26 februari 2018 Het stokje doorgegeven

En de volgende gebeurtenissen hebben alweer plaats gevonden. De drain zit er nog steeds goed in, iedere dag zet ik het kraantje een kwartier open, en dan loopt er zo gemiddeld 300 ml vocht in de zak. Ton laat het dan via de maatbeker weglopen en gooit het weg. Kraantje weer dicht en de zak en slang teug in de in de tas, die met een riem om mijn buik hangt. Zo heb ik tenminste mijn handen vrij.

Afgelopen vrijdag is Eefje met haar eerste kuur begonnen, die hangt dus nu kapot op de bank. Vind het zo erg voor haar. Maar ze komt er doorheen! Deze week afzien en dan weer opknappen voor kuur 2. Het voelt echt alsof ik het stokje aan haar heb overgedragen. Kl......
Eigenlijk zou ik nu op dit moment in het ziekenhuis aan het infuus moeten liggen, voor mijn tweede keer Caelyx , maar ben veel te zwak. Deze is dus stopgezet. Vind het best moeilijk. Het einde komt zo wel steeds dichter bij.

Het is af en toe een beetje saai hier, dus wat kun je verzinnen om weer in ‘t ziekenhuis te komen?
Een goed idee is dinsdags uit je bed te komen en last van je linkerbeen te hebben, pijn die je nooit eerder voelde. Dus, eerst negeren, zo erg is het niet. Ik zit erg veel, dus de pijn viel mee, was vooral bij het lopen. Tegen 8-en ‘s avonds moest ik naar de wc en tot mijn grote schrik zie ik een heel dik bovenbeen. 🙄 Dat leek me niet goed. Dus de 24 uurs behandeling dienst gebeld en die stuurden me meteen door naar de spoedeisende hulp. Gezellig!

Eerst bloedafname heerlijk alleen op een kamertje onder een warme deken. Wachten. Daarna een echo van het been. Mijn inmiddels zeer bekende radioloog had alweer dienst, schept een band. Ik heb een enorm stolsel bij mijn linkerlies. Hoefde niet verder te kijken.
Terug naar de SEH. Daar wachten op de dienstdoende internist. Die ging mij ook nog even beluisteren. En alsof het allemaal nog gezelliger kan liet hij mij ook nog nog even een van mijn knobbeltjes voelen! Dat is dus een van de vele tumoren. Interessant ! Niet dus !
De lieve verpleegkundige ging mijn onderbeen inzwachtelen. Volgens de internist niet nodig, maar volgens haar zou dat prettig zijn. Verder moet ik nu 2 maal per dag een bloedverdunnner slikken. Gelukkig géén spuitjes.
Tegen 24 uur weer thuis. De volgende ochtend hadden we een afspraak mer Bloemendal. Die schrok van me en hadden dus een moeilijk gesprek. Hij vindt me er erg slecht aan toe. Moest ook in de rolstoel vervoerd worden. De opdracht bij weggaan was, goed nadenken of ik de volgende kuur zou doen, goed naar mezelf luister en vooral weten dat wat ik ook zou besluiten iedereen mij respecteert hierin! Hij kan die beslissing niet nemen. Aangezien ik zo weinig energie heb, ik kan zelfs amper huilen, heb ik hem vrijdag verteld dat vandaag maar niet door moet gaan. Nu hebben we woensdag weer een gesprek met hem over hoe nu verder. Het zijn moeilijk dagen.

Zaterdag heeft de Ton de zwachtel van mijn been gehaald. Was niet prettig meer. Het been is een klein beetje minder dik, maar niet echt. Voet en onderbeen zijjn ook dikker. Direct komt de buurtzorg voor mijn drainaansluiting, zal hen advies vragen.
Ik eet inmiddels weer wat meer. Mijn hoop is gevestigd op dat ik weer zelfstandig buiten kan lopen. Van de bank naar de wc, via de trap is nu eenmaal niet mijn grootste hobby.

We houden ons groot hier, alhoewel ook dat steeds moeilijker wordt.

Geniet van de zon buiten! Doe ik vanuit de huiskamer, af en toe met de deur open liggend onder een dekentje! Krijg ik toch vitamine D én frisse lucht.

liefs,
Betty