Even ouderwets gezellig...
Vannacht een slechte nacht gehad, om 4 uur al klaar wakker, een uur voor de wekker ging voor mijn vriend en mij. Ook al hoef ik niet op te staan, toch sta ik met hem op, net zoals elke andere dag sinds we samen wonen. Ik besloot maar om al op te staan, zijn brood alvast te smeren en de koffie klaar te zetten. Om half 6 ging mijn vriend naar zijn werk en ben ik de honden gaan uit laten. Het was heerlijk afgekoeld buiten en wat is het altijd heerlijk rustig rond dat tijdstip op straat.. Het enige wat je hoort zijn de vogels. Aangezien ik eens een keer geen zin had om weer aan mijn moeheid toe te geven ben ik gaan douchen en daarna maar gelijk aan de was, en de afwas begonnen. Best lekker hoor, om 07:30 klaar te zijn met dat wat alweer dagen was blijven liggen, de was dan..
Even ouderwets gezellig....
Om kwart over 8 stonden mijn vader en ik bij de bushalte, klaar om bij de Hema lekker samen te gaan ontbijten en daarna een rondje over de markt te lopen. Ik zie ouders hun kinderen hand in hand naar school brengen, een jaar of 5-6 zullen ze zijn, de een blank, de ander getint, maar allemaal even schattig én lief gok ik zo. Even denk ik terug aan hoe ik vroeger eindeloos aan mijn vader zijn hand liep, wat een heerlijke tijd was dat. Nergens zorgen om te hoeven maken en al een groot compliment krijgen als je kralen tekening gelukt was op school. Maar ach, je blijft niet eeuwig klein helaas, maar ergens ook wel goed hoor. Ik hoop dat die tijd er ooit komt dat mijn vriend en ik samen onze kinderen naar school morgen brengen, dat lijkt allemaal nu nog jaren weg, best frustrerend.. Maar helaas niets aan te doen. Onderweg naar de stad in de bus zaten we beide een beetje stilletje naar buiten te kijken, naar hoe de stad ontwaakt, mensen naar hun werk gingen en de Kermis werd opgebouwd. Soms vraag ik me wel eens af waar al die mensen heen gaan.. Sommige in sneltreinvaart en andere op hun dooie gemakje.
Het was druk op de markt, eerst maar gaan eten bij de Hema, het was gezellig.. Véél te lang geleden, ik schat zo zeker een maand of 10, toen deden we dat elke maand wel een keer of 2. We hebben samen zitten praten over ditjes en datjes. Om half 10 maar eens besloten over de markt te gaan lopen aangezien het al aardig heet begon te worden buiten. Voor mezelf heb ik vrijwel niets gekocht op een paar broodjes van de bakker na, mijn vader? Die heb ik verwend met het een en ander van de markt. Dat heeft hij dik verdient, hij is er de laatste tijd dag en nacht voor me (daarvoor ook hoor!) maar de laatste weken, niets is hem te veel, daar mag wel eens een bedankje tegen over staan. Terug in het bushokje bij de stad keek hij naar de plastic zakken voor zich en zei, je bent weer veel te gek voor me geweest. Ik zei niets, de tranen branden alweer achter mijn ogen. Ja zo gaat dat de laatste weken, om gillend gek van te worden, elke keer dat gevoel van te moeten huilen maar het niet willen. Ik heb het weg gelachen en gelukkig kwam de bus al vrij snel. Thuis gekomen de honden lekker laten rennen en daarna samen nog iets gedronken, dood op was ik, maar om daar nu wéér aan toe te geven? Mijn vriend kon elk moment thuis komen, ook niet leuk voor hem altijd een slapende vriendin op de bank, al zou hij het wel begrijpen.. Maar nee, ik voelde me al schuldig genoeg dat er niet was gestofzuigd en hier en daar wat stof weg gedaan was, ik had er de energie niet meer voor, en dan maakt me soms best we angstig. Als ik zie naar wat ik een paar weken geleden nog deed op een dag, ik had uren te kort, wat ik gedaan wilde hebben moest ik ook gelijk doen.. Maar nu ''Het komt morgen wel'' het is frustrerend dat je niet kan doen zoals je wil, en dat word, vrees ik, alleen maar erger de komende maanden. Gelukkig heeft mijn vriend daar alle begrip voor, wat een schat is het ook.
Om 16:00 spontaan het idee om even naar Duitsland te gaan, even de winkels in, het is immers maar 20 minuten rijden vanaf hier.. In Duitsland samen met mijn vader en vriend een broodje gegeten en wat gedronken, mezelf vreselijk verwend met wat nieuwe kleren en daarna afgebrand naar huis. Heel de dag mijn humeur goed geweest tot het moment dat we naar huis gingen, daar zakte het weer helemaal naar beneden, gelukkig viel ik in slaap en hebben ze dit keer eens niets gemerkt. Al met al had ik vandaag een redelijke dag, dat geeft we wat moed voor morgen. Morgen wil ik toch echt proberen wat meer klusjes in huis te doen, hoog nodig, en als het even mee zit lopend naar de winkel te gaan. Drinken en broodjes halen voor.... De Efteling zondag!! Dat betekent zaterdag middag en avond vrijwel niks doen anders weet ik nu al dat ik zondag weinig energie zal hebben.. Ik bedacht me vandaag, het is zondag 15 mei, dat betekent dat mijn vriend en ik die dag precies 2,5 jaar samen zijn! Reden voor een héél klein feestje :).
Het blijft me verbazen hoe snel je lichaam haar conditie achteruit kan gaan. Zoals de artsen het in hun woorden zeggen ''Je lichaam is één met je ziekte aan het worden'' die woorden maken me bang, volgens hun is het een stukje wat ik nog accepteren moet om vervolgens er 100% tegen te kunnen gaan vechten, ik hoop dat het me lukt en ik weer de positieve kant er van in ga zien. Dat is wel nodig, het behandel traject begint pas 23 mei en nu al zo negatief over alles.. Misschien komt het van zelf goed en denk ik na de operatie heel anders.. Brrr de woorden te schrijven ''de operatie'' doet mij alweer bibberen, ontzettend bang ben ik er voor. Bang om wéér wakker te worden, de laatste dagen gaat het steeds vaker weer door mijn hoofd.. Elke keer probeer ik maar weer aan iets anders te denken.
Hmm ik voel me weer wat opgeluchter van binnen nu, het schrijven helpt dus écht. Het geeft rust en ruimte in mijn hoofd.. Fijn dat ik deze site ben tegen gekomen, met stuk voor stuk andere heftige, maar tegelijkertijd mooie, moedige blogs. Jullie zijn stuk voor stuk kanjers!
Even ouderwets gezellig....
Om kwart over 8 stonden mijn vader en ik bij de bushalte, klaar om bij de Hema lekker samen te gaan ontbijten en daarna een rondje over de markt te lopen. Ik zie ouders hun kinderen hand in hand naar school brengen, een jaar of 5-6 zullen ze zijn, de een blank, de ander getint, maar allemaal even schattig én lief gok ik zo. Even denk ik terug aan hoe ik vroeger eindeloos aan mijn vader zijn hand liep, wat een heerlijke tijd was dat. Nergens zorgen om te hoeven maken en al een groot compliment krijgen als je kralen tekening gelukt was op school. Maar ach, je blijft niet eeuwig klein helaas, maar ergens ook wel goed hoor. Ik hoop dat die tijd er ooit komt dat mijn vriend en ik samen onze kinderen naar school morgen brengen, dat lijkt allemaal nu nog jaren weg, best frustrerend.. Maar helaas niets aan te doen. Onderweg naar de stad in de bus zaten we beide een beetje stilletje naar buiten te kijken, naar hoe de stad ontwaakt, mensen naar hun werk gingen en de Kermis werd opgebouwd. Soms vraag ik me wel eens af waar al die mensen heen gaan.. Sommige in sneltreinvaart en andere op hun dooie gemakje.
Het was druk op de markt, eerst maar gaan eten bij de Hema, het was gezellig.. Véél te lang geleden, ik schat zo zeker een maand of 10, toen deden we dat elke maand wel een keer of 2. We hebben samen zitten praten over ditjes en datjes. Om half 10 maar eens besloten over de markt te gaan lopen aangezien het al aardig heet begon te worden buiten. Voor mezelf heb ik vrijwel niets gekocht op een paar broodjes van de bakker na, mijn vader? Die heb ik verwend met het een en ander van de markt. Dat heeft hij dik verdient, hij is er de laatste tijd dag en nacht voor me (daarvoor ook hoor!) maar de laatste weken, niets is hem te veel, daar mag wel eens een bedankje tegen over staan. Terug in het bushokje bij de stad keek hij naar de plastic zakken voor zich en zei, je bent weer veel te gek voor me geweest. Ik zei niets, de tranen branden alweer achter mijn ogen. Ja zo gaat dat de laatste weken, om gillend gek van te worden, elke keer dat gevoel van te moeten huilen maar het niet willen. Ik heb het weg gelachen en gelukkig kwam de bus al vrij snel. Thuis gekomen de honden lekker laten rennen en daarna samen nog iets gedronken, dood op was ik, maar om daar nu wéér aan toe te geven? Mijn vriend kon elk moment thuis komen, ook niet leuk voor hem altijd een slapende vriendin op de bank, al zou hij het wel begrijpen.. Maar nee, ik voelde me al schuldig genoeg dat er niet was gestofzuigd en hier en daar wat stof weg gedaan was, ik had er de energie niet meer voor, en dan maakt me soms best we angstig. Als ik zie naar wat ik een paar weken geleden nog deed op een dag, ik had uren te kort, wat ik gedaan wilde hebben moest ik ook gelijk doen.. Maar nu ''Het komt morgen wel'' het is frustrerend dat je niet kan doen zoals je wil, en dat word, vrees ik, alleen maar erger de komende maanden. Gelukkig heeft mijn vriend daar alle begrip voor, wat een schat is het ook.
Om 16:00 spontaan het idee om even naar Duitsland te gaan, even de winkels in, het is immers maar 20 minuten rijden vanaf hier.. In Duitsland samen met mijn vader en vriend een broodje gegeten en wat gedronken, mezelf vreselijk verwend met wat nieuwe kleren en daarna afgebrand naar huis. Heel de dag mijn humeur goed geweest tot het moment dat we naar huis gingen, daar zakte het weer helemaal naar beneden, gelukkig viel ik in slaap en hebben ze dit keer eens niets gemerkt. Al met al had ik vandaag een redelijke dag, dat geeft we wat moed voor morgen. Morgen wil ik toch echt proberen wat meer klusjes in huis te doen, hoog nodig, en als het even mee zit lopend naar de winkel te gaan. Drinken en broodjes halen voor.... De Efteling zondag!! Dat betekent zaterdag middag en avond vrijwel niks doen anders weet ik nu al dat ik zondag weinig energie zal hebben.. Ik bedacht me vandaag, het is zondag 15 mei, dat betekent dat mijn vriend en ik die dag precies 2,5 jaar samen zijn! Reden voor een héél klein feestje :).
Het blijft me verbazen hoe snel je lichaam haar conditie achteruit kan gaan. Zoals de artsen het in hun woorden zeggen ''Je lichaam is één met je ziekte aan het worden'' die woorden maken me bang, volgens hun is het een stukje wat ik nog accepteren moet om vervolgens er 100% tegen te kunnen gaan vechten, ik hoop dat het me lukt en ik weer de positieve kant er van in ga zien. Dat is wel nodig, het behandel traject begint pas 23 mei en nu al zo negatief over alles.. Misschien komt het van zelf goed en denk ik na de operatie heel anders.. Brrr de woorden te schrijven ''de operatie'' doet mij alweer bibberen, ontzettend bang ben ik er voor. Bang om wéér wakker te worden, de laatste dagen gaat het steeds vaker weer door mijn hoofd.. Elke keer probeer ik maar weer aan iets anders te denken.
Hmm ik voel me weer wat opgeluchter van binnen nu, het schrijven helpt dus écht. Het geeft rust en ruimte in mijn hoofd.. Fijn dat ik deze site ben tegen gekomen, met stuk voor stuk andere heftige, maar tegelijkertijd mooie, moedige blogs. Jullie zijn stuk voor stuk kanjers!
1 reactie