Waarom zou ik bloggen?

Bloggen over zoets persoonlijks als terminale kanker is altijd een beetje dubbel. Wat gaat het anderen aan hoe ik er doorheen rol? Ik ben door de ziekte niet enorm aangeslagen of zwaarmoedig geworden. Aangemoedigd door naasten ben ik aan mijn blog begonnen omdat mijn blijmoedige invalshoek hoop kan bieden voor wie het lastig heeft. En misschien word ik in de toekomst die persoon zelf wel.
Ik voer als excuus voor mijn blog de volgende redenen aan.

• Ik schrijf het uit mijn systeem en dat maakt mijn hoofd leeg, hopelijk zinnig voor de lezer
• In arrogantiemodus: mijn ervaringen kunnen anderen helpen of troost bieden
• Uit eigenbelang: teruglezen hoe ik er een tijd geleden tegenaan keek

Die drie motieven lijken me voldoende om elke ochtend met bevend ego te kijken of er al reacties binnen zijn. Niet verwacht maar wel gekregen voorbeeld: ik las van Emmy die op mijn post had gereageerd dat ze al vijf jaar aan de medicijnen zit die ik ook gebruik. En ik dacht dat die pillen hoe dan ook maar twee jaar zouden werken. Dat viel me dus mee en ik zwijmel graag weg in hoopvolle verwachting en lichte ontkenning. Een goede placebo kan ook werken.
Intussen wacht ik op mijn volgende scanuitslag over een maand. Dan weten we of die tumoren onverstoorbaar doorgroeien of dat ze eieren voor hun geld kiezen. En Emmy bedankt voor je reactie dus! Niet bloggen maar af en toe reageren helpt ook.