Amerikanac
Op Instagram stuitte ik op het account van een Amerikaanse jongeman, niet ouder dan 24. Voor 5000 euro heeft hij een huisje gekocht. Met óók nog een lap grond eromheen. Midden in het bos. Strakblauwe hemel, gedempte hitte tussen de bomen, volkomen overwoekerd, een titanenklus om dat leefbaar te krijgen. Geen waterleiding, wel een put, geen stroom, geen riolering, geen gas. Met meer dan 2 miljoen volgers struikelt en huppelt hij jolig, luidruchtig en openhartig door zijn avonturen heen. Het is een feest om hem te volgen.
Waarom? Omdat dat huis niet zomaar ergens staat. Het staat misschien in Servië, maar waarschijnlijker in Bosnië. Hoe dan ook is het voor mij ontzettend herkenbaar. Het raakt me diep hoe hij dat aanpakt. Zonder daar moeite voor te doen, behalve dan het posten van zijn belevenissen, trekt hij mensen aan die hem komen helpen, jongeren en ouderen, allemaal stromen ze vanuit de omgeving naar hem toe en bieden hun hulp aan. Natuurlijk, ook om een beetje beroemd te worden. Maar de gulheid, de werklust, het vriendelijke en vriendschappelijke is echt, en echt Balkan.
Ik wil dat ook, al jaren. Het is eigenlijk al sinds ik er weg ben, een droom om daar, net als hij, Justus Reid, een huisje te kopen en me al ploeterend de plek eigen te maken. Het te bevechten op de elementen en het land, en daar naar toe te kunnen, en er telkens een poos te kunnen blijven. Te genieten van al het moois dat Bosnië te bieden heeft en wat ik nog lang niet allemaal heb gezien en meegemaakt na 7 jaar bikkelen in Sarajevo, met weinig geld en kleine kinderen en onder de plak van een tirannieke man. De Balkan is onder mijn huid gekropen, en daar niet meer onder vandaan gekomen. Mijn verlangen ruikt naar rijp fruit, naar eindeloos veel zon en hitte, weelderige natuur, bergen, naar cevapi, rakija, burek en ajvar. Ik verlang ernaar om al dat lekkers en heerlijks weer te proeven, te ruiken, te horen, te zien, te voelen. Mijn permanente heimwee eindelijk omzetten in heimWEER.
Onderstaande video vond ik ooit. De fietsers rijden pal langs het huis aan Vasin Han waar onze tijd in Sarajevo begon.
3 reacties
Lieve Anne,
Toevallig zag ik ook deze jongeman voorbij komen op Insta en nu lees ik jouw blog. Dat dit jouw droom en verlangen aanwakkert snap ik helemaal. Wat heftig dat je 7 zware jaren achter de rug hebt in dat gebied. Ik wens je dat je droom ooit uit mag komen.
Liefs, Monique
Hai Monique, het was zeker niet alleen kommer en kwel, anders had ik die droom natuurlijk nooit ontwikkeld. Het aspect van de overheersing door mijn ex is een nare herinnering. Maar hij woonde in Nederland, kinderen en ik dus daar, hij kwam vier keer per jaar naar zijn geboortestad om er een maand of meer te verblijven, en daardoor bleef onze tijd samen godzijdank aardig beperkt. Niettemin zweefde de narigheid altijd als een donkere wolk boven ons, dat is een feit. Maar ik wist, hoe dan ook, ontzettend te genieten van de taal, het eten, de sfeer, de muziek, de natuur, de zon, kortom van al het goede. Het heeft me veranderd. Ik had het, al met al, niet willen missen.
Hey Anne,
Er klinkt een soort van Slavische weemoed door in je blogs. Het is inderdaad nooit te laat om iets nieuws te beginnen.
Liefs, Niene