). Daarnaast ga ik op mentaal vlak (weer) verder met mezelf aan het werk. De afgelopen paar jaar heb ik al veel waardevolle stappen gezet die het leven voor mij en mijn gezin nog mooier, ruimer en vrijer hebben gemaakt. Nu met nog meer liefdevolle aandacht op weg naar een gezonde kern...
De oncoloog zei aangaande mijn keus "Dapper", ongetwijfeld zullen er lezers zijn die denken "Dom", dat is (voor mij) hoop versus angst en ik kies voor het eerste. Ik sta volledig achter mijn keus. Ik open mijn Deur, ik stap met vertrouwen over de drempel en ik ga dat wat ik aantref met vertrouwen tegemoet. Ik ga er voor en heb er zin in!