Nog maar drie te gaan........
12-2-2013.
Nou, afgelopen maandag vond de MRI scan plaats. Ook deze keer werd ik (alleen) binnengeroepen. Ton bleef met een tijdschrift in de wachtruimte achter. Eerst werd er in de rechterarm een infuus aangebracht, riep enige twijfel op bij de verpleegkundige en die besloot het nogmaals over te doen, nu in de linkerarm. Daarna werd ik na enige minuten wachten geroepen en moest ik plaats nemen op de tafel en daar gingen we weer. Eerst mocht ik zelf (hoi, hoi..) de bit aanbrengen, vervolgens werd het masker over mijn hoofd gelegd wat lag op mijn "kussentje. Vervolgens werd de beugel tegen mijn schouders gezet en begint het lastige karwei om mijn bit op de aangegeven manier vast te klikken. Al die tijd lig je met dat ding in je mond alles te ondergaan zonder dat je nog wat kan zeggen. Is het eindelijk gelukt dan wordt het masker vastgeklikt en gaat het beginnen..... Ik word het apparaat ingeschoven en de mensen trekken zich terug in een ruimte. Vergeet ik nog te melden dat er over alles heen nog een koptelefoon werd geplaatst om de herrie wat tegen te houden!!
Goed en dan gaat het echt beginnen....er ontstaat een enorme herrie rondom je hoofd, dat gaat een minuut of 5 en dan wordt het stil. Ik hoor ze zeggen dat ik het goed doe en dat ze nu wat in komen spuiten. Ik word dus even uit het apparaat geschoven en weer terug geschoven na de inspuiting, terwijl ze zeggen dat ik een metaalsmaak in mijn mond kan krijgen, naast de koude arm en dat de volgende reeks 10 minuten gaat duren. Dus daar lag ik weer in apparaat en enorme herrie rondom... Hoe gaat dat?? Tja wat zal ik zeggen, je krijgt door dat ding in je mond soort van stik neigingen, je moet slikken af en toe en de angst speelt dan op, zo van ga ik me verslikken of kokhalzen? Gelukkig heb ik intern diverse gesprekken met mezelf gevoerd, hield me daardoor zo goed mogelijk "rustig". Bedacht wat Ton en ik na dit onderzoek in IKEA zouden gaan kopen voor de keuken in Italië. Raakte ik lichtelijk in paniek kon ik mijzelf zo weer goed aan het slikken krijgen en een ander hulpmiddel was te denken aan de heerlijke week die in Italië gaat komen.
En dan ineens wordt het heel stil en hoor ik ze zeggen we komen u bevrijden en u deed het erg goed. Wat een genot om dan weer alles van en uit me te krijgen.Heerlijk.
Nadat ze klaar waren mocht ik gaan zitten en mijn trui weer aandoen. Ik zei opgewekt dat dit de eerste keer was dat ik niet begon te huilen. Na nog geen 5 meter met Ton samen op de gang gelopen te hebben begon alsnog de huilbui.....lucht op!!
Heerlijk aan de koffie gezeten in het UMC en vervolgens gezellig in IKEA spullen gekocht die in onze keuken gebruikt gaan worden. Nog drie nachtjes slapen en wij vertrekken naar ons huis in Italië, even geen ellende hoop ik en dan maandag 25 februari de allereerste bestraling, daar heb ik al die vastbind ellende wel voor over.
Helaas hoorde we gister weer slecht nieuws van het schoonzusje die ook door uitzaaiing n hersentumor had. Deze was operatief verwijderd en ze is daarna bestraald. Er is weer een kleine tumor terug en nog veel erger die heeft "uitlopers". Zij gaat vrijdag horen wat ze nu gaan doen.
Wij leven erg met elkaar mee, proberen zo goed mogelijk het hoofd in een positieve stand te houden. Het is volstrekt belachelijk, en wat moet dit ontzettend moeilijk zijn voor de familieleden hierom heen.
We houden elkaar in evenwicht en genieten van het feit dat ik me(en Ton ook)op dit moment goed voelen en plukken de dag!!!
Dus tip:
Geniet van het hier en nu !!!!
Nou, afgelopen maandag vond de MRI scan plaats. Ook deze keer werd ik (alleen) binnengeroepen. Ton bleef met een tijdschrift in de wachtruimte achter. Eerst werd er in de rechterarm een infuus aangebracht, riep enige twijfel op bij de verpleegkundige en die besloot het nogmaals over te doen, nu in de linkerarm. Daarna werd ik na enige minuten wachten geroepen en moest ik plaats nemen op de tafel en daar gingen we weer. Eerst mocht ik zelf (hoi, hoi..) de bit aanbrengen, vervolgens werd het masker over mijn hoofd gelegd wat lag op mijn "kussentje. Vervolgens werd de beugel tegen mijn schouders gezet en begint het lastige karwei om mijn bit op de aangegeven manier vast te klikken. Al die tijd lig je met dat ding in je mond alles te ondergaan zonder dat je nog wat kan zeggen. Is het eindelijk gelukt dan wordt het masker vastgeklikt en gaat het beginnen..... Ik word het apparaat ingeschoven en de mensen trekken zich terug in een ruimte. Vergeet ik nog te melden dat er over alles heen nog een koptelefoon werd geplaatst om de herrie wat tegen te houden!!
Goed en dan gaat het echt beginnen....er ontstaat een enorme herrie rondom je hoofd, dat gaat een minuut of 5 en dan wordt het stil. Ik hoor ze zeggen dat ik het goed doe en dat ze nu wat in komen spuiten. Ik word dus even uit het apparaat geschoven en weer terug geschoven na de inspuiting, terwijl ze zeggen dat ik een metaalsmaak in mijn mond kan krijgen, naast de koude arm en dat de volgende reeks 10 minuten gaat duren. Dus daar lag ik weer in apparaat en enorme herrie rondom... Hoe gaat dat?? Tja wat zal ik zeggen, je krijgt door dat ding in je mond soort van stik neigingen, je moet slikken af en toe en de angst speelt dan op, zo van ga ik me verslikken of kokhalzen? Gelukkig heb ik intern diverse gesprekken met mezelf gevoerd, hield me daardoor zo goed mogelijk "rustig". Bedacht wat Ton en ik na dit onderzoek in IKEA zouden gaan kopen voor de keuken in Italië. Raakte ik lichtelijk in paniek kon ik mijzelf zo weer goed aan het slikken krijgen en een ander hulpmiddel was te denken aan de heerlijke week die in Italië gaat komen.
En dan ineens wordt het heel stil en hoor ik ze zeggen we komen u bevrijden en u deed het erg goed. Wat een genot om dan weer alles van en uit me te krijgen.Heerlijk.
Nadat ze klaar waren mocht ik gaan zitten en mijn trui weer aandoen. Ik zei opgewekt dat dit de eerste keer was dat ik niet begon te huilen. Na nog geen 5 meter met Ton samen op de gang gelopen te hebben begon alsnog de huilbui.....lucht op!!
Heerlijk aan de koffie gezeten in het UMC en vervolgens gezellig in IKEA spullen gekocht die in onze keuken gebruikt gaan worden. Nog drie nachtjes slapen en wij vertrekken naar ons huis in Italië, even geen ellende hoop ik en dan maandag 25 februari de allereerste bestraling, daar heb ik al die vastbind ellende wel voor over.
Helaas hoorde we gister weer slecht nieuws van het schoonzusje die ook door uitzaaiing n hersentumor had. Deze was operatief verwijderd en ze is daarna bestraald. Er is weer een kleine tumor terug en nog veel erger die heeft "uitlopers". Zij gaat vrijdag horen wat ze nu gaan doen.
Wij leven erg met elkaar mee, proberen zo goed mogelijk het hoofd in een positieve stand te houden. Het is volstrekt belachelijk, en wat moet dit ontzettend moeilijk zijn voor de familieleden hierom heen.
We houden elkaar in evenwicht en genieten van het feit dat ik me(en Ton ook)op dit moment goed voelen en plukken de dag!!!
Dus tip:
Geniet van het hier en nu !!!!