De dagen na het klote nieuws..
De dagen na het klote nieuws... Een excuus voor mijn woord keuze, maar zo voelt het nou eenmaal.
De dagen leken voorbij te kruipen. In de dagen na dat we het nieuws te horen kregen, hebben mijn ouders het mijn broers van 24 en 26 vertelt. Ik zelf kon dat op dat moment niet. Mijn vriend had de zware taak het aan zijn vader te vertellen, ook daar had ik de moed niet voor. Mijn vriend zijn moeder, mijn schoonmoeder, is overleden aan borstkanker toen mijn vriend 11 jaar oud was. In november 2015 kregen we te horen dat mijn schoonvader ongeneeslijk ziek was, hij was 2 weken met pensioen in september toen hij klachten kreeg, de klachten werden naar de achtergrond geduwd door de artsen, tot hij het niet meer uit hield van de pijn en werd opgenomen. Na onderzoeken kwam eruit dat hij de ziekte van kahler heeft, in een vergevorderd stadium. Op bestralingen en chemo kuren na valt er niets meer voor hem te doen, een enorme klap voor iedereen. Hij heeft inmiddels zijn 2e chemo kuur achter de rug en voelt zich nu redelijk goed. Hoelang hij nog heeft, is een groot vraag teken..
Mijn vriend nam de taak op zich om het hem (helaas door de telefoon vanwege de afstand van 200 KM Maastricht-Gelderland) te vertellen. Wat er allemaal precies gezegd werd, weet ik niet meer. Ik weet alleen nog het moment dat zijn stem oversloeg en hij zei: Oh god nee hé. De rest ging langs me heen, we zijn het eerst volgend weekend naar hem toe gegaan. Het was een ongemakkelijk bezoek voor zowel ons, als hem. Een gesprek kwam moeilijk op gang.. Dus ik besloot het over een andere boeg te gooien en gewoon even te doen alsof we niet kwamen ''omdat ik ook ziek ben'' vanaf toen voelde het weer als vanouds, gezellig en leuk.
Een paar buren uit de straat vroegen aan mijn vader in die week wat er met mij was, ik keek zo ''anders'' uit mijn ogen, waarop mijn vader het besloot te vertellen, toen hij weer bij me kwam en vertelde dat ze het wisten werd ik zó ontzettend boos op hem. Ik begreep niet hoe hij dat had kunnen doen, achteraf weet ik dat ik boos werd uit angst. In mijn hoofd was het nog altijd dat als het niet werd uitgesproken, het niet zo was, nog altijd zat ik een beetje in de ontkenningsfase. Ik wilde niet over straat lopen en dat mensen dachten: Daar loopt het meisje met kanker. Achteraf begreep ik zijn beslissing om het te vertellen, zelf zou me dat toch niet gelukt zijn en heb ik hem maar weer snel opgebeld om het goed te maken. Hij zelf heeft het ook niet gemakkelijk, een scheiding achter de rug, zijn nieren die heel slecht werken waardoor hij binnenkort aan het dialyseren komt, en dan is zijn enigste dochter ''zijn kleine meisje'' ook nog eens ziek..
In de paar dagen die daarop volgden kreeg ik weer wat meer energie, de moeheid van de narcose kroop langzaam mijn lichaam uit waardoor ik weer een half uurtje per dag met de hondjes en mijn vader het park in ging. Ik was blij als ik weer thuis was, maar het lukte weer. We kwamen 2 mei bij mijn moeder toen ik zei dat ik zo graag een keer naar Disneyland wilde om nog even alles te vergeten, ik was er nog nooit geweest, mijn vriend wel en het was altijd nog een ''wens'' van hem er een keer samen met mij naar toe te gaan. We kregen die dag een heel mooi cadeau van mijn moeder, 3 heerlijke dagen in Frankrijk. We besloten mijn broer van 24 mee te nemen. Donderdag 5 mei zijn we vertrokken, heerlijk met ons 3e in de auto naar Frankrijk. We praatte over van alles en nog wat, maar geen moment over dat ik ziek was, wat was dat fijn...
donderdag avond kwamen we in het hotel, 3 KM van Disneyland, we hoorde de trein van Disneyland tot op onze kamer geluid maken waardoor we ontzettend veel zin kregen in de volgende dag. We hebben die avond met ons 3e ouderwets gezellig kaart spelletjes gedaan, wat vloog de tijd. Alleen maar gelachen, gelachen en nog eens gelachen. Heerlijk om te kunnen slapen zonder ergens aan te denken... De dag erna, vrijdag 6 mei was het zo ver. Het park ging om 10:00 open en om 5 over 10 liepen we vol verwachtingen al naar binnen, en al die verwachtingen zijn in die dag waar gemaakt. Wat was het een heerlijke dag om nooit meer te vergeten, met als afsluiting een prachtige vuurwerk show. Geen moment aan de ziekte gedacht, alleen maar gelachen en genoten. De dag erna was het langzaam tijd om terug naar huis te gaan, dat viel me ontzettend zwaar. Elke kilometer dichter bij huis, voelde ik mijn humeur omslaan. Ik wilde nog niet naar huis, ik wilde blijven. Ik wilde op de plek blijven waar ik nergens aan hoefde te denken..
Eenmaal thuis 7 mei was ik heel blij mijn 3 kanjers (hondjes en kat) weer te zien, wat mis je zo een beestjes als je ze niet bij je hebt! Nu in de dagen dat we weer thuis zijn merk ik dat ik het moeilijk vind de draad weer op te pakken, de klusjes in het huishouden vallen me ontzettend zwaar. Het liefst slaap ik de hele dag door, mijn lichaam voelt moe aan, weinig energie waardoor mijn humeur 9 van de 10 keer niet te genieten is. Om alles lijk ik in huilen uit te kunnen barsten, wat ik probeer te voorkomen en me tot nu toe gelukkig nog altijd goed gelukt is. Mijn hoofd zit vol, zo vol dat ik niet eens meer weet waar ik allemaal aan denk, eten smaakt niet meer, uiteindelijk beland het weer in de prullenbak. Nee het gaat even niet zo lekker.. Ik zoek dingen om me aan vast te houden, zo staat zondag 15 mei een dagje Efteling met mijn grote schat, mijn broer en mijn vader op de planning, op momenten dat ik het even niet zie zitten probeer ik daar aan te denken, dat lukt meestal wel. De dag erna heeft mijn vriend vrij en gaan we naar mijn schoonvader toe, de laatste keer voorlopig aangezien niemand me vertellen kan hoe ik me ga voelen naar mijn operatie. Volgende week word een baal week, mijn vriend heeft avonddienst wat betekent dat het weer lange avonden gaan worden.. 18 mei om 14:45 staat er een afspraak gepland in het ziekenhuis bij de KNO arts om naar het ''litteken'' van de vorige operatie te kijken, wat zal deze dag dubbel worden.. Die dag had de afsluiting moeten zijn, de dag naar verder kunnen.. Nee, dat is het nu niet meer, 5 dagen later begint alles pas. Gelukkig hoef ik niet alleen te gaan...
De dagen leken voorbij te kruipen. In de dagen na dat we het nieuws te horen kregen, hebben mijn ouders het mijn broers van 24 en 26 vertelt. Ik zelf kon dat op dat moment niet. Mijn vriend had de zware taak het aan zijn vader te vertellen, ook daar had ik de moed niet voor. Mijn vriend zijn moeder, mijn schoonmoeder, is overleden aan borstkanker toen mijn vriend 11 jaar oud was. In november 2015 kregen we te horen dat mijn schoonvader ongeneeslijk ziek was, hij was 2 weken met pensioen in september toen hij klachten kreeg, de klachten werden naar de achtergrond geduwd door de artsen, tot hij het niet meer uit hield van de pijn en werd opgenomen. Na onderzoeken kwam eruit dat hij de ziekte van kahler heeft, in een vergevorderd stadium. Op bestralingen en chemo kuren na valt er niets meer voor hem te doen, een enorme klap voor iedereen. Hij heeft inmiddels zijn 2e chemo kuur achter de rug en voelt zich nu redelijk goed. Hoelang hij nog heeft, is een groot vraag teken..
Mijn vriend nam de taak op zich om het hem (helaas door de telefoon vanwege de afstand van 200 KM Maastricht-Gelderland) te vertellen. Wat er allemaal precies gezegd werd, weet ik niet meer. Ik weet alleen nog het moment dat zijn stem oversloeg en hij zei: Oh god nee hé. De rest ging langs me heen, we zijn het eerst volgend weekend naar hem toe gegaan. Het was een ongemakkelijk bezoek voor zowel ons, als hem. Een gesprek kwam moeilijk op gang.. Dus ik besloot het over een andere boeg te gooien en gewoon even te doen alsof we niet kwamen ''omdat ik ook ziek ben'' vanaf toen voelde het weer als vanouds, gezellig en leuk.
Een paar buren uit de straat vroegen aan mijn vader in die week wat er met mij was, ik keek zo ''anders'' uit mijn ogen, waarop mijn vader het besloot te vertellen, toen hij weer bij me kwam en vertelde dat ze het wisten werd ik zó ontzettend boos op hem. Ik begreep niet hoe hij dat had kunnen doen, achteraf weet ik dat ik boos werd uit angst. In mijn hoofd was het nog altijd dat als het niet werd uitgesproken, het niet zo was, nog altijd zat ik een beetje in de ontkenningsfase. Ik wilde niet over straat lopen en dat mensen dachten: Daar loopt het meisje met kanker. Achteraf begreep ik zijn beslissing om het te vertellen, zelf zou me dat toch niet gelukt zijn en heb ik hem maar weer snel opgebeld om het goed te maken. Hij zelf heeft het ook niet gemakkelijk, een scheiding achter de rug, zijn nieren die heel slecht werken waardoor hij binnenkort aan het dialyseren komt, en dan is zijn enigste dochter ''zijn kleine meisje'' ook nog eens ziek..
In de paar dagen die daarop volgden kreeg ik weer wat meer energie, de moeheid van de narcose kroop langzaam mijn lichaam uit waardoor ik weer een half uurtje per dag met de hondjes en mijn vader het park in ging. Ik was blij als ik weer thuis was, maar het lukte weer. We kwamen 2 mei bij mijn moeder toen ik zei dat ik zo graag een keer naar Disneyland wilde om nog even alles te vergeten, ik was er nog nooit geweest, mijn vriend wel en het was altijd nog een ''wens'' van hem er een keer samen met mij naar toe te gaan. We kregen die dag een heel mooi cadeau van mijn moeder, 3 heerlijke dagen in Frankrijk. We besloten mijn broer van 24 mee te nemen. Donderdag 5 mei zijn we vertrokken, heerlijk met ons 3e in de auto naar Frankrijk. We praatte over van alles en nog wat, maar geen moment over dat ik ziek was, wat was dat fijn...
donderdag avond kwamen we in het hotel, 3 KM van Disneyland, we hoorde de trein van Disneyland tot op onze kamer geluid maken waardoor we ontzettend veel zin kregen in de volgende dag. We hebben die avond met ons 3e ouderwets gezellig kaart spelletjes gedaan, wat vloog de tijd. Alleen maar gelachen, gelachen en nog eens gelachen. Heerlijk om te kunnen slapen zonder ergens aan te denken... De dag erna, vrijdag 6 mei was het zo ver. Het park ging om 10:00 open en om 5 over 10 liepen we vol verwachtingen al naar binnen, en al die verwachtingen zijn in die dag waar gemaakt. Wat was het een heerlijke dag om nooit meer te vergeten, met als afsluiting een prachtige vuurwerk show. Geen moment aan de ziekte gedacht, alleen maar gelachen en genoten. De dag erna was het langzaam tijd om terug naar huis te gaan, dat viel me ontzettend zwaar. Elke kilometer dichter bij huis, voelde ik mijn humeur omslaan. Ik wilde nog niet naar huis, ik wilde blijven. Ik wilde op de plek blijven waar ik nergens aan hoefde te denken..
Eenmaal thuis 7 mei was ik heel blij mijn 3 kanjers (hondjes en kat) weer te zien, wat mis je zo een beestjes als je ze niet bij je hebt! Nu in de dagen dat we weer thuis zijn merk ik dat ik het moeilijk vind de draad weer op te pakken, de klusjes in het huishouden vallen me ontzettend zwaar. Het liefst slaap ik de hele dag door, mijn lichaam voelt moe aan, weinig energie waardoor mijn humeur 9 van de 10 keer niet te genieten is. Om alles lijk ik in huilen uit te kunnen barsten, wat ik probeer te voorkomen en me tot nu toe gelukkig nog altijd goed gelukt is. Mijn hoofd zit vol, zo vol dat ik niet eens meer weet waar ik allemaal aan denk, eten smaakt niet meer, uiteindelijk beland het weer in de prullenbak. Nee het gaat even niet zo lekker.. Ik zoek dingen om me aan vast te houden, zo staat zondag 15 mei een dagje Efteling met mijn grote schat, mijn broer en mijn vader op de planning, op momenten dat ik het even niet zie zitten probeer ik daar aan te denken, dat lukt meestal wel. De dag erna heeft mijn vriend vrij en gaan we naar mijn schoonvader toe, de laatste keer voorlopig aangezien niemand me vertellen kan hoe ik me ga voelen naar mijn operatie. Volgende week word een baal week, mijn vriend heeft avonddienst wat betekent dat het weer lange avonden gaan worden.. 18 mei om 14:45 staat er een afspraak gepland in het ziekenhuis bij de KNO arts om naar het ''litteken'' van de vorige operatie te kijken, wat zal deze dag dubbel worden.. Die dag had de afsluiting moeten zijn, de dag naar verder kunnen.. Nee, dat is het nu niet meer, 5 dagen later begint alles pas. Gelukkig hoef ik niet alleen te gaan...