Donkere wolken voor velen

Lieve lezers. Mijn uitslagen op 12 april waren goed. Dus kon ik 13 april met een gerust hart en een koffertje handbagage samen met mijn dochter in het vliegtuig stappen. Op weg naar Madeira alwaar we wilden gaan genieten van zee en zon en prachtige bloemen en natuur. Het was inderdaad erg mooi en we hebben volop genoten, ook van elkaar. En dan opeens gebeurdt er iets dramatisch waar je weliswaar niet bij betrokken wordt maar dat je niet in de koude kleren gaat zitten.  Een telefoontje van het thuisfront. Een goede kennis is van het dak gespro gen van een 12 etages hoge flat. Nog geen 30 jaar. Kippevel en na een poosje probeer je het te parkeren en toch te genieten van al het moois. S'middags in de bus werd iemand niet goed en moest onderweg  met ambulance worden afgevoerd. Schrikken dus en meteen een andere stemming. Een paar uur later horen we dat er een bus is verongelukt vlak bij ons hotel alwaar wij nog pas geleden ook hebben gereden. 29 doden en velen gewonden. Je wereld staat dan even op zijn kop en je realiseerd je hoe snel iets kan gebeuren en je er zomaar niet meer kunt zijn. Toch lukt het ons positief te blijven en de mooie dingen te zien. Somberen en je klote voelen laat niets veranderen en doet het mooie eiland onrecht.

Paaszaterdag zijn we om 19.00 weer gezond en wel thuis en vele ervaringen wijzer. Paaszondag uitrusten en weer worden we vreselijk geconfronteerd met dood en verderf. Meer dan 300 doden en veel gewonden in Sri Lanka. De hele dag niet meer buiten geweest en echt wel aangeslagen. Paasmaandag trekken we de gordijnen weer omhoog en zien politiewagens staan voor de flat. Wat nu weer moppert mijn man en mij bekruipt een onbehagelijk gevoel als ik de ambulance zie wegrijden en een arts zie uitstappen met een koffertje. Even later horen we dat de buurman een paar etages lager dan de onze dood in de keuken is gevonden. Houd het nuniet meer op? Nee, 5 doden met auto-ongelukken en ga zo maar door. Nu, een week later draait mijn wereld weer gewoon door. Werken bij het inloophuis maakt weer duidelijk dat er ook nog zoiets is als het krijgen of hebben van kanker met alle ellende vandien. De zon liet zich vandaag weer zien en na een fikse wandeling en genieten van de mooie opbloeiende natuur besef ik dat het al altijd zo was en zal blijven. Dat is het leven. Mooi en lelijk, blijdschap en verdriet, zwart en wit. Die regels zullen wij mensen nooit veranderen. Afgelopen zondag hadden we weer familiedag. Broers. Zussen en aangetrouwden. Nog 16 mensen met allemaal hun verhaal over geluk en verlies en allemaal in staat te relativeren en in de dag van vandaag te genieten van wat er nog wel is en kan. Met een beetje weemoed denkend aan hen die er niet meer bij zijn en blij met hen die er nog wel zijn. Een dag met een gouden randje waar je dank je wel voor zegt en weer mee verder kunt.

Lieve groet Anne