18 mei 2017 Italiaanse afspraak maken en port a cat spoelen

Sinds 23 april zijn we al weer uit Nederland, wat vliegt de tijd. Eerst een paar dagen heerlijk in Frankrijk bij mijn oudste zus doorgebracht. Donderdag 27 april doorgereden naar Italië. Inmiddels alweer drie weken hier. Tons jongste broer, is zaterdag 7 mei gearriveerd met zijn vrouw, om Ton te helpen met klussen hier! Inmiddels hebben ze samen al een prachtige trap gebouwd richting zwembad buren, waar hun zus woont. De broer en schoonzus zijn inmiddels weer vertrokken en sinds vrijdag verblijven Eefje, Patrick en Fabian bij ons.

Goed, " the italian way of port a cat spoelen"

We zijn maandagochtend 8 mei naar ,'t ziekenhuis in Asti gereden om mij te registreren en een afspraak te plannen. Ik dacht daar wel in een half uurtje weer weg te zijn......niet dus. Het begon met de computer die niet helemaal goed aangesloten was....Wij wat plugjes terug geduwd en dus kon er getypt worden. Denk je met alleen een Europese zorgkaart toch klaar te zijn? Eerst wilde ze van mij formulieren met mijn ziekte geschiedenis...🙄Tja die had ik dus niet bij me....gaf niets, kon wel later gemaild worden. Toen mijn kaart invoeren, groot probleem, er werd gebeld en een andere vrouw kwam binnen lopen, werd van alles besproken, uiteindelijk werden we door haar mee genomen naar de "cup". Dat is een zaal waar een heleboel rijtjes stoelen staan, behoorlijk wat loketten en Italianen die met stapels papieren en nummertjes zitten te wachten op hun beurt.....pfff....na even wachten waren wij aan de beurt...de vrouw aan dat loket was geïnformeerd door onze begeleidster....daar merkten we weinig van, want zij nam ons weer mee terug naar een kamer waar twee dames de oncologische administratie en zo afhandelden....een hoop gezucht, gebel en overleg, hoe ze dit nu toch moesten regelen. Wel waren ze heel aardig. Uiteindelijk na inlevering van mijn paspoort en zorgkaart werden we op de gang gezet. Ze werden denk ik zenuwachtig van ons. Weer een tijd later was het blijkbaar allemaal gelukt.....hoera!
Weer terug naar Laura, de vrouw die het allemaal zou regelen. Die nam ons mee naar de oncologische dagbehandeling. Hier was een ruimte met een grote medicijnkast waar patiënten (hopelijk ongebruikte) medicijnen voor terug kwamen brengen. Deze werden tot onze grote verbazing ook weer gewoon terug in de kast gezet. Misschien in het kader van bezuinigingen ook iets voor ons in Nederland?
Aan de andere kant was een bureau waar iemand voor mij de afspraak regelde voor de spoeling. Ging in een keer goed, YEAH. Ondertussen had ik ontdekt dat ze het alleen maar over spoelen hadden en niet over heparine. Toen ik dit vroeg en zei dat ik ook heparine nodig had, keken ze heel vreemd. Dit deden ze niet meer in dit ziekenhuis, want heparine blijft er maar ongeveer 1,5 uur erin zitten. Nou ja..........behoorlijk vreemd. Gelukkig zeiden ze dat als ik dit persé wilden het geen probleem zou zijn. Behoorlijk vreemd!
Aangezien ik gisteren mijn eerste afspraak had, heb ik van te voren toch maar even met mijn ziekenhuis in Nederland gebeld. Daar werd door mijn oncologisch verpleegkundige geadviseerd zeer zeker de heparine te laten inspuiten, anders was het ook niet echt nodig om iedere vier weken te spoelen! Bizar.

Gisteren om 16.00 uur was mijn eerste spoeling. Na dikke 20 minuten wachten in een ongeveer totaal lege afdeling, ben ik maar eens gaan vragen aan de verpleegkundige die ik steeds gezellig heen en weer zag lopen of ik 't wel goed begrepen had. Ze zei dat ze "subito" kwam. Een tijdje later kwam ze terug en nam ons mee. Ik was toch best zenuwachtig, ik merk dat je behoorlijk ingesteld bent op hoe het altijd gaat en als het dan anders is, word je onrustig. Ze begon met haar handen te wassen en daarna even heerlijk door haar haar te wrijven, vervolgens begon ze ampullen open te breken, slangetje met soort naald neer te leggen. Ondertussen had ik al wel verteld dat ik heparine wilde, ook van haar het verhaal dat dat niet nodig was, maar gelukkig zou ze het wel geven. Gezien de enorme zorgvuldige steriele voorbereiding bij ons in 't Meanderziekenhuis, ging ik maar even vragen of ze nog handschoenen ging aantrekken; tenslotte moet het wel verantwoord blijven! Ja dat deed ze voor 't prikken. Gelukkig. Mijn huid werd drie maal met alcohol ontsmet, ik moest diep inademen en uitblazen terwijl ze prikte, perfect! Het bloed stroomde ook meteen prachtig dus ze kon spuiten. Ze deed het hartstikke goed. Ik opgelucht! Heb nu ook het volste vertrouwen voor de volgende keer.

Daarna weer terug naar ons huis waar Fabian me in de armen sprong en zei dat hij me zo gemist had! Kijk dat is nog eens leuk weer terug komen in ons Italiaanse huis. Super.

We amuseren ons prima hier. De wolk, die nog steeds rondom mij hangt, soms dreigend soms op afstand, blijf ik zoveel mogelijk negeren. Ga me geen zorgen maken over wat me eventueel allemaal te wachten staat, heeft niemand iets aan. Leef per dag, het kan zo weer anders zijn.

Salute