22 juni 2017 En wat nu?

We wisten dat de tumoren wel weer actief zou zijn, maar wat er gezegd werd was vele malen erger.
Mijn oncoloog liet al weten bij binnenlopen dat het niet goed was. Sterker nog het is gewoon verschrikkelijk. Schijnen er vele kleine plekjes in mijn hersenen te zitten. Dacht dat door de vorige bestralingen ( stereotactisch) het daar wel klaar was......dom! Het komt dus blijkbaar in volle hevigheid weer terug. Ook in mijn buik is het behoorlijk mis. Dit is de meest agressieve aanval die ik in de afgelopenjaren heb gehad, volgens mij.
Na een paar minuten kwam mijn lieve oncologische verpleegkundige binnenlopen , waarop ik zei, dit wordt dus een heel erg gesprek?!
Dat kon hij alleen beamen. De boodschap is eigenlijk dat hij niet weet of er bestraald kan gaan worden en of ik dat wel zou willen. De chemo is eigenlijk hetzelfde verhaal. Het gaat me hoogstens een paar maanden extra opleveren, maar wat moet ik daarvoor inleveren? Aanstaande vrijdag heeft hij een groot specialistenoverleg, dan weet hij meer, wat de opties zijn en wat dat zou betekenen. Maandagochtend vroeg hebben wij dan weer een afspraak met hem. We moeten over veel nadenken. Wel of niet gereanimeerd worden is ter sprake gekomen, dat moeten we dus gaan besluiten. Wel of niet nog wat willen.
Halverwege heb ik mijn oren dicht gedaan, gezegd dat ik het niet meer wilden horen, na een kleine huilbui kon ik het gesprek weer aan. Moet zeggen hij deed het zeer zorgvuldig en liefdevol, maar de boodschap blijft: ik ben er zeer erg aan toe!
Ook dit is een zeer onwerkelijk gebeuren. Ik ga dus echt dood, niet meteen, maar wel over een tijdje. Ongelooflijk, en wat zie ik er goed uit zei iedereen, ja, ja, het blijft een sluipmoordenaar.

Inmiddels is nu ook zichtbaar wel duidelijk dat het niet goed gaat, mijn buik zwelt op door het vocht dat ik nu ook ineens begin vast te houden in mijn buik. Ik lijk duidelijk meer zwanger dan mijn schoondochter. Voelt niet prettig, heb begrepen dat ze dit weg kunnen halen, maar het komt daarna weer terug. Kloten....... En hoezo houd ik nu ineens vocht vast? Nooit eerder in mijn buik gehad.
Ik heb nog niet gevraagd wat er allemaal in mijn buik gebeurd, komt nog wel, maar gezien de pijn in mijn rug is daar dus iets aan het drukken.
Maandag gaan Eefje en Tomas gelukkig ook mee. We moeten in ieder geval afwachten of het risico en de bijwerkingen te doen zijn om mij eerst te gaan bestralen. Dan moet ik beslissen of ik dat dan ook nog wil.
Daarna denk ik komt de beslissing of ik mijzelf voor de vijfde keer aan een chemokuur wil overgeven. Ik denk het wel, want ik weet dat ik ook gewoon weer kan stoppen als het niet goed gaat. Maar hoeveel extra tijd gaat dit geven? En hoe is dan kwaliteit van leven?
Ton wil ik absoluut niet in de steek gaan laten, de kinderen natuurlijk ook niet, maar die redden zich wel. Natuurlijk gaat Ton zich ook redden, maar we willen samen nog heel veel tijd door brengen.

De huilbuien zijn er nu wel, daarnaast ben ik murw geslagen.
Volgende week meer.