Dat zit er dus in.

Vandaag voel ik me weer wat beter. Gisteren was een zware dag. Het inbrengen van de dubbele j katheter was geen pretje. Je voelde het door de verdoving heen, maar het was wel te hebben. Nadat de verdoving weg trok, dus al voor ik thuis was, kwam de pijn pas echt opzetten. Alsof mijn hele lichaam protesteerde tegen dat vreemde ding in mijn lijf. Misselijk en duizelig ben ik eerst even op de bank neergestreken en daar zakte het weer wat weg. Toch maar wat gegeten en toen een paar uurtjes naar bed en proberen te slapen. De avond rustig met mijn partner in de luie stoel doorgebracht en maar weer op tijd naar bed. Na een goede nachtrust gaat het allemaal wel weer en vanmiddag gaan we toch naar de verjaardag van mijn schoonzus. Alle feestjes vieren zoals ze vallen en als het even kan toch genieten. Nu heb ik gisteren de operatiekamer weer goed gezien en kan ik me gaan voorbereiden op de ingreep die volgende week woensdag gaat plaats vinden. Gelukkig gaat het allemaal snel achter elkaar door. Dan ben ik misschien weer ok als ik in mei 65 wordt. Groot feest dan dus. Mijn partner is nu ook een beetje gestresst. Hij loopt mijn zijn linker arm in het gips en dat duurt nog 4 weken. Dus kan hij geen autorijden en me naar het ziekenhuis brengen of halen. Gelukkig woont mijn dochter in de buurt en zij doet dat met liefde en zeer toegewijd. Ik kan nu wel zelf rijden gelukkig, maar gisteren zou me dat terug toch niet gelukt zijn.
Alles bij elkaar een niet zo,n leuke toestand, maar het is wat het is. We zullen het ermee moeten doen. Nog een paar dagen en dan is de spannende dag ook al weer achter de rug en weten we waar we aan toe zijn.