Hemel op aarde, 5 maart 2016

Ik kijk naar oude afleveringen van “Over mijn lijk”. Sluipenderwijs hecht ik me aan mensen die er niet meer zijn. Na 7 afleveringen doen mijn ogen pijn. Of was dat van de chemo. Daar gok ik op. Dus ga ik plat op de bank liggen en plaats het oog-druppel-ding achtereenvolgens over linker- en rechteroog. Een blauw, plastic kapje met een gat waar ik doorheen moet kijken en het plafond van de kamer zie, waarna ik de andere kant van het buisje kan indrukken, waarna er een druppel uit valt, recht in mijn oog. Regen uit de hemel.

Ik zoek iets. In verhalen van mensen die kanker hebben, die in eerste instantie genezen verklaard worden na intensieve behandelingen, maar bij wie de kanker terugkeert, of nooit was weggeweest misschien, zoek ik terug in de chronologische getuigenissen. Ik probeer de updates te vinden van het moment van de nieuwe waarheid: uitzaaiingen. Probeer wetmatigheden te ontdekken, verbanden en patronen tussen de diagnose aan het begin, de behandelingen die daarop volgden, en de vreselijke klap later. Vanuit de wanhopige wens om zelf grip te krijgen op mijn eigen vooruitzichten. Misschien zelfs te beïnvloeden, mijn eigen mogelijke noodlot te bezweren.

Ik vind niks.

Mijn chemo’s zijn bijna voorbij. Nog eentje, volgende week. De behandeling die bescherming biedt, tegen betaling van stevig lichamelijk lijden, komt ten einde. Ik moet de gedachten aan de tijd daarna nog vorm gaan geven. Maar het moment dat het ziekenhuis me gaat loslaten en ik weer onbeschermd de ruimte in zweef komt hoe dan ook naderbij. Hoe ver reikt de veiligheid van de chemo? Blijf ik voorlopig binnen het luchtruim van de aarde vliegen, of breek ik door de dampkring en schiet ik de oneindigheid in, stuurloos?

De hemel lonkt. Ik geloof niet in god. Maar die oneindigheid die ons te boven gaat heb ik altijd als een onweerstaanbaar beeld ervaren.

Ik hoop op een hemel op aarde.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn blogs verschijnen ook op mijn site. Bij alle menu-onderdelen (behalve home) rechts te vinden als berichten op: www.lichterik.nl


6 reacties

Wat een heerlijk vooruitzicht ... de laatste behandeling, volgende week. Ik herinner me dat moment nog als de dag van gisteren. Jouw zoektocht naar antwoorden… het willen weten … het willen begrijpen … het zoeken zekerheden … allemaal zo herkenbaar en mooi verwoord. Garanties kan helaas niemand ons geven. Ieder mens is uniek en heeft zijn eigen levenspad dat uiteindelijk leidt naar een hogere bewustzijn en innerlijke rust. Dan zijn we ook in staat bij voorbaat te accepteren wat op ons pad komt, goed of slecht. Een fijn weekend en een warme groet. Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14

Net toen ik jouw blog las, had ik ook zo'n vier afleveringen van een oude serie van Over mijn lijk erop zitten. En het is net alsof je die mensen al heel lang kent. Maar het gaat ook over zo'n intieme momenten van een mensenleven. Ik vind het heel bijzondere documenten. Jonge mensen die voor mij een voorbeeld zijn.
En de een na laatste zin in jouw blog, zo denk ik er precies hetzelfde over. Mooi hoe je het hebt omschreven. Liefs, Claudia

Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14