27 juni 2017 Uitstel van executie

En dan is het zover, maandagochtend 08.00 uur binnenlopen met Ton, Eefje en Tomas bij mijn oncoloog. Hij keek niet al te somber. Iedereen was er in het overleg over eens dat bestralen een optie is. Dus als ik dat wilde, zou dat in werking gesteld worden. Daarna chemo voor de tumoren in mijn buik. Die chemo gaat me niet lange tijd van de tumorengroei afhelpen. Het wordt de vijfde kuur, en er is krap een half jaar voorbij na de laatste kuur. Dus de kans dat ze heel klein gaan worden is minder dan 50%.
Het geeft ons wel meer tijd samen.
Ik wil het wel gaan doen, omdat ik weet dat ik kan stoppen wanneer ik wil. Dat geeft wat rust. Dit is gebaseerd op hoe ik de vorige keren alles doorstaan heb.
We hebben ook (voor 't eerst dat ik dat ook wilde) de scans van mijn buik zitten bekijken. Begrijp nu enorm goed waarom ik zo'n pijn heb. Ze drukken o.a. tegen mijn nieren en in mijn rug tegen zenuwen en spieren. Waarom luister ik zooooo slecht naar Ton? Hij zegt al weken dat het niet mijn tussenwervels of zo zijn en dat ik meer pijnstilling moet slikken, dus nu eindelijk op advies van Bloemendal en de kinderen en Ton, overgestapt op Oxycodon. Pfffff, wat doe ik toch moeilijk over medicijnen, achterlijke tik van vroeger. Zou dat komen omdat mijn moeder vroeger apothekersassistente is geweest en altijd vond dat je flink moest zijn? Och het arme mensje, wat zou ze het erg vinden hoe het nu met mij is en ze zou vast zeggen: "slik die pillen!".
Ik ga los nu.
Inmiddels hebben we gisteren na afloop een goed gesprek met de kinderen gehad en ook alle vier de zorgverklaring ondertekend. We bereiden ons voor op afscheid.
We zijn blij dat we nog wat tijd samen hebben, maar het mag niet gepaard gaan met lijden en afzien. Dus volgende week ook een afspraak met huisarts.

Het is bizar.

Inmiddels ben ik hoog 'zwanger'. Wat een buik krijg je van vocht. Hopelijk kunnen ze het weghalen, er wordt donderdag een echo gemaakt. Behalve enorme last van die buik drukt het ook tegen mijn maag en dergelijke dus ik eet niet veel meer. Kan het niet weggehaald worden dan beginnen we met de chemo. Verheug ik me niet echt op, maar misschien slaat hij in het begin weer super goed aan en worden de tumoren kleiner en kan ik weer eten.
Helaas gaat door de bestraling mijn haar weer uitvallen, dus gezellig met gevoelige hoofdhuid de zomer in. Dat wordt hoedjes dragen. Verheug me er nu al op.....😒
Er gaat zoveel door mijn hoofd.
Ton is super lief en zorgzaam. Ik hoop dat ik lang ook voor hem kan zorgen.

Ik word net gebeld door het UMC dat we morgenvroeg een gesprek hebben met mijn radioloog, gelukkig dezelfde als de laatste keer; dan weten we meer.
Straks heerlijk bij mijn schoonheidsspecialiste in de stoel. Zolang het gaat blijven we genieten!
Kus
Betty