Drie keer diep zuchten

Vanmorgen was het weer tijd om naar het pre-operatief bureau te gaan in het ziekenhuis. Moet zo nodig omdat ik eind januari weer een kijkoperatie krijg. Deze week al de derde keer onderweg voor onze gezondheid. Gisteren kregen we de uitslag van de mri van mijn partner. Hoera, niets alarmerends te zien. Gewoon aan het verslijten. Dat doen we uiteindelijk allemaal en daar kun je wel goed mee leren leven. Gisteren waren we ook op bezoek bij mijn broer die voor de zoveelste keer ontsnapt is aan magere Hein en heel blij is dat het weer de goede kant op gaat. Ik dus ook. Vanmorgen voordat ik naar het ziekenhuis ging kreeg ik een brricht van een van de dansvriendinnen. Ze heeft uitgezaaide borstkanker en afgelopen week besloten dat ze geen levensrekkende behandelingen meer wil. Maar het gaat heel hard nu. Vanmorgen heeft ze haar intrek genomen in het Hospice. Heel heftig en heel confronterend ook. Intens verdrietig heb ik geprobeerd haar een paar bemoedigende woorden gestuurd. Volgende week ga ik haar opzoeken voordat het niet meer kan. Bah, die klote kanker. En toch ga ik verder met mijn leven, blij dat het bij mij nu rustig is. Is dat egoïstisch? Nee, alleen maar menselijk denk ik. We hebben allemaal onze weg af te leggen en ons wacht allemaal hetzelfde eindpunt. Ik hoop dat het mijne nog een tijdje uit zicht blijft en onze dansvriendin de rust en kracht krijgt het onvermijdelijke te accepteren en los kan laten. Maar het kost me wel moeite en een paar hele diepe zuchten. Liefs allemaal Pech 2008.