De balans opmaken
Tsjonge, ik blijf het toch een lastige vraag vinden als mensen mij vragen Hoe gaat het? Aan de ene kant, de operatie en de voorafgaande periode van diagnose liggen 4-5 maanden achter me, de uitslag van de PET scan kan ik me nog heugen als de dag van gisteren, alhoewel dat ook al weer 4 weken geleden is. Maar aan de andere kant, het is ook nog allemaal heel vers, mijn eerste 3-maand check bij de oncoloog staat pas gepland voor begin februari. De realiteit is dat de tijd rustig verder tikt, mijn achtbaan begon met 20+ graden buiten en vandaag ligt er sneeuw. Hou je vast aan het spreekwoord 'tijd heelt alle wonden' dan komt het gerust goed, toch? Sterker nog, dan gaat het ondertussen met het verstrijken van de tijd al vast beter dan voorheen ... Was het maar zo eenvoudig dat naarmate de tijd verstrijkt, dat het beter met je gaat. Mijn ervaring is dat tijd alléén niet alle wonden heelt. Er wordt gaandeweg volop gewerkt om voor deze nieuwe Ik een nieuwe toekomst op te bouwen, want de oude Ik en die oude toekomst zijn passé. Het gaat stap voor stap, een heel proces, want alles uit het leven komt langs. Vragen als wat wil je, waar word je gelukkig van en de allerbelangrijkste vraag, waar blijf je gezond bij? waar liggen de risico's én waar de kansen?
.... ook op mijn werk tikt de tijd verder en een gesprek met de bedrijfsarts (begin januari) en vorige week met mijn leidinggevende heeft ertoe geleid dat ik vanaf deze week twee keer een halve dag op het werk zal zijn, de maandag en de donderdag. Ik snap het volkomen dat mijn leidinggevende zegt dat hoe langer je thuis blijft hoe moeilijker het wordt om weer terug te keren, de berg wordt alleen maar hoger. Ik snap zeer zeker zijn positie en wil daar ook in meegaan, maar ik bemerkte vorige week bij mezelf dat ik wel ergens (ver weg) m'n motivatie moest opsnorren. Dat was nieuw voor mij, ik ben iemand die weinig tot geen beren op de weg ziet en meer van het dimmen is (denken in mogelijkheden) dan in een dip zitten (denken in problemen). Vanwaar dan nu toch dat berg(je) of die beer? Ik denk omdat ik niet kan overzien waar deze reintegratie eindigt? Ik reintegreer min of meer in een nieuwe functie (ik ben pas sinds 1 juni vorig jaar in dienst) en in een nieuwe functie geef je, zeker in het begin, veelal veel van jezelf. Wil ik dat? word ik daar gelukkig van en de allerbelangrijkste vraag, blijf ik daar gezond bij? Ik wil de eerste 3 jaar levend doorkomen. De oncoloog zei vorig jaar dat mijn tumorcellen 'springers' waren en dat uitzaaiingen, als ze zich ontwikkelen, over het algemeen binnen 1.5-2 jaar te verwachten zijn. Let wel, ik heb alle vertrouwen dat alle borstkankercellen verwijderd zijn, enerzijds door de operatie, anderzijds door mijn immuunsysteem. Via aangepast eten en drinken ben ik bezig om voor mijn interne-binnenste Ik een zo ongunstig mogelijk milieu voor tumorcellen te creëren. Daarnaast ben ik dagelijks flink in beweging, wandelen en fietsen. Dat een bedrijfsarts enige belastbaarheid ziet, dat geloof ik dan ook zo. Ik ben gezond, ik oog fit en goed bezig. Wie zou niet iedere dag willen wandelen en fietsen? Nou? ... Ik heb de bedrijfsarts en mijn leidinggevende aangegeven dat ik het lastig vind om mijn situatie goed over de bühne te brengen. Geloof me, ik had liever een gebroken been gehad, dat praat makkelijker ... Alles wat ik doe heeft maar één doel, te beginnen met augustus 2019. Ik heb vorig jaar augustus helaas de 50e verjaardag van m'n zus gemist. Lieve zussen, zet augustus 2019 maar alvast in jullie agenda, we gaan dan samen het leven vieren! Ik wil onze zoon naar de middelbare school zien gaan, ik wil hem langer zien worden dan mezelf. Ik wil weer heerlijk buiten fietsen met m'n man. Wat ik wil? Ik blijf en ik kies voor het leven!
Kortom, ik ga ermee naar bed en sta ermee op, 24/7. Hoe past je werk in dat nieuwe leven? of anders gesteld, hoe passend is je werk? Voor nu, geen idee. Ik ben afgelopen maandag weer opgenomen in de gebeurtenissen binnen het ziekenhuis en de zorggroep, dat was prima. Ik zal een opdracht uitwerken, waar geen overdreven haast achter zit, maar die wel zorggroep overkoepelend is en dus in verbinding met alle afdelingen binnen de zorggroep. Dat voelt goed. Na afgelopen maandag verdween de beer op de weg! Ik weet dat ik het kan, of ik het uiteindelijk wil is de vraag, maar voor nu is het goed zo. Stap voor stap, altijd vooruit. Niet volgens een strak plan, maar wel met een droom in het vizier ...
Alles is zoals het is.
Dat is geen wijsheid,
maar een waarheid.
Je kunt het veranderen,
maar ook dan is alles weer
zoals het is.
Je kunt het leven niet veranderen,
het leven verandert jou ...
.... ook op mijn werk tikt de tijd verder en een gesprek met de bedrijfsarts (begin januari) en vorige week met mijn leidinggevende heeft ertoe geleid dat ik vanaf deze week twee keer een halve dag op het werk zal zijn, de maandag en de donderdag. Ik snap het volkomen dat mijn leidinggevende zegt dat hoe langer je thuis blijft hoe moeilijker het wordt om weer terug te keren, de berg wordt alleen maar hoger. Ik snap zeer zeker zijn positie en wil daar ook in meegaan, maar ik bemerkte vorige week bij mezelf dat ik wel ergens (ver weg) m'n motivatie moest opsnorren. Dat was nieuw voor mij, ik ben iemand die weinig tot geen beren op de weg ziet en meer van het dimmen is (denken in mogelijkheden) dan in een dip zitten (denken in problemen). Vanwaar dan nu toch dat berg(je) of die beer? Ik denk omdat ik niet kan overzien waar deze reintegratie eindigt? Ik reintegreer min of meer in een nieuwe functie (ik ben pas sinds 1 juni vorig jaar in dienst) en in een nieuwe functie geef je, zeker in het begin, veelal veel van jezelf. Wil ik dat? word ik daar gelukkig van en de allerbelangrijkste vraag, blijf ik daar gezond bij? Ik wil de eerste 3 jaar levend doorkomen. De oncoloog zei vorig jaar dat mijn tumorcellen 'springers' waren en dat uitzaaiingen, als ze zich ontwikkelen, over het algemeen binnen 1.5-2 jaar te verwachten zijn. Let wel, ik heb alle vertrouwen dat alle borstkankercellen verwijderd zijn, enerzijds door de operatie, anderzijds door mijn immuunsysteem. Via aangepast eten en drinken ben ik bezig om voor mijn interne-binnenste Ik een zo ongunstig mogelijk milieu voor tumorcellen te creëren. Daarnaast ben ik dagelijks flink in beweging, wandelen en fietsen. Dat een bedrijfsarts enige belastbaarheid ziet, dat geloof ik dan ook zo. Ik ben gezond, ik oog fit en goed bezig. Wie zou niet iedere dag willen wandelen en fietsen? Nou? ... Ik heb de bedrijfsarts en mijn leidinggevende aangegeven dat ik het lastig vind om mijn situatie goed over de bühne te brengen. Geloof me, ik had liever een gebroken been gehad, dat praat makkelijker ... Alles wat ik doe heeft maar één doel, te beginnen met augustus 2019. Ik heb vorig jaar augustus helaas de 50e verjaardag van m'n zus gemist. Lieve zussen, zet augustus 2019 maar alvast in jullie agenda, we gaan dan samen het leven vieren! Ik wil onze zoon naar de middelbare school zien gaan, ik wil hem langer zien worden dan mezelf. Ik wil weer heerlijk buiten fietsen met m'n man. Wat ik wil? Ik blijf en ik kies voor het leven!
Kortom, ik ga ermee naar bed en sta ermee op, 24/7. Hoe past je werk in dat nieuwe leven? of anders gesteld, hoe passend is je werk? Voor nu, geen idee. Ik ben afgelopen maandag weer opgenomen in de gebeurtenissen binnen het ziekenhuis en de zorggroep, dat was prima. Ik zal een opdracht uitwerken, waar geen overdreven haast achter zit, maar die wel zorggroep overkoepelend is en dus in verbinding met alle afdelingen binnen de zorggroep. Dat voelt goed. Na afgelopen maandag verdween de beer op de weg! Ik weet dat ik het kan, of ik het uiteindelijk wil is de vraag, maar voor nu is het goed zo. Stap voor stap, altijd vooruit. Niet volgens een strak plan, maar wel met een droom in het vizier ...
Alles is zoals het is.
Dat is geen wijsheid,
maar een waarheid.
Je kunt het veranderen,
maar ook dan is alles weer
zoals het is.
Je kunt het leven niet veranderen,
het leven verandert jou ...
