Hoe alles begonnen is.... Deel 2.
19 april 2016 10:45
Daar zaten we dan, in een overvolle wacht kamer van de KNO Poli. Mensen kwamen binnen en andere mensen verlieten de kleine kamertjes om terug naar huis te gaan. Op de grond speelde kinderen met speel goed, ik keek naar ze en vroeg me af of dat nog voor mij en mijn vriend mogelijk zou zijn in de toekomst. We hadden begin dit jaar besloten om aan kinderen te beginnen, een wens die we al heel lang alle 2 koesteren, en door ons leeftijd verschil vonden we het langzaam tijd worden voor mijn vriend gezien. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten en begon een gesprek met mijn moeder over wat ik eens zou koken die avond. Midden in ons gesprek werd mijn naam geroepen, ik stond op en gevolgd door mijn ouders liep ik in de richting van de arts, wat leek die gang toen eindeloos lang. Een bekend gezicht keek me aan, het was één van de 3 artsen die ook aanwezig is geweest bij de operatie van 4 april. Hij keek me aan met een hele andere blik dan anders, geen ''zakelijk koele blik'' maar een medelevende blik. Hij gaf mij en mijn ouders een hand en liet ons zijn kamer in gaan. Hij begon zijn verhaal met de woorden dat geen enkele arts deze uitslag had verwacht en ze zelf ook verbaasd stonden te kijken toen ze de uitslag kregen, hij zei dat ze het op deze manier, in deze vorm nog niet hadden mee gemaakt in dit ziekenhuis en zeker niet bij mijn leeftijd. Er vielen een paar ongemakkelijke stilte's tussen zijn zinnen in, ik vroeg hem naar het behandel plan. We kregen te horen dat zij, als KNO Artsen te weinig hier van af wisten en hij een afspraak had gemaakt bij de professor. Daar kon ik gelijk om 12:00 terecht, dat was fijn, niet weer een andere dag terug komen en blijven zitten met vragen. Hij wenste me heel veel sterkte toe en kracht. Niet veel wijzer verlieten we zijn kamer en gingen naar de chirurgie poli.
Chirurgie dacht ik, dat betekent operatie? Of misschien toch niet? Ik stapte de hal binnen en melde me. We konden plaats nemen in de wachtkamer, het was 11:30. De minuten leken uren te duren, tot we om kwart voor 12 naar binnen werden geroepen door de professor, een vriendelijke vrouw met een geruststellende uitstraling. We namen plaats in haar ''behandel'' kamer, ze nam voor ons plaats en legde een berg papieren voor ons neer op tafel. Er waren 2 lichamen op te zien, hoe alles er van binnen uit zag bij de mens. Ze pakte een pen en begon kringen te zetten voor ze begon met praten. Ik staarde naar het papier en wist niet wat ik er van denken moest. Je bent hier omdat je ziek bent, klonk het opeens. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek haar aan. Uit het weefsel dat verwijdert is, is gebleken dat je schildklierkanker hebt, ik heb goede hoop voor je, maar de komende maanden gaan knokken en vechten worden, zei ze. Het leek alsof ik toen pas kon beseffen wat er aan de hand was. Ik voelde de tranen branden achter mijn ogen. We kregen in een uur tijd ontzettend veel informatie te horen. Het behandel plan zou beginnen met een operatie om de schildklier in zijn geheel te verwijderen, onder de operatie zouden ze pas kunnen gaan zien hoeveel er van de bijschildklier verwijdert moet gaan worden omdat ook daar cellen zijn gevonden die er niet horen. Een week na de operatie zou ik moeten beginnen met medicijnen, en na een week of 5 a 6 na de operatie zou ik worden opgenomen en word er een begin gemaakt met radioactieve bestraling, wanneer ik daar van opgeknapt zou zijn, we praten hier dan over maanden, kon de na behandeling gaan beginnen. Hoe dit eruit ging zien, en of er nog meer bestralingen/een andere aanpak nodig is, kunnen ze pas weten door te zien hoe mijn lichaam op alles reageren gaat.
Eindelijk was er tijd voor mijn ouders en mijn vragen...
De eerste vraag die ik stelde was of ik ooit nog moeder worden kon. Ze antwoordde erop dat mijn eigen gezondheid nu voor op stond en dat nu op het moment belangrijk was. Ze vertelde dat als ik zou genezen in de toekomst het gewoon mogelijk was om gezonde kinderen te krijgen. Het enige wat er verandert is dat je veel vaker (ze zei om de 14 dagen) op controle moet komen i.v.m de gezondheid van je ongeboren kindje aangezien je kindje wel gewoon een schildklier moet aanmaken etc. Daar is mee te leven dacht ik en ik voelde me rustiger worden. Mijn ouders zeiden dat ik in november trouwen ga, ik schrok en keek mijn ouders aan. Ik was mijn bruiloft helemaal vergeten door alle stress en spanningen. De tranen sprongen in mijn ogen en ik keek de professor aan. Ze keek me recht in mijn ogen aan en zei dat ze er met z'n allen voor zouden gaan zorgen dat dat ondanks alles de mooiste dag uit mijn leven zou gaan worden, en ik de komende tijd mijn bruiloft als doel voor ogen moest gaan houden. Dat zou het gevecht iets makkelijker maken. Ik vroeg haar voor wanneer de operatie gepland stond, zo snel mogelijk zei ze. Ze vertelde dat ze eerst nog wilde dat ik bloed ging laten prikken en een echo kreeg van mijn hals om te kijken of er uitzaaiingen waren naar de lymfklieren. Opnieuw schrok ik diep van binnen.
Met een klein opgelucht gevoel verlieten we de behandel kamer en kregen we bij de balie alle papieren die we nodig hadden voor het bloedprikken en de echo. Ik trok een nummer bij het bloedprikken en nam plaats in de wachtkamer. Ik keek naar de formulieren, naar wat er allemaal was aangekruist waar op geprikt moest worden. Ze konden beter aankruisen waar niet opgeprikt hoeft te worden zei ik lachend tegen mijn moeder met een dubbel gevoel... Het deed me ontzettend goed dat mijn beide ouders er bij waren en ze normaal tegen elkaar deden. (Ze zijn 2 jaar geleden gescheiden.) Na het bloedprikken moesten we door naar de poli radiologie. Ik gaf de vrouw achter de balie de papieren en las nu pas dat er met grote rode letters spoed op geschreven stond. Ik kreeg een afspraak mee naar huis voor de dag erna. 20 april om 10:00.
Die avond thuis probeerde ik de avond gewoon te laten verlopen zoals elke andere, ook al was dat in mijn hoofd erg moeilijk. Mijn vriend zou vanaf woensdag gewoon weer gaan werken, voor hem was er ook afleiding nodig. De honden gingen geen seconde bij me vandaan, alsof ze wisten wat er was. Die nacht sliep ik nauwelijks, ik bleef maar malen in mijn hoofd.
Woensdag 20 april, weer zaten we in een wachtkamer te wachten.
Het was er stil, uitgestorven bijna, het enige wat we hoorde was voetstappen op de gang van artsen en mensen die heen en weer liepen. Het zal niet veel na 10 uur zijn geweest dat ik werd binnen geroepen door de assistent. Ik moest mijn boven lichaam vrij maken en mijn haren opsteken omdat ze anders onder de gel zouden komen te zitten. Ik deed wat me werd opgedragen in een piep klein kamertje, terwijl ik mijn moeder en de assistente hoorde praten over wat er boven mijn hoofd hing. Ik stapte de andere kamer binnen. De assistente keek me aan, schudde haar hoofd en zei, en dat allemaal als je 22 bent, in de bloei van je leven. Ik knikte en een beetje ongemakkelijk ging ik op de koude, harde behandel ''tafel'' liggen. De dokter kwam binnen en ze vertelde dat ze een echo ging maken en een punctie van de lymfklieren wilde doen. De assistente deed het licht uit, ik moest mijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren doen, wat nog niet mee viel door de wond van de operatie van 4 april. Er werd koude gel op mijn wangen, nek, en schouders gedaan. De dokter en assistente keken minuten lang naar het scherm waar mijn lichaam van binnen op te zien was, er werd geen woord gezegd, dat maakte me zenuwachtig. Ik lag naar het plafon te staren en hoorde mijn moeder ongemakkelijk heen en weer schuifelen op haar stoel. We hebben genoeg gezien zei de arts tenslotte en het licht ging weer aan. Je lymfklieren zijn erg vergoot zei ze met een peinzende blik. Ze keek mijn moeder aan, en aan die blik wist ik dat het niet goed zat. We willen nog een punctie doen van je lymfklieren door er met een naald vocht uit te halen. In mijn hoofd raakte ik in paniek, normaal doet een naald me niets maar nu was ik er dood bang voor. Mijn huid bij mijn hals werd met alcohol schoon gemaakt, een vieze, sterke geur drong mijn neus binnen. Opnieuw pakte ze haar echo apparaat om te zien waar ze precies prikken moet. Met de naald ging ze langs mijn kaak naar binnen terwijl de assistente via een klein, plastic ''ding'' er vocht uit trok. Ik voelde het branden en had moeite mijn tranen binnen te houden. Gelukkig was het voorbij en kreeg ik een handdoek om me schoon te vegen. Ik mocht mijn kleren aan doen en de uitslagen zou ik van de professor te horen krijgen. We gingen naar huis, met een gevoel ''ik weet niet hoe ik me voelen moet gevoel''. Ik besloot die avond samen met mijn vriend bij mijn moeder te eten, om niet alleen thuis te zitten tot mijn vriend klaar was op zijn werk. De dagen die volgende waren moeilijk. Ik probeerde zo weinig mogelijk te denken aan wat er komen ging.
Dinsdag 26 april, een telefonische afspraak met de professor.
In die week kreeg ik 2 brieven, 26 april een telefonische afspraak met de professor en 29 april een afspraak met de anesthesist. De professor stond erop dat ik voor deze operatie nog een gesprek met de anesthesist kreeg, om nog eens goed te bespreken dat ik was wakker geworden. De professor belde me mooi op tijd en zei dat er helaas toch een zwaardere behandeling op het programma stond. Geen goed nieuws dus, de operatie zou gaan plaats vinden op 23 mei, ik zou als 2e aan de beurt zijn en dat zou uit komen op 10:30. Het stelde me enigszins gerust dat zij zelf en een andere professor de operatie gaan uitvoeren. Met een dubbel gevoel hing ik op. De operatie datum was bekend, een geruststellend en onrustgevend gevoel te gelijk. Wat leek 23 mei nog lang op die dag. 29 april had ik en afspraak bij de anesthesist. Weer vertelde ik dat ik was wakker geweest, en wat voor een hel dat dat was geweest, de anesthesist zei dat er niks in mijn dossier was geschreven over het wakker worden, een kwalijke zaak zei ze waar ze zeker nog achter aan ging. Ze noteerde de datum en het tijdstip dat ik geopereerd was. Dat gaf een geruststellend gevoel. We hebben samen besproken hoe deze operatie zou gaan en ze noteerde in rode letters waar bij deze operatie opgelet moest gaan worden.
- Het infuus goed diep en heel goed afgeplakt (het zat bij mijn vorige operatie met geen enkele plakker vast)
- Een zwaardere narcose
- Het proces omdraaien van de narcose. Ze zei dat je normaal als eerste, pijnstilling krijgt waardoor je duizelig word/slaperig, daarna spierverslappers en daarna de narcose. Ze wilde dat het bij mij anders zou gaan, eerst de narcose en daarna pas de pijnstilling en spierverslappers, zodat ik me voor mijn gevoel nog kan bewegen voor ze beginnen.
- Een tabletje van te voren krijgen die mij rustig en een beetje slaperig maakt voor de operatie.
Het deed me goed dat ze me serieus nam, met een goed gevoel ging ik weg. Ik moest nog een keer bloed prikken om mijn bloedgroep en de stand van mijn vitamine in mijn bloed nog eens goed te laten bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar huis, het wachten kon beginnen op de operatie dag.
En zo stond mijn leven van het een op andere moment volledig op zijn kop... De dagen erna waren een achtbaan, daarover lezen jullie meer in mijn vervolg blog. Ik zag dat mijn vorige blog meer dan 100x gelezen is.. Dat doet mij ontzettend goed. Het schrijven is nu al een opluchting voor me.
Daar zaten we dan, in een overvolle wacht kamer van de KNO Poli. Mensen kwamen binnen en andere mensen verlieten de kleine kamertjes om terug naar huis te gaan. Op de grond speelde kinderen met speel goed, ik keek naar ze en vroeg me af of dat nog voor mij en mijn vriend mogelijk zou zijn in de toekomst. We hadden begin dit jaar besloten om aan kinderen te beginnen, een wens die we al heel lang alle 2 koesteren, en door ons leeftijd verschil vonden we het langzaam tijd worden voor mijn vriend gezien. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten en begon een gesprek met mijn moeder over wat ik eens zou koken die avond. Midden in ons gesprek werd mijn naam geroepen, ik stond op en gevolgd door mijn ouders liep ik in de richting van de arts, wat leek die gang toen eindeloos lang. Een bekend gezicht keek me aan, het was één van de 3 artsen die ook aanwezig is geweest bij de operatie van 4 april. Hij keek me aan met een hele andere blik dan anders, geen ''zakelijk koele blik'' maar een medelevende blik. Hij gaf mij en mijn ouders een hand en liet ons zijn kamer in gaan. Hij begon zijn verhaal met de woorden dat geen enkele arts deze uitslag had verwacht en ze zelf ook verbaasd stonden te kijken toen ze de uitslag kregen, hij zei dat ze het op deze manier, in deze vorm nog niet hadden mee gemaakt in dit ziekenhuis en zeker niet bij mijn leeftijd. Er vielen een paar ongemakkelijke stilte's tussen zijn zinnen in, ik vroeg hem naar het behandel plan. We kregen te horen dat zij, als KNO Artsen te weinig hier van af wisten en hij een afspraak had gemaakt bij de professor. Daar kon ik gelijk om 12:00 terecht, dat was fijn, niet weer een andere dag terug komen en blijven zitten met vragen. Hij wenste me heel veel sterkte toe en kracht. Niet veel wijzer verlieten we zijn kamer en gingen naar de chirurgie poli.
Chirurgie dacht ik, dat betekent operatie? Of misschien toch niet? Ik stapte de hal binnen en melde me. We konden plaats nemen in de wachtkamer, het was 11:30. De minuten leken uren te duren, tot we om kwart voor 12 naar binnen werden geroepen door de professor, een vriendelijke vrouw met een geruststellende uitstraling. We namen plaats in haar ''behandel'' kamer, ze nam voor ons plaats en legde een berg papieren voor ons neer op tafel. Er waren 2 lichamen op te zien, hoe alles er van binnen uit zag bij de mens. Ze pakte een pen en begon kringen te zetten voor ze begon met praten. Ik staarde naar het papier en wist niet wat ik er van denken moest. Je bent hier omdat je ziek bent, klonk het opeens. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek haar aan. Uit het weefsel dat verwijdert is, is gebleken dat je schildklierkanker hebt, ik heb goede hoop voor je, maar de komende maanden gaan knokken en vechten worden, zei ze. Het leek alsof ik toen pas kon beseffen wat er aan de hand was. Ik voelde de tranen branden achter mijn ogen. We kregen in een uur tijd ontzettend veel informatie te horen. Het behandel plan zou beginnen met een operatie om de schildklier in zijn geheel te verwijderen, onder de operatie zouden ze pas kunnen gaan zien hoeveel er van de bijschildklier verwijdert moet gaan worden omdat ook daar cellen zijn gevonden die er niet horen. Een week na de operatie zou ik moeten beginnen met medicijnen, en na een week of 5 a 6 na de operatie zou ik worden opgenomen en word er een begin gemaakt met radioactieve bestraling, wanneer ik daar van opgeknapt zou zijn, we praten hier dan over maanden, kon de na behandeling gaan beginnen. Hoe dit eruit ging zien, en of er nog meer bestralingen/een andere aanpak nodig is, kunnen ze pas weten door te zien hoe mijn lichaam op alles reageren gaat.
Eindelijk was er tijd voor mijn ouders en mijn vragen...
De eerste vraag die ik stelde was of ik ooit nog moeder worden kon. Ze antwoordde erop dat mijn eigen gezondheid nu voor op stond en dat nu op het moment belangrijk was. Ze vertelde dat als ik zou genezen in de toekomst het gewoon mogelijk was om gezonde kinderen te krijgen. Het enige wat er verandert is dat je veel vaker (ze zei om de 14 dagen) op controle moet komen i.v.m de gezondheid van je ongeboren kindje aangezien je kindje wel gewoon een schildklier moet aanmaken etc. Daar is mee te leven dacht ik en ik voelde me rustiger worden. Mijn ouders zeiden dat ik in november trouwen ga, ik schrok en keek mijn ouders aan. Ik was mijn bruiloft helemaal vergeten door alle stress en spanningen. De tranen sprongen in mijn ogen en ik keek de professor aan. Ze keek me recht in mijn ogen aan en zei dat ze er met z'n allen voor zouden gaan zorgen dat dat ondanks alles de mooiste dag uit mijn leven zou gaan worden, en ik de komende tijd mijn bruiloft als doel voor ogen moest gaan houden. Dat zou het gevecht iets makkelijker maken. Ik vroeg haar voor wanneer de operatie gepland stond, zo snel mogelijk zei ze. Ze vertelde dat ze eerst nog wilde dat ik bloed ging laten prikken en een echo kreeg van mijn hals om te kijken of er uitzaaiingen waren naar de lymfklieren. Opnieuw schrok ik diep van binnen.
Met een klein opgelucht gevoel verlieten we de behandel kamer en kregen we bij de balie alle papieren die we nodig hadden voor het bloedprikken en de echo. Ik trok een nummer bij het bloedprikken en nam plaats in de wachtkamer. Ik keek naar de formulieren, naar wat er allemaal was aangekruist waar op geprikt moest worden. Ze konden beter aankruisen waar niet opgeprikt hoeft te worden zei ik lachend tegen mijn moeder met een dubbel gevoel... Het deed me ontzettend goed dat mijn beide ouders er bij waren en ze normaal tegen elkaar deden. (Ze zijn 2 jaar geleden gescheiden.) Na het bloedprikken moesten we door naar de poli radiologie. Ik gaf de vrouw achter de balie de papieren en las nu pas dat er met grote rode letters spoed op geschreven stond. Ik kreeg een afspraak mee naar huis voor de dag erna. 20 april om 10:00.
Die avond thuis probeerde ik de avond gewoon te laten verlopen zoals elke andere, ook al was dat in mijn hoofd erg moeilijk. Mijn vriend zou vanaf woensdag gewoon weer gaan werken, voor hem was er ook afleiding nodig. De honden gingen geen seconde bij me vandaan, alsof ze wisten wat er was. Die nacht sliep ik nauwelijks, ik bleef maar malen in mijn hoofd.
Woensdag 20 april, weer zaten we in een wachtkamer te wachten.
Het was er stil, uitgestorven bijna, het enige wat we hoorde was voetstappen op de gang van artsen en mensen die heen en weer liepen. Het zal niet veel na 10 uur zijn geweest dat ik werd binnen geroepen door de assistent. Ik moest mijn boven lichaam vrij maken en mijn haren opsteken omdat ze anders onder de gel zouden komen te zitten. Ik deed wat me werd opgedragen in een piep klein kamertje, terwijl ik mijn moeder en de assistente hoorde praten over wat er boven mijn hoofd hing. Ik stapte de andere kamer binnen. De assistente keek me aan, schudde haar hoofd en zei, en dat allemaal als je 22 bent, in de bloei van je leven. Ik knikte en een beetje ongemakkelijk ging ik op de koude, harde behandel ''tafel'' liggen. De dokter kwam binnen en ze vertelde dat ze een echo ging maken en een punctie van de lymfklieren wilde doen. De assistente deed het licht uit, ik moest mijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren doen, wat nog niet mee viel door de wond van de operatie van 4 april. Er werd koude gel op mijn wangen, nek, en schouders gedaan. De dokter en assistente keken minuten lang naar het scherm waar mijn lichaam van binnen op te zien was, er werd geen woord gezegd, dat maakte me zenuwachtig. Ik lag naar het plafon te staren en hoorde mijn moeder ongemakkelijk heen en weer schuifelen op haar stoel. We hebben genoeg gezien zei de arts tenslotte en het licht ging weer aan. Je lymfklieren zijn erg vergoot zei ze met een peinzende blik. Ze keek mijn moeder aan, en aan die blik wist ik dat het niet goed zat. We willen nog een punctie doen van je lymfklieren door er met een naald vocht uit te halen. In mijn hoofd raakte ik in paniek, normaal doet een naald me niets maar nu was ik er dood bang voor. Mijn huid bij mijn hals werd met alcohol schoon gemaakt, een vieze, sterke geur drong mijn neus binnen. Opnieuw pakte ze haar echo apparaat om te zien waar ze precies prikken moet. Met de naald ging ze langs mijn kaak naar binnen terwijl de assistente via een klein, plastic ''ding'' er vocht uit trok. Ik voelde het branden en had moeite mijn tranen binnen te houden. Gelukkig was het voorbij en kreeg ik een handdoek om me schoon te vegen. Ik mocht mijn kleren aan doen en de uitslagen zou ik van de professor te horen krijgen. We gingen naar huis, met een gevoel ''ik weet niet hoe ik me voelen moet gevoel''. Ik besloot die avond samen met mijn vriend bij mijn moeder te eten, om niet alleen thuis te zitten tot mijn vriend klaar was op zijn werk. De dagen die volgende waren moeilijk. Ik probeerde zo weinig mogelijk te denken aan wat er komen ging.
Dinsdag 26 april, een telefonische afspraak met de professor.
In die week kreeg ik 2 brieven, 26 april een telefonische afspraak met de professor en 29 april een afspraak met de anesthesist. De professor stond erop dat ik voor deze operatie nog een gesprek met de anesthesist kreeg, om nog eens goed te bespreken dat ik was wakker geworden. De professor belde me mooi op tijd en zei dat er helaas toch een zwaardere behandeling op het programma stond. Geen goed nieuws dus, de operatie zou gaan plaats vinden op 23 mei, ik zou als 2e aan de beurt zijn en dat zou uit komen op 10:30. Het stelde me enigszins gerust dat zij zelf en een andere professor de operatie gaan uitvoeren. Met een dubbel gevoel hing ik op. De operatie datum was bekend, een geruststellend en onrustgevend gevoel te gelijk. Wat leek 23 mei nog lang op die dag. 29 april had ik en afspraak bij de anesthesist. Weer vertelde ik dat ik was wakker geweest, en wat voor een hel dat dat was geweest, de anesthesist zei dat er niks in mijn dossier was geschreven over het wakker worden, een kwalijke zaak zei ze waar ze zeker nog achter aan ging. Ze noteerde de datum en het tijdstip dat ik geopereerd was. Dat gaf een geruststellend gevoel. We hebben samen besproken hoe deze operatie zou gaan en ze noteerde in rode letters waar bij deze operatie opgelet moest gaan worden.
- Het infuus goed diep en heel goed afgeplakt (het zat bij mijn vorige operatie met geen enkele plakker vast)
- Een zwaardere narcose
- Het proces omdraaien van de narcose. Ze zei dat je normaal als eerste, pijnstilling krijgt waardoor je duizelig word/slaperig, daarna spierverslappers en daarna de narcose. Ze wilde dat het bij mij anders zou gaan, eerst de narcose en daarna pas de pijnstilling en spierverslappers, zodat ik me voor mijn gevoel nog kan bewegen voor ze beginnen.
- Een tabletje van te voren krijgen die mij rustig en een beetje slaperig maakt voor de operatie.
Het deed me goed dat ze me serieus nam, met een goed gevoel ging ik weg. Ik moest nog een keer bloed prikken om mijn bloedgroep en de stand van mijn vitamine in mijn bloed nog eens goed te laten bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar huis, het wachten kon beginnen op de operatie dag.
En zo stond mijn leven van het een op andere moment volledig op zijn kop... De dagen erna waren een achtbaan, daarover lezen jullie meer in mijn vervolg blog. Ik zag dat mijn vorige blog meer dan 100x gelezen is.. Dat doet mij ontzettend goed. Het schrijven is nu al een opluchting voor me.
2 reacties
Sarah