Wil wel maar kan niet slapen

Het is ongeveer 06.00 uur. Een vervelend gevoel en een lichte vorm van pijn houden me uit de slaap. Ik kan niet meer goed blijven liggen en omdat mijn partner nu wel goed slaapt, ben ik maar uit bed gekropen en zit in de huiskamer. Afgelopen dag was een vermoeiende dag. Al voor de middag merkte ik dat mijn ratio, verstand dus, het hazenpad had gekozen om ruimte te maken voor mijn emoties die vonden dat ze nu aan de beurt waren. Er begon een stevig potje pingpong. Ik was het balletje en werd duchtig op en neer gemept. Het komt goed....het komt niet goed en dat ging zo een tijdje door. Alles en iedereen die me dierbaar zijn kwamen voorbij. Mijn partner, kinderen, kleinkinderen, broers en zussen met hun hele aanhang. De naderende operatie en opeens ook de angst. Pure angst voor wat me te wachten staat. Maar opeens vond ratio het wel weer genoeg geweest en dwong de emoties op te houden met die zwartgalligheid en de zaak wat positiever te bekijken. Er is tenminste nog een operatie mogelijk. Er zijn gelukkig nog geen uitzaaiingen en ze kunnen vandaag de dag op medisch vlak erg veel. Het hebben van zoveel mensen om me heen die me dierbaar zijn, zal me kracht geven en me door laten gaan met positief leven.
Langzaam kom ik weer in mijn kracht terug en gaan we toch maar in op de uitnodiging van mijn dochter om gezellig te komen eten en spelletjes te doen met de kleindochter van bijna 7. Het was gezellig en het houdt de moed erin.
Mijn rug is weer een beetje bedaard en ik ga proberen nog een uurtje te slapen.