Nuchterik, 22 januari 2016

Dingen worden routine. Gisteren naar het ziekenhuis fietsen: routine. In de MRI-buis: routine. Getoeter in mijn oren verdragen: routine. Stilliggen terwijl ik daar eigenlijk geen talent voor heb: routine. Pruik weer op: routine. Gedachteloos weer naar huis fietsen: routine.

Volgende week kuur nummer 4: (bijna) routine.

Ik ga er mega-nuchter doorheen. Hoe verder ik kom in dit proces, hoe breder mijn perspectief, hoe relatiever alles wordt. Haren kwijt? In het weekend dat ik mijn dikke bos afknipte had ik verdriet, nu is het niet meer belangrijk. MRI-scan? De eerste die ik kreeg, een paar weken voordat ik aan chemo begon, vond ik vreselijk, en vreselijk griezelig. Nu is dat kwartiertje in de toeter-tunnel niks, in vergelijking met de verschrikkingen van chemo. Leven totaal op zijn kop? Tja, shit happens, en het is niet de eerste shit in mijn leven. Treuren heeft geen zin, dus: niet treuren maar accepteren dat het is zoals het is.

En zelfs de chemo jaagt me steeds minder angst aan. Wat kunnen lichaam en geest toch veel hebben als het er op aan komt.

Ik voel me zelfs vreemd energiek na afloop van de vorige kuur. De week na de 3e kuur verliep beter dan de twee keren daarvoor. Van echte diepe lamlendigheid was geen sprake, alleen mijn sprankel was weg. Om driedubbel terug te komen gelukkig. Want ik ben met iets bezig, in huis, tussen de routine van het huishouden en mijn paar betaalde uurtjes werk per week door, wat me ongelofelijk veel plezier geeft, en of het de energie is van dit creatieve project, of dat ik energie krijg doordat de kanker kapot gaat, ik weet het niet. Feit is dat ik de alarm-knobbel die ik zelf voelde in mijn borst en op basis waarvan ik actie heb gemaakt in oktober, voor mij niet eens meer te voelen is. De chemo raast door mijn lichaam, sleept mijn kanker mee en duwt hem het ravijn in. Jeuh!!

Graag wil ik de routine doorbreken. Over twee weken is het carnaval. In het gat tussen de dood van mijn vader en mijn diagnose ontstond er in mij een enorme zin in dat feest. De dood moest worden verdreven met een stevig feest, het feest van het licht en het leven. Carnaval. Ik ga al jaren naar Maastricht met carnaval, omdat ik in en rondom die stad ben opgegroeid. Carnaval in Maastricht dus ook dit jaar. Ik zal naar mijn moeder gaan in het zuiden, ik zal het pekske dat ik vorig jaar maakte weer aantrekken, ik zal de puntmuts die erbij hoort over mijn pruik heen schuiven, ik zal mijn gezicht schmincken, ik zal mijn ziek-zijn afdekken, en een voorschot nemen op het leven na alle ellende. Ik zal door de stad lopen en genieten van alle bonte mensen en de Maastrichtse, oeroude liedjes meezingen, en lachen om de grappen, sjansen met wie wil sjansen, en me opladen. Opladen met leven en plezier. Jeuh! Of liever: ALAAF!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn blogs verschijnen ook op mijn site. Bij alle menu-onderdelen (behalve home) rechts te vinden als berichten op: www.lichterik.nl