Dag mam ...

Eerst het goede nieuws: vandaag m'n eerste 3 maanden controle gehad bij de oncoloog. Het bloed was helemaal goed! ook een fysieke controle van de linkerborst en van beide oksels gaf geen aanleiding tot ongerustheid. Wat fijn! waar ze zich wel zorgen over maakte was hoe het met mij ging ... Toen ze had gezegd dat m'n bloed goed was en ze vroeg hoe het met me ging zei ik geloof ik "Oke", maar mijn man knikte al van "Nouuuu ...". Ik vertelde haar dat we 3 februari m'n moeder hadden begraven en dat ... nou ja,
* dat ik net aan het leren lopen was op een evenwichtsbalk en dat ik het gevoel heb dat ik ineens volle tegenwind te verduren krijg
* dat ik maandagochtend opstond, de gang naar het werk aan het maken was en verstandelijk begreep dat ik na die intense week van afscheid nemen de routine weer moest oppakken, maar ik heb nog helemaal geen routine ... en nu? dan toch maar weer de schouders eronder en hup door? dat valt me deze keer heel zwaar ...
* dat ik de film van de afgelopen dagen in de rewind langs zie komen
* dat ik m'n moeder ontzettend mis
* dat ik me losgeslagen voel
* dat ik het even niet meer weet ...

M'n moeder was alles voor ons. Ze heeft ons (drie meiden) in haar eentje opgevoed, nadat mijn vader veel te vroeg is overleden. Het verlies voelt als een verloren anker.

Afgelopen donderdagavond kon iedereen afscheid nemen en vrijdag was de uitvaartplechtigheid. M'n zussen en ik zaten bij alle keuzes op één lijn. We kijken mooi terug op alles, de voorbereiding, het afscheid nemen en de uitvaart zelf. De vier kleinkinderen haalden herinneringen op aan Omi, vertelden een gedicht, zorgden voor vier lichtjes en ze hebben uiteindelijk met z'n vieren Omi naar het graf van hun opa, onze vader, haar man gedragen. Kanjers zijn het, stuk voor stuk! "al" 10, 13, 17 en 19 jaar, maar ook "pas" 10, 13, 17 en 19 jaar. M'n zussen en ik hadden met z'n 3-en woorden over mama en voor mama. Zoals hoe ze er altijd was voor ons en hoe ze op haar allerlaatste dag er ook (weer) was voor ons. Die uren zijn voor altijd en eeuwig ván ons, van onschatbare waarde ...

De muziek die we hadden uitgekozen vonden wij passen bij m'n moeder, bij de sfeer, bij ons en ons verhaal. Het lied 'Family tree' klonk terwijl gezinsfoto's op het scherm voorbij kwamen. Foto's die gemaakt zijn in februari 2013 toen m'n moeder 75 jaar werd. Het laatste lied dat we hadden gekozen was 'Let her go' van Passenger, een lied dat ik in mijn donkerste, meest duistere dagen na de diagnose van kanker voor m'n eigen begrafenis had bedacht, ik vind het zo mooi! ... en het was ook mooi. Voor die ene bloem uit ons boeket op de kist was het refrein 'Let her go' het moment om van zich te doen spreken, maar hé, dat zal wel gewoon de wind zijn geweest (sowieso de zwaartekracht).

Mam, je hebt alles gegeven.
Hier ben je klaar.
Rest mij alleen een hele, hele diepe buiging!

Dag mam!


Family Tree
Venice

Branches in the wind
Still standing here together
One more storm to weather
We'll get through it yet
So we're gathered here
Holding on to each other
To let go of another one we won't forget

Now as we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow

Father down to son, mother to daughter
Thicker than water, we are made of this
From the Earth we rise
To the Earth returning
We'll keep a candle burning
For the ones we'll miss

And when we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow
It's stronger than the wind can blow
The family tree will always grow