Hoe alles begonnen is...... Deel 1

Eindelijk, het was zo ver.. 4 april 2016 werd ik geopereerd aan mijn halscyste, een heel onschuldig iets wat uit onderzoeken bleek eerder in de jaren ervoor. Na 4,5 jaar van truien, vesten aan in de zomer, of waar mensen waren ''die ik niet kende'' zou ik eindelijk na de operatie eens in een t-schirt naar buiten durven, ik had geen ''lelijke kalkoen bult'' meer die ik moest verbergen. In januari 2016 had ik eindelijk de stap durven zetten om een afspraak te maken voor de operatie, alleen daar voor was ik al doodsbang. De tijd naar de operatie toe ging goed, in april de operatie dus ik was vrij snel aan de beurt! Sinds eind 2014 was de halscyste heel erg begonnen te groeien, of het was gewoon heel goed zichtbaar geworden omdat ik een aantal kilo's was afgevallen. Ik kreeg er last van met slapen, niet gek als je je bedenkt dat, in de artsen hun woorden, de halscyste zo groot als een sinaasappel was.

Het was 4 april, ik werd om 10:00 opgenomen en de operatie stond gepland voor 12:00. Een beetje gespannen ging ik met mijn ouders naar het ziekenhuis, bang voor de operatie maar de nieuwsgierigheid naar hoe mijn gezicht eruit zou gaan zien zonder de bult die won het van de angst. Om half half 12 werd ik naar de holding gebracht, de ruimte voor de operatie kamer, gelukkig mocht mijn moeder mee tot ze me naar de operatie kamer reden. Vanuit mijn bed kroop ik de operatie tafel op waar een heel team van artsen om mij heen stond, ze deden de ''check'' naam, waarom ik hier was etc etc alles goed! Het infuus werd geprikt wat in mijn hand niet lukte, door de zenuwen had ik het ijskoud en waren mijn aders diep gaan liggen. In mijn pols was het wel in één keer raak. ''We gaan beginnen'' klonk het, in mijn hoofd raakte ik in paniek en het zuurstofmasker werd op mijn mond geplaatst, ik keek de assistent boven mij in zijn ogen aan en gek genoeg maakte mij dat rustig. Ik voelde iets kouds via het infuus mijn binnenkomen en werd duizelig, alles vervaagde naar de achtergrond, daar ga je, dacht ik nog. Ik viel in slaap en hoopte wakker te worden zodra alles achter de rug was, helaas was dat niet het geval. Iets waar ik nu nog heel erg mee worstel, en me vreselijk bang maakt. Ik werd wakker onder de operatie, ik hoorde opeens heel zacht gepiep van de apparaten dat steeds luider werd, ik hoorde de 2 vrouwelijke assistentes tegen elkaar praten, ik hoorde de chirurg hoesten. In mijn hoofd raakte ik helemaal in paniek, ik schreeuwde en bewoog voor mijn gevoel maar het lukte niet. Ik werd bang, heel bang. Ik voelde een koude vloeistof mijn keel in lopen waardoor ik geen lucht meer kreeg, tegelijkertijd voelde ik een prik in mijn voet en werd er gezegd ''slaap maar weer lekker'' het volgende moment dat ik wakker werd lag ik op de uitslaap kamer, ik opende mijn ogen, de tranen sprongen uit mijn ogen en viel gelijk weer in slaap. Toen ik weer wakker werd om 18;30 stond er gelijk iemand naast mijn bed die vroeg; Ben je wakker onder de operatie geweest? Ik knikte, de arts knikte naar iemand anders, die ik niet zien kon omdat het gordijn half dicht zat, hij zei dus toch, legde even zijn hand op mijn arm en liep weg. Ik mocht al vrij snel daarna naar de kamer terug samen met mijn ouders, van 19:00 tot 19:30 was er bezoekuur op de uitslaap kamer en om 19:25 mocht ik samen met mijn ouders terug naar de kamer. Op mijn kamer vertelde ik mijn ouders dat ik was wakker geweest onder de operatie en het nu wel oke ging, maar in mijn hoofd bleef zich het moment herhalen. Achteraf bleek dit maar een paar seconde geweest te zijn, maar voor mij leek het 5 minuten te zijn geweest.

De volgende morgen kwamen de artsen bij mijn bed en vertelde dat de operatie uiteindelijk goed was gegaan. Ze waren veel meer weefsel in mijn keel tegen gekomen dan ze op echo's van te voren hadden kunnen zien en daardoor de operatie i.p.v 1 uur, 2 uur en 6 minuten had geduurd. De artsen begonnen al zelf over het wakker worden onder de operatie, ik moest hem vertellen wat ik precies gehoord had, de artsen keken opgelucht. ''Dan hebben we het net op tijd opgemerkt anders had je het snijden en alles bewust mee gemaakt'', het moment dat ik wakker werd, was op het moment dat de chirurg de buis plaatste waardoor ik beademd ging worden, via een sticker op mijn voorhoofd zagen ze dat ik wakker aan het worden was. Ze hebben toen gelijk een nieuw infuus geprikt in mijn voet en me opnieuw slaapmiddel toegediend. Ik vroeg hem hoe het kon gebeuren dat ik wakker was geworden. Dit was gebeurd doordat het infuus in mijn pols er half was uit gegaan en ik niet meer genoeg ''slaap middel'' in mijn bloed kreeg.

Ondanks dat de operatie langer duurde dan normaal mocht ik de dag erna, 5 april om 18:00 naar huis. De drain moest nog een nacht blijven zitten omdat er 2 mm te veel bloed in was gekomen voor hij eruit mocht. Nou prima, lekker naar huis! De dag erna, 6 april om 10:00 terug naar het ziekenhuis om de drain te laten verwijderen. Dit stelde niets voor, pleister eraf en eruit halen, dit was het eerste moment dat ik mezelf, op 22 jarige leeftijd voor het eerst sinds 5 jaar zonder bult zag. Ik weet nog wat ik dacht: Eindelijk een normaal, rond gezicht. Ik liep het ziekenhuis uit en dacht, heerlijk een jas die niet tot boven aan dicht hoeft, ik heb niets meer om te verbergen. Eenmaal weer thuis kon het herstel beginnen (ongeveer 6 weken moest ik op rekenen, dan kwam je uit op 18 mei ongeveer). na 10 dagen terug naar het ziekenhuis om de hechtingen eruit te laten halen. De artsen waren heel erg tevreden over de wond. De dagen gingen voorbij, ik was plannen aan het maken voor als ik weer meer in het huishouden kon gaan doen, en mijn werkzaamheden op de kinderboerderij weer kon oppakken.

En toen, 18 april 2016.

Het was maandag 13:30 's middags,ik was net terug van het park. Samen met mijn 2 honden, mijn vader en zijn hond een half uurtje heerlijk in de zon gewandeld in het park. Onder onze wandeling zei ik tegen mijn vader: He pap, 2 weken geleden lag ik nu onder het mes, en nu loop ik hier alweer met jou en heb ik alles achter de rug. Ik was 2 minuten thuis, ik zat op de wc toen de telefoon ging. Privé nummer, normaal pak ik nooit op met privé nummer, omdat ik geen zin heb in altijd die verkoop telefoontjes. Dit keer besloot ik wel op te nemen, waarom? Geen idee. Een beetje geïrriteerd nam ik de telefoon op. Je spreekt met dokter ******* we hebben het weefsel wat we hebben verwijdert opgestuurd (ik wist niet eens dat ze dat zouden doen, maar dat blijkt standaard te zijn) en daar hebben we nu de uitslagen van zei hij. Ah oké zei ik. Hij zei dat hij geen goed nieuws voor me had, oké zei ik weer, nu op een andere toon. Uit het weefsel is gekomen dat je schildklier kanker hebt, ik vroeg hem 3x wat zei u?. De arts zei dat het opzich goed te behandelen was, meer er wel gelijk actie ondernomen moest worden. Hij bood zijn excuus aan dat dit via de telefoon moest en legde uit dat er geen tijd was hiervoor een aparte afspraak te maken. Hij vroeg of het ging lukken om dinsdag 19 april om 11:00 bij hem op de poli te komen voor het behandelplan. Huilend hing ik op. Toen ik had op gehangen werd ik rustig in mijn hoofd. ''Het zal wel, er is niks aan de hand'' zei ik tegen me zelf, ik liep de woonkamer in en probeerde mijn vriend te bellen die net een uurtje op zijn werk was, geen gehoord. Dan maar mijn vader bellen dacht ik. Hij nam op en voor hij iets zei, begon ik. Hoi pap het ziekenhuis heeft net gebeld met de uitslag van het weefsel van mijn hals, op dat moment barstte ik in huilen uit en zei bijna onverstaanbaar, ik heb schildklierkanker. Wat mijn vader toen zei weer ik niet meer precies ik hoorde zijn stem omslaan en zei, leg maar neer ik kom er aan. Wat was het toen fijn dat hij maar 3 straten achter mij en mijn vriend woont. Ik belde mijn vriend weer, hij nam dit keer wel op omdat hij weet dat ik normaal gesproken nooit bel als hij aan het werk is, hij nam op en vroeg gelijk wat is er. Ik vertelde hem het zelfde wat ik tegen mijn vader had gezegd. Hij zei dat hij gelijk naar huis kwam, waar hij normaal een half uur over reed, reed hij nu 10 minuten over. Hij kwam binnen gooide zijn tas neer en sloeg zijn armen om mijn heen. Hoe zijn hart te keer ging, had ik nog nooit bij hem gehoord. Ondertussen was mijn vader er al een minuut of 15 en had ik mijn moeder gebeld, ook zij kwam er direct aan. Daar zaten we dan met ons vieren, 100e vragen en geen antwoorden. Die nacht leek eindeloos te duren... De volgende morgen maakte we ons klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Dit lezen jullie in mijn 2e blog. Ik heb even een adem pauze nodig.

De foto die ik erbij voeg is de helft van het weefsel wat ze hebben verwijdert. De arts had het weefsel bij het toetsenbord gezet om ons een idee te geven hoe groot het was.