21 april 2017 Vette pech

Hoe onheilspellend is het te denken dat je in orde bent? Totaal onzinnig natuurlijk, zeker als je al weet dat je kanker hebt. De uitslag van het bloedonderzoek viel vanochtend ontzettend tegen, een kleine stijging had ik nog wel bedacht, maar van 40 ( half januari) naar 520 (vandaag) vond ik toch wel heftig. Shit dus eigenlijk.
Bloemendal bleef er heel rustig onder. Uitgangspunt bij hem en vele oncologen is "Hoe voelt de patient zich?"
Zolang die zich goed voelt doen ze in principe niets. Het ziekteproces lijkt erg veel, qua verloop, op vorig jaar. We hebben dus in overleg besloten dat Ton en ik zondag gewoon gaan vertrekken en de komende maanden gaan genieten in Italië en Sardinië, via Frankrijk.
Ton zit nu in onze oude vakantie-reisboeken hotelletjes te zoeken in Frankrijk waar we zondag op weg naar mijn oudste zus kunnen slapen. Jaren geleden gingen we namelijk veel in Frankrijk op vakantie, dus leuke herinneringen ophalen.

Wanneer alles de komende tijd goed blijft gaan, heb ik op 3 juli weer alle onderzoeken, bloed, ct- en mri-scan. Daarna besluiten we hoe nu verder. De chemo loert alweer om de hoek.......Er zijn nog opties, dat geeft hoop op een langere tijd hier op aarde maar stemt me tegelijkertijd droevig. Heftiger dringt weer tot me door dat ik toch echt, zeker weten, echt, een zeer enthousiaste kankersoort in mijn lijf heb zitten. Weigert te vertrekken.....Verdomme!!!

Heb er langzamerhand echt genoeg van. Vloeken helpt niet, maar doe het wel, nu in stilte. Verbazingwekkend is, dat je je dus heel goed kunt voelen en niets merkt (althans in eerste instantie) en toch de boel van binnen weer behoorlijk actief is. Echt dus een silent ladykiller.

Wat doe je dan na zo'n bericht? Eerst koffie in de hal van het ziekenhuis, met voor Ton een saucijzenbroodje...helaas had ook hij weer pech want die waren op. Dan je kinderen, zussen en vrienden watssappen en weer terug naar huis rijden. Kleine huilbui onderweg voor de ontlading. Ton bleef er erg nuchter onder, dat hielp. Daarna zijn we naar Lent gereden om onze oudste kleinzoon op te gaan halen in het kinderdagverblijf, daar word je ontzettend vrolijk van. Hij was enorm enthousiast en hoe leuk is het om zo'n vrolijk uitgelaten jongetje mee te mogen nemen en naar huis te brengen. Heel gezellig. Daarna weer met Ton terug naar huis. Daar weer een kleine huilbui en nu is het geloof ik wel weer geplaatst ergens in mijn hoofd. Het is niet anders.

Haal de kracht geloof k nu vanonder uit mijn tenen om me niet gek te laten maken en gewoon weer te genieten van alles. Tevens moet ik ook mijn conditie weer op peil gaan brengen. De afgelopen weken heb ik eigenlijk weer veel te veel gedaan wat ik nu moet bezuren met erge pijn boven in mijn rug. Voorlopig ga ik niet meer spitten! Rustig aan.

Morgen komt gezellig Benjamin nog een paar uurtjes bij opa en oma en dan kunnen Ton en ik er wel weer een tijdje tegenaan!
De beiden kleinzonen komen met hun ouders ook nog een keer naar Italië, dus die zien we regelmatig.

Ik blijf volhouden!