Bijna tien jaar na diagnose

Zo lang al niet geschreven, dat wil zeggen niet hier. Tekst elders, anders, in allerlei soorten en maten.

Omdat het zo moeizaam gaat in mijn leven, omdat kanker in mijn famile- en vriendenkring (wederom) toegeslagen heeft, omdat ik hier iedere dag terugkom om te lezen hoe het met lotgenoten gaat dacht ik: ik schrijf zelf ook weer eens wat op.

Mijn nicht Annette, die voor mij als een zusje is, half jaar ouder dan ik, onze moeders waren zussen, heeft uitgezaaide kanker, PTO, uitzaaiingen zitten over het buikvlies verspreid en ze ziet af van behandeling. Dit is sinds begin dit jaar bekend. Ik ben daar kapot van. 

Mijn vriendin, die twintig jaar geleden borstkanker had, heeft opnieuw borstkanker, zelfde borst, en veel agressiever dan de vorige keer. Ze ondergaat loodzware chemokuren en ploegt en ploetert zichzelf de tijd door. Ik bewonder haar veerkracht en pragmatisme. Ze weet nog steeds te genieten, net als mijn nicht trouwens. Beiden zijn kunstenaar, net als ik.

Zelf ben ik in oktober 10 jaar na diagnose. Ik heb in de loop der jaren veel veranderd in eet- en drinkgewoonten, maar stress heb ik niet kunnen voorkomen. Met mijn zoon gaat het heel slecht, hij is psychisch niet in orde, veroorzaakt door trauma en aanleg, en hij spreekt al bijna anderhalf jaar niet meer met mij, maar woont wel bij mij. Een verschrikkelijke situatie. Ik heb verdriet in talloze lagen.

Maar ook: ik ben begonnen met de Vrijeschoolpabo, in Leiden, een fantastische deeltijdstudie, op mijn 56e, en ik heb rijlessen, hoop in juni af te rijden. Ik doe wat ik kan om niet ten onder te gaan aan het verdriet. En dat doe ik met wisselend succes, maar in elk geval lukt het om mezelf af te leiden van de donkere realiteit van mijn huidige leven.

Ik heb altijd gedacht dat mijn borstkanker (ook) een keer terugkomt. Dat is misschien doemdenken, maar misschien ook gewoon realiteitszin. Zelfs als je twintig jaar na diagnose bent kan het nog terugkomen. Het laadt op mij de verplichting om alles uit het leven te halen wat binnen mijn vermogen ligt. Met de huidige toestanden is dat een uitdaging. Maar ik doe wat ik kan.

Tot zover voor nu.