Tellen, 4 december 2015

Het is maandag. Het is de derde dag na mijn eerste kuur. De kuur was op vrijdag, dat was dag nul. Ik denk altijd in drieën, een overblijfsel wellicht van mijn tegen wil en dank genoten katholieke jeugd. Op dag drie komt de klap. Driemaal is scheepsrecht. De heilige drie-eenheid, de vader, de zoon, en de heilige geest. Mijn vader is dood, mijn zoon is kwetsbaar, dan moet ik die heilige geest wel zijn.

Op zaterdag en zondag voelde ik me zeer sterk. Dat was de geest inderdaad, geholpen door de Dexamethason, de happy pillen. De geest is sterk, mijn lichaam begint te kuren nu, na de kuur. Te somberen. Zaterdag kreeg ik een hele dure injectie, en nu doen zich de effecten daarvan voelen. Ik kreeg een stoot witte bloedlichaampjes-aanmaak-serum. Serum, zo voelt het echt, als een antigif. Maar daarvan kun je dus bottenpijn krijgen. Ik meen te merken dat dit me nu parten speelt. Die botten, waarvan ik zo bang was dat de kanker er zijn pootjes al in had gezet.

Inmiddels is het na negen. Kinderen beiden de deur uit. Huis stil. Ik heb net bakstenen gepoept. Ze zijn rond, die bakstenen, maar voelen vierkant. Ze vallen in de pot uiteen tot keiharde brokken. De hoeveelheid en het volume staat in geen verhouding tot hoeveel ik heb gegeten, weinig namelijk, waardoor ik begrijp dat dit het afval van de chemo is. Het gif verlaat mijn lichaam aan de onderkant.

Het is nu dag vijf, woensdag. Dag drie en vier waren vergelijkbaar met vandaag. Er is wel verandering, maar subtiel, en van dubieuze betekenis. Ik voel me weliswaar elke dag minder giftig worden, maar parallel daaraan voel ik ook de beschadiging van mijn lichaam juist toenemen, het effect van het gif op mijn goede stuk, niet alleen op de kanker. En dat is naar. Het is bijna alsof het kind met het badwater wordt weggespoeld.

Dag zes, donderdag. Stiekem was ik uitgegaan van drie dagen echte ellende. Dat klopt niet, de ellende gaat gewoon gezellig verder. ’s Middags heb ik niettemin een opleving, maar dat komt door koffie en een paracetamol.

Elke nieuwe dag brengt andere ellende, alsof mijn lichaam de verschillende effecten faseert en uitsmeert. Op maandag en dinsdag bottenpijn, vooral in gewrichten, dus min of meer buiten het centrum van mijn lijf. Dat moest wel van de Neulasta komen. Op woensdag was de bottenpijn min of meer weg, daarvoor in de plaats was er een zeurende pijn in een brede, verticale streep vanaf mijn schildklier tot en met mijn darmen. Ik voelde hoe ik van binnen was aangevreten. Op donderdag was ook dat wel weg, en viel me ineens op hoe idioot bleek ik ben. Hoe duizelig, hoe krachteloos. Hoe elke kleine inspanning me uitput. Dat zijn dus de kapot gemaakte rode bloedcellen. Anemie.

Als ik het in beelden wil vatten zou ik zeggen dat dat de chemo en alles wat daar mee samen gaat zich van buiten naar binnen op steeds microscopischer niveau op mij wreekt. Als een open hand die zich sluit tot vuist, verbergt wat het daarbinnen piepklein verstopt. Of misschien meer zo: Een net dat over mij heen wordt geworpen. Dan schrapend, scheurend, verminkend door mij heen wordt getrokken, en in mijn kern wordt samengepropt tot een tegelijkertijd lege en volle, compacte, keiharde kluwen touwen, waarna de materie langzaam in mij oplost. Hopelijk.

En nu is het dan dag zeven. Weer een vrijdag. Vannacht heeft mijn vriendin Migraine mij weer bezocht. Zij komt elke maand. Dit keer wachtte ze waarschijnlijk tot haar zusterpijnen mij eerst hadden gekweld. Ze dacht: ”Ik gun mijn zussen hun solo’s. Ik offer mij wel op, ik klop als laatste aan de deur.”

Ik nam een pil om haar weg te jagen. Ik heb de vriendschap met Migraine al jaren geleden opgezegd, maar daar trekt zij zich niks van aan. Ze is hardnekkig. Ze stalkt me. Ze is vanochtend weer terug.

Nog maar een pilletje dan.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn blogs verschijnen ook op mijn site. Bij alle menu-onderdelen (behalve home) rechts te vinden als berichten op: www.lichterik.nl