De zon

Op de woensdagen heb ik tot de meivakantie een klus als zzp-er. Ik ben invaljuf bij een groep kleuters op een reguliere basisschool in Amsterdam nieuw-west. Eerst vouw-fiets mee in de bus naar Sloterdijk, dan de metro, uitstappen Henk Sneevlietweg, nog 20 minuten fietsen, en ik ben er. Het  Antonie van Leeuwenhoek is een halte eerder, bij de Heemstedestraat. Ik scheer erlangs, eerst met de metro, dan met de fiets. Ik weet de buurt van het ziekenhuis te duiden, schuin rechts achter, ongeveer die en die buurt, daar ligt het. Te ver weg om te kunnen zien, teveel hoge gebouwen en andere pukkels in het landschap om doorheen te kunnen kijken, maar schrijnend dichtbij in mijn gevoel. Zo dichtbij als nog geen negen jaar geleden.

Vandaag ging het heel slecht. Ik ben weliswaar van zins om op de pabo te kiezen voor de specialisatie jonge kind, maar na een dag als vandaag twijfel ik aan alles. Er staat me een uitgebreide nadenk-, schrijf- en voelsessie te wachten, om onder ogen te zien op welke manier deze tamelijk mislukte lesdag mijzelf is aan te rekenen. Paradoxaal genoeg is dat de enige manier om uit mijn negatieve spiralen te ontsnappen, door daar juist vol in te gaan.

Maar nu nog even niet. Eerst is er de zon.