Rare tijden

Het is al bijna een jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Een jaar vol met mooie en minder mooie ervaringen. Mijn eigen gezondheid is eigenlijk wel redelijk te noemen. Behalve versleten knie, waar ik afgelopen maanden veel last van had en door aan huis gekluisterd was. Scheurtje in meniscus wat op mijn leeftijd niet meer gerepareerd wordt.(standaard procedure). Een nieuwe knie dan maar zou je zeggen. Maar ook dat is nog te vroeg volgens de geleerden. Dus eerst met spuiten aan de slag. Er is een nieuwe methode in opkomst. Inspuiten van Hyaluronzuur in  de gewrichten. 3 x wekelijks een spuit en weg was de pijn. Maar veel bewegen in de vorm van wandelen of buiten fietsen is er nu niet meer bij. Dus staat er een hometrainer in de huiskamer waar ik 2x daags op  te vinden ben. 20 minuten wandelen per dag lukt ook nog wel en ik kan weer een aantal uren doorslapen. Als ik dan zo om me heen kijk en lees mag ik me een gelukkig mens prijzen. Corona doet nog een aanval op mijn mentale gestel. Niet op bezoek, geen bezoek ontvangen. Geen kinderen of kleinkinderen knuffelen juist als je het zo nodig hebt. Geen goed afscheid kunnen nemen van dierbaren en dus verkeerde opstart van een rouwproces. Ja, ik ben risicogeval. Ook vanwege mijn diabetes. Mijn kanker is gelukkig goed onder controle en ik ben nog steeds schoon🙏. Veel om dankbaar voor te zijn. Ook dingen waar ik heel verdrietig 😥en emotioneel van wordt. Nichtje van 43 met 3 opgroeiende kinderen ligt zwaar therminaal te vechten om nu niet te sterven . Niet nu, als niemand bij mijn afscheid mag zijn. Ik help haar hopen dat ze het nog even trekt. Mijn hart doet zeer als ik aan haar, haar man en kinderen 💔denk en vooral ook aan haar ouders. Haar moeder, die als enige in haar gezin de dans van de kanker ontsprong en nu haar dochter er aan gaat verliezen. Hoe wreed kan het leven zijn. De tranen komen vanzelf als ik dit schrijf en mijn gemoed is zwaar. Vorige week kreeg een van mijn broers een herseninfarct. Gelukkig overleefde hij dat en gisteren de operatie van de verstoppingen in zijn halsslagader ook. Maar hij zal nooit meer dezelfde zijn. Zijn vrouw stierf bijna 2 jaar geleden aan kanker, dus de kinderen krijgen het zwaar te verduren. Echter, ik kan er wil niet blijven hangen in deze negatieve ervaringen van pijn en troosteloosheid. Als ik naar buiten kijk zie ik de natuur weer op zijn best en overal barst nieuw 🐣leven uit zijn voegen. Kleuren en bloeiende bloemen en struiken. Vogels, druk in de weer met het bouwen van nesten voor hun a.s kroost. Jonge lammetjes 🐑 en veulens in de wei. Een heel nieuw jaar is in aantocht en ik probeer, ondanks alle ellende, er van te genieten en te bedenken dat ik een gezegend mens ben. Ik wens iedereen die dit leest veel sterkte en gezondheid, blijf zoveel mogelijk bij coronarisico uit de buurt, en probeer toch ook de mooie dingen van het leven te zien. Lieve groet Anne