Morgen is het zo ver.

Toch jammer dat je in sommige gevallen nog altijd een nummer bent in de ''maatschappij''.
Vrijdag wist ik eindelijk zeker dat ik maandag om 09:00 word opgenomen en zoals het nu gepland staat zal de operatie om 11:00 plaats vinden. In totaal heb ik er 5x voor moeten bellen.. Nog altijd geen brief ontvangen, slecht geregeld dit keer..

Eind april ben ik met het slechte nieuws naar de ''team leidster'' geweest op de kinderboerderij waar ik vrijwillig werk verricht. Ze wilde graag op de hoogte gehouden worden van alles, en wenste me sterkte. Vrijdag middag heb ik een berichtje gestuurd dat maandag de operatie plaatst vind. ''Ohja, ik wilde je nog vragen hoe het ging maar ik was je nummer kwijt'' dat was het enige wat er op geantwoord werd. Ik werd boos en ook wel verdrietig om die reactie, nu ik voorlopig niet meer in staat ben er werkzaamheden te verrichten, doen ze in één keer 360 graden anders... Ik heb er maar niets op geantwoord, had er even de energie niet voor...

18 mei
18 mei eerst 's morgens naar de huisarts geweest, die nodigde me uit voor een gesprek. Eenmaal daar wilde hij het hebben over de situatie waar ik nu in zit, hij had alle verslagen van het ziekenhuis binnen gekregen en was er erg van geschrokken. We hebben een kort maar redelijk fijn gesprek gehad, zodra ik hem nodig heb, kan ik op hem rekenen.. Een fijn gevoel.

Om kwart voor 3 had ik de afspraak bij de KNO arts in het ziekenhuis, dat gesprek zou het boekdeel ziekenhuis moeten sluiten, maar helaas. Ik heb een fijn en goed gesprek gehad met de KNO arts. Het litteken van de vorige operatie zag er redelijk oké uit. Hij vond het nog iets wat strak op de huid zitten maar dat kon nog bij trekken.

Morgen is het zo ver.

Morgen is het zo ver, de operatie staat nu écht voor de deur. Ik ben onrustig en zenuwachtig in mijn lichaam en hoofd. Kan vrij weinig hebben van mensen nu, het liefst word ik nu gewoon even met rust gelaten terwijl ze het zo goed bedoelen.. Het huis is heerlijk schoon, mijn tas is grotendeels klaar. Alles lijkt er klaar voor te zijn, mijn ouders en mijn vriend maar in mijn hoofd ben ik er voor mijn gevoel nog niet klaar voor.. Misschien dat dat grotendeels komt door de angst voor de operatie.. De enorme stress van vorige week heeft ook niet echt goed gedaan, over het elke dag maar wachten op de brief en uit eindelijk het nog zelf moeten oplossen.. Het heeft me geen goed gevoel gegeven over de operatie, misschien onterecht, maar het voelt niet fijn..

Hopelijk slaap ik vannacht een beetje en heb ik morgen vroeg niet al te veel zenuwen..

Ik wil bij deze nog even de mensen bedanken die in mijn omgeving ontzettend met mij mee leven.. Voor hun lieve woorden en moed, en ook hier de mensen die lezen en reageren. Bedankt!