Los

Ik laat los. De kamers, de vloeren waar de illusie van voeten direct op de aarde meestal verstoord raakte als gevolg van drie lagen leven onder ons, de wanden, die met vele lagen make-up ook vele gezichten in zich droegen, de keuken die ik twee jaar geleden na 17 jaar eindelijk naar mijn smaak kluste, de vele vele vele vele VELE planken en deuren die ik aan de ruimtes had geknutseld en die er allemaal af moesten, de herinneringen aan de geboortes van mijn twee schatten, die op precies dezelfde plek midden in de woning ter aarde, pardon, ter drie hoog uit mij floepten, de vieze doucheruimte waar de laatste vier jaar schimmel welig tierde vanwege een te enthousiaste dichttimmering van het zolderkamertje er pal boven, het smerige trappenhuis, de voortdurende rook door de vloeren, open ramen heen en hangend in diezelfde schacht, omhoog zwevend en dan op onze vloer onveranderlijk fijn tot rust komend, de ontelbare hoeveelheid ruzies waarvan ik getuige was, in de woningen beneden me maar ook in mijn eigen woning toen ik nog samen was met de vader van mijn kinderen. Ik laat los. 

Ik heb altijd gevoeld dat er diep onder het pand krachten zaten die hun gebalde energie omhoog stootten, als gevolg waarvan bewoners niet anders konden dan naar hun wilde pijpen dansen, rare bokkensprongen maken, een onrust genereren en vermeerderen alsof dat de onvermijdelijke producten waren, ik laat los. De in de loop der jaren steeds nadrukkelijker geworden indringende geluiden van de straat, het vele geschreeuw, de containers pal voor de deur die verdomme elke dag geleegd worden, de scheldpartijen tussen buurtbewoners, de vloekende overbuurman op drie hoog die met de regelmaat van de klok en open balkondeuren verschrikkelijke muziek op hoofdpijnsterkte zette, ik laat het nu allemaal, allemaal, allemaal los. Het enige wat ik zal missen is het zolderkamertje waar ik sliep, de enige plek in huis waar het stil was. Mijn ivoren torentje. 

We zijn nu echt weg.