Gewoon moe.
Alweer een week geleden dat ik een blog geschreven heb.. De dagen lijken voorbij te kruipen maar in feiten vliegen ze als sneeuw voor de zon voorbij.
De afgelopen week is er weinig gebeurd. Naast dat ik het jodium arm eten een beetje zat begin te raken, hebben de artsen wat mijn conditie betreft wel degelijk gelijk gehad.. Als ik kijk naar vorige week en nu, merk ik in alle opzichten dat het heel snel naar beneden begint te gaan. Zondag had ik 's morgens een goed moment en besloot met mijn vader mee naar de moestuin te gaan (5 minuten fietsen), besloten met de fiets te gaan aangezien dat ''stukje'' te lopen niet meer haalbaar zou zijn. Er heen gaan ging boven verwachting goed tot ik in de tuin was en heerlijk relax ging zitten in de tuinstoel. Ik voelde de energie gewoon uit mijn lijf ''druipen'', het toch 15 minuten geprobeerd vol gehouden en daarna maar tegen mijn vader gezegd dat ik terug ging (gelukkig deels berg af), eenmaal thuis op de bank neer geploft. Dinsdag voelde het alsof ik weer een goed moment had, ik had zin om even uit huis te gaan en besloot samen met mijn vader op de fiets naar de winkel te gaan (letterlijk 2,5 straten verder) daar aangekomen was ik blij dat ik er was en liep voor mij gevoel dood moe te sloffen door de jumbo. Halverwege, en natuurlijk de helft vergeten besloten maar te gaan afrekenen zodat ik weer naar huis kon. Thuis aangekomen maar weer op de bank gaan liggen en gelijk viel ik weer in slaap.. Het is heerlijk om te gaan liggen als ik voel dat mijn lichaam moe is, ik heb maar een minuut of 2 nodig voor ik in slaap val, dat was voorheen wel anders, soms lag ik een half uur tot uren wakker voor ik in slaap viel. Helaas gaat het slapen niet geweldig, elke nacht schrik ik een keer of 3-4 wakker van dromen die zo ontzettend eng zijn en écht lijken dat ik al een paar keer huilend wakker ben geschrokken, en over wat ze gaan? Over dingen én mensen die ik jaren niet meer gezien of gesproken heb, dingen over de basisschool, vreemde dingen die ik niet plaatsen kan, vreemde mensen die ik niet bij naam/gezicht noemen kan. Alles lijkt in mijn dromen door elkaar te gaan, eerst was het alleen 's nachts in mijn slaap, nu ook overdag.. Er is geen uur meer aan een stuk door slapen dat ik niet wakker schrik van een enge droom, je schrikt wakker uit een enge droom en je weet dat de volgende eraan zit te komen.. Ik probeer in mijn gedachten na te gaan hoe dat komt maar een antwoord van mezelf krijg ik er niet door.. Best frustrerend, ik kijk 's morgens als ik mijn ogen open doe naar het moment uit dat ik weer naar bed kan ' s avonds. Gewoon omdat voor mijn gevoel de ''accu'' van mijn lichaam niet meer wil opladen, misschien hooguit voor een half uurtje.
Gewoon moe
Gewoon moe, dat is hoe ik me voel. Moe, verdrietig en misschien ook ergens nog wel heel erg bang en gefrustreerd.
Het is niet fijn te merken en te voelen hoe snel je lichaam achteruit gaat qua conditie. Als ik een goed moment heb overdag en mijn vriend wat dingetjes uit handen wil nemen als hij thuis komt van zijn werk, word ik daar gelijk 's avonds voor ''gestraft''. Vreselijke stekende pijn dan in mijn armen en benen, helaas hoort dat er ook allemaal bij.. Niet alleen dat, maar ook het verward/vergeetachtig zijn is heel vervelend. Mijn vader ''betrapte'' me deze week er vaak op dat ik meerdere keren per dag moest vragen welke dag het nou was, of naar de keuken gaan en gewoon niet meer weten wat ik ging halen/doen. Het zijn zóveel dingen die ik niet van mezelf gewend ben, het voelt raar dat dat allemaal met me gebeurt en ik er zelf totaal geen grip op hebt, ook dat put je zo ontzettend uit.
De komende dagen nog maar even heel veel genieten van de beestjes om me heen en het samen zijn met mijn vriend 's avonds. Over een paar dagen staat de nieuwe opname voor het ziekenhuis alweer op de planning.. 20 juni om 08:00. Ik kijk er als een berg tegen op, loop alweer 2 dagen met tranen achter mijn ogen die branden en het liefst naar buiten willen springen, maar nee, dat lukt niet, net zoals eerder weken geleden het gevoel hebben heel de dag in huilen uit te barsten maar het niet kunnen omdat er dan gelijk iets ''blokkeert'', en wat dat precies is? Ik weet het niet..
Langzamerhand oude kleren verzameld om mee te nemen, wat leesboekjes en spulletjes die daarna weg kunnen, aangezien ik niks meer mee terug naar huis mag nemen... En dit weekend maar bezig met de ''logeer/was'' kamer helemaal op orde te maken.. Bed, tafeltje, stoel, lampje, gordijntjes en dat moet dan maar even mijn ''thuis'' worden als ik weer thuis ben. Aan die tijd wil ik nu nog even niet denken. Stap voor stap, anders volg ik het niet meer. Ik ben gewoon moe.... Zowel lichamelijk als geestelijk.
De afgelopen week is er weinig gebeurd. Naast dat ik het jodium arm eten een beetje zat begin te raken, hebben de artsen wat mijn conditie betreft wel degelijk gelijk gehad.. Als ik kijk naar vorige week en nu, merk ik in alle opzichten dat het heel snel naar beneden begint te gaan. Zondag had ik 's morgens een goed moment en besloot met mijn vader mee naar de moestuin te gaan (5 minuten fietsen), besloten met de fiets te gaan aangezien dat ''stukje'' te lopen niet meer haalbaar zou zijn. Er heen gaan ging boven verwachting goed tot ik in de tuin was en heerlijk relax ging zitten in de tuinstoel. Ik voelde de energie gewoon uit mijn lijf ''druipen'', het toch 15 minuten geprobeerd vol gehouden en daarna maar tegen mijn vader gezegd dat ik terug ging (gelukkig deels berg af), eenmaal thuis op de bank neer geploft. Dinsdag voelde het alsof ik weer een goed moment had, ik had zin om even uit huis te gaan en besloot samen met mijn vader op de fiets naar de winkel te gaan (letterlijk 2,5 straten verder) daar aangekomen was ik blij dat ik er was en liep voor mij gevoel dood moe te sloffen door de jumbo. Halverwege, en natuurlijk de helft vergeten besloten maar te gaan afrekenen zodat ik weer naar huis kon. Thuis aangekomen maar weer op de bank gaan liggen en gelijk viel ik weer in slaap.. Het is heerlijk om te gaan liggen als ik voel dat mijn lichaam moe is, ik heb maar een minuut of 2 nodig voor ik in slaap val, dat was voorheen wel anders, soms lag ik een half uur tot uren wakker voor ik in slaap viel. Helaas gaat het slapen niet geweldig, elke nacht schrik ik een keer of 3-4 wakker van dromen die zo ontzettend eng zijn en écht lijken dat ik al een paar keer huilend wakker ben geschrokken, en over wat ze gaan? Over dingen én mensen die ik jaren niet meer gezien of gesproken heb, dingen over de basisschool, vreemde dingen die ik niet plaatsen kan, vreemde mensen die ik niet bij naam/gezicht noemen kan. Alles lijkt in mijn dromen door elkaar te gaan, eerst was het alleen 's nachts in mijn slaap, nu ook overdag.. Er is geen uur meer aan een stuk door slapen dat ik niet wakker schrik van een enge droom, je schrikt wakker uit een enge droom en je weet dat de volgende eraan zit te komen.. Ik probeer in mijn gedachten na te gaan hoe dat komt maar een antwoord van mezelf krijg ik er niet door.. Best frustrerend, ik kijk 's morgens als ik mijn ogen open doe naar het moment uit dat ik weer naar bed kan ' s avonds. Gewoon omdat voor mijn gevoel de ''accu'' van mijn lichaam niet meer wil opladen, misschien hooguit voor een half uurtje.
Gewoon moe
Gewoon moe, dat is hoe ik me voel. Moe, verdrietig en misschien ook ergens nog wel heel erg bang en gefrustreerd.
Het is niet fijn te merken en te voelen hoe snel je lichaam achteruit gaat qua conditie. Als ik een goed moment heb overdag en mijn vriend wat dingetjes uit handen wil nemen als hij thuis komt van zijn werk, word ik daar gelijk 's avonds voor ''gestraft''. Vreselijke stekende pijn dan in mijn armen en benen, helaas hoort dat er ook allemaal bij.. Niet alleen dat, maar ook het verward/vergeetachtig zijn is heel vervelend. Mijn vader ''betrapte'' me deze week er vaak op dat ik meerdere keren per dag moest vragen welke dag het nou was, of naar de keuken gaan en gewoon niet meer weten wat ik ging halen/doen. Het zijn zóveel dingen die ik niet van mezelf gewend ben, het voelt raar dat dat allemaal met me gebeurt en ik er zelf totaal geen grip op hebt, ook dat put je zo ontzettend uit.
De komende dagen nog maar even heel veel genieten van de beestjes om me heen en het samen zijn met mijn vriend 's avonds. Over een paar dagen staat de nieuwe opname voor het ziekenhuis alweer op de planning.. 20 juni om 08:00. Ik kijk er als een berg tegen op, loop alweer 2 dagen met tranen achter mijn ogen die branden en het liefst naar buiten willen springen, maar nee, dat lukt niet, net zoals eerder weken geleden het gevoel hebben heel de dag in huilen uit te barsten maar het niet kunnen omdat er dan gelijk iets ''blokkeert'', en wat dat precies is? Ik weet het niet..
Langzamerhand oude kleren verzameld om mee te nemen, wat leesboekjes en spulletjes die daarna weg kunnen, aangezien ik niks meer mee terug naar huis mag nemen... En dit weekend maar bezig met de ''logeer/was'' kamer helemaal op orde te maken.. Bed, tafeltje, stoel, lampje, gordijntjes en dat moet dan maar even mijn ''thuis'' worden als ik weer thuis ben. Aan die tijd wil ik nu nog even niet denken. Stap voor stap, anders volg ik het niet meer. Ik ben gewoon moe.... Zowel lichamelijk als geestelijk.
1 reactie
Xjen