Angst, 3 november 2015
Na de uitslag op vrijdag gingen we fietsen. We gingen naar noord, over de Schellingwouderbrug. Want dat is dichtbij het ziekenhuis. Bovendien was het mooi weer, waarom zou je daar niet van genieten als je kanker hebt. Daar moet je juist van genieten als je kanker hebt.
Eerder had ik gejokt in een appje. Mijn dochter had een tentamen die middag en zou later vertrekken dan onze eventuele thuiskomst, met als gevolg dat ik dan het nieuws zou moeten vertellen, geen optie dus. Ze accepteerde mijn leugen, wenste me sterkte en hoopte op een goede afloop. Die liefde deed pijn. Ik moest haar straks pijn gaan doen.
Fietsen was goed. Ik kwam een beetje tot mezelf. Ergens wat te eten scoren bij een grote, veel te dure supermarkt, op een betonblok oppeuzelen, kijken naar de boten, over de Nieuwendammerdijk weer terug richting de centrum-kant van Noord, en veel later pas thuiskomen.
De angst zette op. Hij was even verdrongen door de opluchting over de duidelijkheid, maar kwam al snel dubbel en dwars in mij terug. Angst die zich fysiek manifesteert, als een koude, keihard uitgewrongen klamme handdoek ergens in mijn borst. Een knoop. Een verstarring. Een verlamming. Over een week kreeg ik pas een MRI-scan, en de dag erna een gesprek over de uiteindelijke gegevens. Uitzaaiingen? Wat is de aard van het beestje, in welke fase zit de kanker, wat wordt het behandelplan, is er een behandelplan? Hoe moest ik die week doorkomen? In de loop van vrijdag en zaterdag begon ik echter te beseffen dat ik iets moest doen om dit ondraaglijke te kunnen dragen, op een andere manier zou ik niks kunnen eten, alleen met verwilderde ogen naar mijn kinderen kunnen kijken, eindeloos huilen tot er geen tranen meer over waren, al kapot zijn nog voor ik ook maar een dag verder was. Geen optie.
Ik begreep dat de enige manier om de angst de baas te worden was om hem aan te kijken. Om het recht in de ogen te blikken, dat monster. Angst en kanker werden één. Ik stond tegenover hem, het monster, en daagde hem uit. Wat er ook gaat gebeuren, hoe erg het ook wordt, ik accepteer, en draag.
Echt waar. Het monster kromp. Zondag was een goede dag.