Endorfines en zelfmedicatie

Sunitinib, de proteinekinaseremmers die ik elke dag neem, nu in een schema van twee weken pillen - een week vakantie, staan bekend om een breed scala aan bijwerkingen. Als een van de bekende bijwerkingen noemt men depressie. Of op zijn minst depressieve gedachten, het precieze onderscheid ken ik niet. Moet ik nog eens aan mijn coach vragen. Depressie zal wel een vastomlijnd stelsel van droeve verschijnselen zijn. Omdat depressies veel consumeren van de weinig beschikbare energie in mijn lichaam, is er veel voor te zeggen om depressieve gevoelens te bestrijden. Die sunitinib pleegt al een grote aanslag op mijn lijf, dus ik beperk liefst de inname van nog meer chemicaliën.

Wat dan? De aanmaak van endorfines schijnt erg effectief te zijn tegen depressiegevoel. De vraag is dus hoe ik endorfines, mijn intern aangemaakte antidepressivum, opwek. Lachen is het eenvoudige antwoord. Een paar lachsalvo's maken veel endorfines vrij.

Het geluk wil dat ik een paar prettig gestoorde buren heb heb met wie ik goed kan lachen. Zij zijn bereid naar mijn kankergeneuzel te luisteren en ik geniet van hun commentaar op de wereld en Het Leven. Aan het eind van mijn slechte week met veel neerslachtigheid, ging ik 's morgens even bij ze langs voor een bakje thee. We moesten wat afspreken over het verzorgen van katten. En dat liep flink uit de hand. We hebben de hele middag zitten kakelen en er kwam ook nog een gals wij aan te pas. Vreselijk gelachen en sindsdien heeft mijn depressie het hazenpad gekozen. Niet dat alles nu helemaal koek en ei is maar de balans is zeker omgeslagen naar de zonnige kant. Moest ik meer doen.

Als er geen leuke buren bij de hand zijn, schijnen de volgende activiteiten ook endorfines op te wekken.

Een beetje vanille of lavendel snuiven
Slokje ginseng nemen
Sex hebben
In een prettig klasje lichamelijke oefeningen doen
Beetje chocolade eten (puur natuurlijk, niet die melkpulver met massa's suiker)
De juiste muziek in de oren gieten
Iets pittigs eten (werkt minder bij sunitinib want alles brandt al op mijn tong).
Keuze genoeg, geen enkele reden voor zelfopgelegde treurnis.