Dus nu toch op vakantie

Wat is het leven soms toch een heksenketel. Het overlijden van mijn zus heeft er toch wel ingehakt. In mei waren er weer diverse familietreffen en daar was het ook te merken dat ons weer iemand was ontvallen. Met mijn oudste broer gaat het gelukkig nu weer de goede kant op. De ontstekingen zijn onder controle en geven niet zo veel last meer. Hij rijdt zelfs weer zelf auto. Die ouwe taaie rakker toch. Mijn schoonzus doet ook net of haar niets mankeert en laat zich heerlijk verwennen. Door de bestralingen van haar tumoren in het hoofd vergeet ze alles en geniet ze alleen nog maar van de leuke dingen. Het is zo fijn haar zo te zien en te horen dat ze geen pijn heeft en volgens haar zeggen: onkruid vergaat niet< nog heel lang wil blijven doorgaan zoals het nu gaat. Laten we het hopen ik gun het haar van harte.
Ondertussen kwam ik terug van Texel en kon bijna niet meer lopen. Meniscus dacht de huisarts en stuurde me meteen naar Mill naar een orthopedisch chirurg. Dan krijg ik toch weer de kriebels en denk: het zal toch niet, Het zal toch echt niet iets anders zijn he. Gelukkig was op de röntgenfoto duidelijk te zien dat er sprake was van slijtage en er werd dus geen verder onderzoek gedaan. Dat zou niets toevoegen. Na de nodige rust, oefeningen, fysiotherapie en parasetamols kan ik nu weer zo goed als pijnvrij lopen. Maar de lange afstanden zullen wel niet meer kunnen. Weer inleveren dus en op zoek naar andere bewegingsmogelijkheden. De fiets onder ander en eventueel toch weer fitness na de zomervakantie.
Komende dinsdag gaan we dus voor 12 dagen met een bus mee naar Slowakije en Zuid Polen. Maar niet zonder slag of stoot en met grote angst dat het niet door zou gaan. Niet door gaan was minder erg dan de reden waarom het dan niet door zou kunnen gaan. Mijn broer met de hartritmestoornissen was vorige week maandag weer met sirene en zwaailicht weggebracht en afgelopen weekeinde leek het erop dat hij het niet meer zou halen. Gisteren heeft hij weer 4 uur onder narcose ablaties moeten ondergaan en gisteravond was het nog niet duidelijk hoe dat nu verder zou gaan.
Vanmorgen na overleg in het team werd hem gezegd dat hij dus vanmiddag naar huis kon en weer langzaam in beweging mag komen. Zal niet meevallen voor hem. Als het weer op gaat spelen gaan ze met andere medicatie aan de slag want ablaties kunnen bijna niet meer. Al te vaak gemoeten.
Dus vanavond konden we een diepe zucht slaken dat hij thuis zat en zich weer redelijk begon te voelen. Wel doodmoe maar geen levensbedreigende situatie meer. Wat een opluchting voor hem en zijn gezin en familie. Belangrijker dan het doorgaan van een vakantie natuurlijk maar toch gaan we dinsdag met de bus mee en gaan proberen te ontspannen en te genieten.
Want als we nu niet durven gaan wanneer kunnen we dan nog wel weg? Er is immers steeds weer wat ergens in onze grote familie en we hebben natuurlijk een goede annuleringsverzekering afgesloten.
Op 14 augustus mag ik weer opdraven bij de uroloog en wordt de kijkoperatie weer vastgezet. Brengt weer spanning genoeg met zich mee maar die laat ik dinsdag lekker hier thuis om op het huis te passen.
Ik wens jullie allemaal een mooie en liefdevolle zomer en voor hen die het nodig hebben veel sterkte in het proces waar ze in zitten.
Lieve groet
Anne