Voordringen in het ziekenhuis
6-2-2013
Vandaag heb ik (Eefje) voor de afwisseling Betty begeleid naar het ziekenhuis. Met de examens in het zicht is het voor de leerlingen van Ton toch wel prettig om nog wat vragen te kunnen stellen aan de docent. Dus in de sneeuw met 500 kilometer file op weg naar het UMC. Heel Nederland stond blijkbaar vast, maar de weg die wij moesten hebben was geheel vrij van sneeuw en file.
Keurig op tijd arriveerde wij bij de balie in het ziekenhuis, waar Betty meende voor te mogen dringen op een mevrouw met pruik die nodig aan een kapper toe was. Nadat de mevrouw met experimentele blondspoeling geholpen was, kreeg Betty een parkeerkaart en een pen om zelf haar kenteken te noteren. De behulpzame baliemedewerkster melde nog vriendelijk dat ze vooral moest zoeken naar het gele bordje op de auto voor de resterende letters van het kenteken.
Het eerste deel van de ochtend bestond uit het maken van een masker. Eerst werd uit een bakje een bit gehaald, wat veel weg heeft van de bak waarmee de tandarts vroeger fluoride aanbracht op je tanden. Niet echt lekker om een half uur in je mond te moeten hebben. Vervolgens moest er een kussen gemaakt worden. Ik associeer een kussen niet direct met een piepschuim gootje, maar de zuster vond dat toch echt het kussen. Met twee handen en het volle gewicht werd Betty vervolgens stevig in het kussen gedrukt. Het zag er blijkbaar erger uit dan dat het was, want het deed geen pijn. Toen het kussen naar tevredenheid was gemodelleerd, werd Betty vervolgens met bit en al en een stellage op een plastic plaat bevestigd. Nadat die enigszins passend was gemaakt, werd er een blauwe plastic plaat verwarmd en Betty ingepakt. Van het resultaat helaas geen foto, maar ik denk dat moslima's er in het jaar 2500 ongeveer zo uitzien. Vervolgens werd het bit vastgekit aan de stellage. Nadat alles was uitgehard, mocht de boel weer af en moest er een klein glaasje water aan te pas komen om de weg te kunnen vervolgen naar de scan.
Na een vies kopje koffie en een waarschijnlijk nog viezere thee (alsof het nog niet erg genoeg is dat je in het ziekenhuis moet zijn) werd Betty opgehaald voor de scan en bleef ik achter met Sylvie van der Vaart en haar scheidingsperikelen in de wachtruimte.
Over de scan kan ik alleen maar van horen zeggen verhalen. Betty vertelt thuis kei stoer dat het niet zoveel voorstelde, maar kwam toch enigszins aangedaan uit de scan rollen. Een paar tranen lichter en nog een smerig kopje koffie gingen we naar de bakker voor lekkere broodjes.
Na een middag slaapje en een douche heeft ze nu weer praatjes voor tien en is zich tegen mijn verhaal aan het bemoeien. Ik ga haar aan het werk zetten!
Einde!
Vandaag heb ik (Eefje) voor de afwisseling Betty begeleid naar het ziekenhuis. Met de examens in het zicht is het voor de leerlingen van Ton toch wel prettig om nog wat vragen te kunnen stellen aan de docent. Dus in de sneeuw met 500 kilometer file op weg naar het UMC. Heel Nederland stond blijkbaar vast, maar de weg die wij moesten hebben was geheel vrij van sneeuw en file.
Keurig op tijd arriveerde wij bij de balie in het ziekenhuis, waar Betty meende voor te mogen dringen op een mevrouw met pruik die nodig aan een kapper toe was. Nadat de mevrouw met experimentele blondspoeling geholpen was, kreeg Betty een parkeerkaart en een pen om zelf haar kenteken te noteren. De behulpzame baliemedewerkster melde nog vriendelijk dat ze vooral moest zoeken naar het gele bordje op de auto voor de resterende letters van het kenteken.
Het eerste deel van de ochtend bestond uit het maken van een masker. Eerst werd uit een bakje een bit gehaald, wat veel weg heeft van de bak waarmee de tandarts vroeger fluoride aanbracht op je tanden. Niet echt lekker om een half uur in je mond te moeten hebben. Vervolgens moest er een kussen gemaakt worden. Ik associeer een kussen niet direct met een piepschuim gootje, maar de zuster vond dat toch echt het kussen. Met twee handen en het volle gewicht werd Betty vervolgens stevig in het kussen gedrukt. Het zag er blijkbaar erger uit dan dat het was, want het deed geen pijn. Toen het kussen naar tevredenheid was gemodelleerd, werd Betty vervolgens met bit en al en een stellage op een plastic plaat bevestigd. Nadat die enigszins passend was gemaakt, werd er een blauwe plastic plaat verwarmd en Betty ingepakt. Van het resultaat helaas geen foto, maar ik denk dat moslima's er in het jaar 2500 ongeveer zo uitzien. Vervolgens werd het bit vastgekit aan de stellage. Nadat alles was uitgehard, mocht de boel weer af en moest er een klein glaasje water aan te pas komen om de weg te kunnen vervolgen naar de scan.
Na een vies kopje koffie en een waarschijnlijk nog viezere thee (alsof het nog niet erg genoeg is dat je in het ziekenhuis moet zijn) werd Betty opgehaald voor de scan en bleef ik achter met Sylvie van der Vaart en haar scheidingsperikelen in de wachtruimte.
Over de scan kan ik alleen maar van horen zeggen verhalen. Betty vertelt thuis kei stoer dat het niet zoveel voorstelde, maar kwam toch enigszins aangedaan uit de scan rollen. Een paar tranen lichter en nog een smerig kopje koffie gingen we naar de bakker voor lekkere broodjes.
Na een middag slaapje en een douche heeft ze nu weer praatjes voor tien en is zich tegen mijn verhaal aan het bemoeien. Ik ga haar aan het werk zetten!
Einde!