Weer thuis!

Véél sneller dan verwacht, ben ik weer heerlijk thuis!

23 mei was het zo ver, gespannen gingen we naar het ziekenhuis, netjes op tijd gemeld en ik werd ook redelijk op tijd naar binnen geroepen voor het opname gesprek. Ik werd naar de kamer gebracht, een heerlijke kamer helemaal voor mij alleen!! Het zat me toen al mee dacht ik in mezelf.

De zenuwen vielen reuze mee tot 10:50 er iemand de kamer op kwam met een operatie jasje. Het is zo ver zei ze, je mag je gaan omkleden. Om 11:00 werd ik met mijn bed naar de holding gebracht, gelukkig mocht mijn moeder weer mee. Uiteindelijk was ik om 12:00 aan de beurt, dat uur op de holding had me zenuwachtig maar tegelijk ook rustig gemaakt. Er lag een oudere meneer naast me die duidelijk aan me zag dat ik gespannen was en vrolijk tegen me praten ging, en eerlijk is eerlijk, de tijd vloog ook toen daar om. Om 11:50 kwam de professor die mij ging opereren nog even langs bij mijn bed. Ze zei dat ik over 10 minuutjes naar de OK gebracht zou worden, op dat moment brak ik in huilen uit, éindelijk kwamen de tranen eruit die ik al weken voelde zitten maar er niet uit wilde. Ik zei haar dat ik nog altijd vreselijk bang was weer wakker te worden onder de operatie. Ze stelde me gerust dat dat dit keer echt niet zou gebeuren en ik in hele goede handen was. Doordat ik mijn tranen niet binnen kon houden hield mijn moeder het ook niet droog. De professor heeft ons beide gerust gesteld en is naar de OK gegaan. Om 12:00 was het tijd om afscheid te nemen van mijn moeder en werd ik naar de OK gebracht, daar aangekomen stond een heel team van mensen om me heen. De anesthesist vertelde me hoe ze de narcose gingen doen. Ik zou eerst pijnstilling krijgen via het infuus, daarna spierverslappers en de narcose zou ik via een buis en de machine gaan krijgen, zodat zij maar ook ik er zeker van was dat er geen infuus eruit kon gaan en ik elke seconde dat de operatie duurde, narcose zou binnen krijgen, dat was een hele geruststelling. De check werd gedaan, naam, geboortedatum, de reden dat ik er was, klaar om te beginnen. De anesthesist begon met een infuus prikken wat niet gelijk lukte in mijn hand, dus toen over gegaan op mijn pols. In totaal kreeg ik 3 infusen, in elke pols eentje en in mijn linker voet eentje. Toen dat klaar was, en ze ze dit keer héél goed hadden afgeplakt (Krijg nu de plakranden van de pleisters er nog niet af -:)) werd het zuurstofmasker op mijn gezicht gezet. De anesthesist zei dat hij nu de pijnstilling via het infuus ging inspuiten en ik daar heel langzaam draaierig en uiteindelijk door in slaap zou vallen. Het duurde een seconde of 20 toen ik begon te merken dat de pijnstilling mijn lichaam binnen drong. Ademen ging moeilijker/langzamer en heel langzaam zag ik alles om me heen waziger worden. Ik voelde de tranen langs mijn wangen rollen terwijl de anesthesist heel de tijd lieve woorden zei om me gerust te stellen.

Uiteindelijk deed ik om 5 uur mijn ogen open op de recovery, veel weet ik daar niet meer van, alleen dat ik de neiging had heel erg te moeten braken maar dit niet mocht i.v.m de druk op de wond. Ik kreeg gelijk medicijnen ingespoten tegen de misselijkheid waardoor ik weer in slaap viel tot 6 uur. Om 6 uur werd ik wakker van de pijn waarop ik meteen morfine kreeg, voor de zekerheid kreeg ik ook antibiotica. Om half 7 stond de anesthesist aan mijn bed en kwam vertellen de operatie heel zwaar was geweest, maar wel goed was gegaan. Ze hebben de schildklier in zijn geheel verwijdert, en een deel van de bijschildklieren. De lymfklieren konden ze laten zitten! (Die gaan ze aanpakken met de radioactieve bestraling over 3-4 weken). Hij zei dat ik uit voorzorg die nacht op de recovery moest blijven. Bijna géén oog dicht gedaan, enkel als ik morfine kreeg of vloeibare paracetamol via het infuus kon ik even slapen. We lagen er met 7, en alle 7 mensen hadden uiteraard andere/meer zorg nodig. Tussendoor is er een paar keer bloed geprikt om het kalk in mijn bloed nauwlettend in de gaten te houden. Om 06:00 de volgende dag kwam de anesthesist langs, keek in de computer en zag dat ik die nacht stabiel was gebleven en ook mijn boed uitslagen er elke keer netjes uitzagen. Om 08:00 mocht ik terug naar de afdeling!

En nu, nu ben ik alweer thuis.
Het is nog moeilijk om het een plek te geven wat er deze week weer allemaal is gebeurd. Het is wennen aan het feit dat nu deze operatie achter de rug is, je écht bijna niets kan. Vrijwel elke beweging die ik maak doet zeer, zeker slikken en mijn nek bewegen is nog erg pijnlijk, ook liggen in bed is nog geen pretje. Door met 4 kussens mijn nek te ondersteunen gaat het redelijk. Helaas door mijn GB mag ik geen andere pijnstilling dan paracetamol, de stoffen uit de andere pijnstilling kunnen niet samen met mijn GB. Het is dus echt even door bijten nu, de paracetamol werken een uurtje maar daarna is het weer gedaan met de ''rust'' gelukkig helpt héél koud drinken en een ijsje op z'n tijd ook wel een beetje.

Ondanks alles ben ik blij dat de operatie achter de rug is, maar er zit ook veel angst en verdriet diep in mij.
Héél dankbaar ben ik de mensen die er voor hebben gezorgd dat ik geen nare gevoelens heb over gehouden aan deze operatie. Ik was inderdaad, zoals de professor al zei, in hele, hele goede handen. Mijn dankbaarheid daarvoor is zo groot, die is niet in woorden uit te brengen. En ondanks alles schuilt er toch een groot gevoel van verdriet in me. Het is een gevoel wat ik niet goed onder woorden kan brengen, een onrustig, verdrietig gevoel. In mijn gedachten ben ik bang voor ''iets'' maar wat? Ik kan er de vinger nog niet opleggen... Misschien komt het ook door hoe ik me lichamelijk nu voel. Mijn dagen bestaan nu nog even uit slapen, eten, even op de bank zitten en weer dood moe in slaap vallen, logisch natuurlijk, maar wel erg wennen voor iemand die niet stil kan zitten. Het is moeilijk te zien hoeveel andere nu (met liefde) voor me moeten doen, ik word verwend van alle kanten met hulp en bloemen, zoveel dat ik me er diep van binnen zelfs schuldig over voel... Als ik iets laat vallen moet ik vragen of iemand het op rapen wil, als ik iets wil optillen moet ik ook hulp vragen, met de kleinste dingen heb je opeens zoveel hulp nodig, dat is een hele moeilijke omschakeling in je hoofd.. Maar goed, het is zoals de professor zei.. ''Even knokken nu, herstellen. Stap 1 heb je achter de rug, nu op naar stap 2 over 3-4 weken''.

3 juni en 8 juni staan de eerste ziekenhuis bezoeken weer op de planning, ik ben benieuwd wat de artsen dan te bespreken hebben.