De wereld draait door.
Vandaag heeft mijn vader zijn shunt in zijn arm gekregen.. Hij moest zich om 07:30 melden voor de opnamen en zou rond 12:30 aan de beurt zijn.. Geen narcose enkel zijn arm, schouder en nek verdoofd. Om 12:10 kwamen ze hem halen om naar de OK te gaan, een opluchting voor mij, ik viel zowat om van de slaap.. Wat is een rit van 40 minuut met de bus dan nog lang. Thuis gekomen gelijk de bank op gekropen tot mijn vriend thuis kwam van zijn werk.. Rond half 4 weer naar het ziekenhuis gebeld, alles was goed gegaan en hij lag nog heel even op de ''uitslaap kamer''. Om 6 uur zijn we weer naar hem toe gegaan. Ondanks dat het normaal een dag opname is, was het toch beter dat hij vannacht in het ziekenhuis blijft, sowieso moet de verdoving helemaal uitgewerkt zijn voor hij naar huis mag. Om 9 uur kreeg ik telefoon van hem dat hij stilletjes aan weer een beetje gevoel kreeg..
Ik ben opgelucht voor hem dat het achter de rug is, maar als ik kijk naar de tijd die nu voor hem aanbreek - 6 weken de aders laten rijpen en daarna - met 54 jaar - 3x per week nierdialyse starten.. Het maakt me verdrietig en o zo ongelofelijk boos tegelijk, hij had het allemaal zó goed kunnen voorkomen als hij netjes de medicijnen die hij al jaren ''gebruikt'' had in genomen. Hele gesprekken en vele ruzie's zijn er over geweest, zoveel beterschap beloofde hij altijd en dat ging goed voor een week of 3.. Vaak heb ik gedacht.. Weetje pa stik er maar in, maar nee dat kon ik niet. Niet na zijn scheiding 2 jaar geleden, ik weet dat ik ontzettend veel voor hem beteken en ik de enige ben die enigszins nog op hem door dringen kan. Maar ook gewoon omdat ik stiekem niet zonder mijn vader kan, hoe zeer ik me de afgelopen weken én jaren ook aan hem '''geïrriteerd'' heb door zijn eigenwijsheid en het verwaarlozen van zijn gezondheid. Maar goed nu is het dus bijna zo ver, een nieuw tijd perk zal voor hem heel snel aanbreken waar ik hem niet bij helpen kan, ik kan slechts zijn verhalen aanhoren en verder.. Heb ik er gewoon geen energie en ruimte voor. Mijn hoofd zit vol, over vol.
De wereld draait door, en natuurlijk hoort dat ook zo maar voor mijn gevoel staat hij stil. Het word dag, en ook weer nacht.. Voor mijn gevoel blijft het nacht, of juist dag (hoe tegenstrijdig). Mijn hormonen en emotie's raken in de war, van de kleinste dingen raak ik ontzettend over andere dingen kan ik nu zó hard reageren, wat ik normaal gesproken nooit/zo zou uiten.. Diep van binnen ben ik boos, boos op iets wat ik niet benoemen en beschrijven kan, misschien een kleine dip.. Ik herken gevoelens van een paar weken geleden, toen ik er ook even compleet door heen zat.. Inmiddels mag ik gelukkig weer heerlijk bij mijn vriend slapen na 2 weken gescheiden te hebben geleefd naar de radioactievebestraling.. En geloof me, wat is dat ontzettend fijn.. En toch, misschien klink ik nu ondankbaar, kan ik er niet van écht van genieten. Mijn lijf is onrustig, een opgejaagd gevoel dag en nacht.. Een paar nachten heb ik goed geslapen, man o man wat was dat heerlijk om weer eens een nacht door te slapen.. Maar de laatste 2-3 nachten is het einde weer zoek.. Elke keer wakker schrikken uit nare dromen, dat breekt je op overdag..
Een afwasje doen of een wasje op hangen dat lukt inmiddels weer, om vervolgens wel dood moe op de bank te zakken en de tranen achter mijn ogen branden.. Op zulk moment voel je wat je hebt moeten inleveren, je wilt zoveel doen in je huis maar het lukt gewoon weg niet en dat is zo frustrerend... Je heel de dag ver heugen op een warme douche, tot het moment dat je in de douche staat, de kraan dicht draait en naar beneden kijkt en wéér het douche putje vol met haren zit... Jou haren die daar niet horen te liggen.. 'S morgens tijdens het haren kammen de kam moet leeg maken omdat er te veel haren in zitten.. Elke dag de paniek voelen in je lijf of mensen geen kale plekken gaan zien.. Gelukkig is dat nog niet het geval en heb ik de ene dag meer last van haar uit val dan de andere.. Toch doet het pijn.. Mijn enige hoop is dat het bij die ''paar'', toch wel een bosje blijft per 2/3 dagen.. Maar als dat zo door gaat ga je het uit eindelijk toch wel zien.. Hopen en nog eens hopen dat het me bespaard blijf en ik mijn haren, al zou het een stuk dunner worden, toch te kunnen behouden.. Klote bijwerkingen!!!!
Moe! Nog altijd, tijdens het op staan kijk ik alweer naar het moment uit dat ik tegen mijn vriend zijn warme lichaam kruip en ik mijn hoofd op zijn borst nestel en héél even voor een paar minuten nergens aan denk.
Ik ben opgelucht voor hem dat het achter de rug is, maar als ik kijk naar de tijd die nu voor hem aanbreek - 6 weken de aders laten rijpen en daarna - met 54 jaar - 3x per week nierdialyse starten.. Het maakt me verdrietig en o zo ongelofelijk boos tegelijk, hij had het allemaal zó goed kunnen voorkomen als hij netjes de medicijnen die hij al jaren ''gebruikt'' had in genomen. Hele gesprekken en vele ruzie's zijn er over geweest, zoveel beterschap beloofde hij altijd en dat ging goed voor een week of 3.. Vaak heb ik gedacht.. Weetje pa stik er maar in, maar nee dat kon ik niet. Niet na zijn scheiding 2 jaar geleden, ik weet dat ik ontzettend veel voor hem beteken en ik de enige ben die enigszins nog op hem door dringen kan. Maar ook gewoon omdat ik stiekem niet zonder mijn vader kan, hoe zeer ik me de afgelopen weken én jaren ook aan hem '''geïrriteerd'' heb door zijn eigenwijsheid en het verwaarlozen van zijn gezondheid. Maar goed nu is het dus bijna zo ver, een nieuw tijd perk zal voor hem heel snel aanbreken waar ik hem niet bij helpen kan, ik kan slechts zijn verhalen aanhoren en verder.. Heb ik er gewoon geen energie en ruimte voor. Mijn hoofd zit vol, over vol.
De wereld draait door, en natuurlijk hoort dat ook zo maar voor mijn gevoel staat hij stil. Het word dag, en ook weer nacht.. Voor mijn gevoel blijft het nacht, of juist dag (hoe tegenstrijdig). Mijn hormonen en emotie's raken in de war, van de kleinste dingen raak ik ontzettend over andere dingen kan ik nu zó hard reageren, wat ik normaal gesproken nooit/zo zou uiten.. Diep van binnen ben ik boos, boos op iets wat ik niet benoemen en beschrijven kan, misschien een kleine dip.. Ik herken gevoelens van een paar weken geleden, toen ik er ook even compleet door heen zat.. Inmiddels mag ik gelukkig weer heerlijk bij mijn vriend slapen na 2 weken gescheiden te hebben geleefd naar de radioactievebestraling.. En geloof me, wat is dat ontzettend fijn.. En toch, misschien klink ik nu ondankbaar, kan ik er niet van écht van genieten. Mijn lijf is onrustig, een opgejaagd gevoel dag en nacht.. Een paar nachten heb ik goed geslapen, man o man wat was dat heerlijk om weer eens een nacht door te slapen.. Maar de laatste 2-3 nachten is het einde weer zoek.. Elke keer wakker schrikken uit nare dromen, dat breekt je op overdag..
Een afwasje doen of een wasje op hangen dat lukt inmiddels weer, om vervolgens wel dood moe op de bank te zakken en de tranen achter mijn ogen branden.. Op zulk moment voel je wat je hebt moeten inleveren, je wilt zoveel doen in je huis maar het lukt gewoon weg niet en dat is zo frustrerend... Je heel de dag ver heugen op een warme douche, tot het moment dat je in de douche staat, de kraan dicht draait en naar beneden kijkt en wéér het douche putje vol met haren zit... Jou haren die daar niet horen te liggen.. 'S morgens tijdens het haren kammen de kam moet leeg maken omdat er te veel haren in zitten.. Elke dag de paniek voelen in je lijf of mensen geen kale plekken gaan zien.. Gelukkig is dat nog niet het geval en heb ik de ene dag meer last van haar uit val dan de andere.. Toch doet het pijn.. Mijn enige hoop is dat het bij die ''paar'', toch wel een bosje blijft per 2/3 dagen.. Maar als dat zo door gaat ga je het uit eindelijk toch wel zien.. Hopen en nog eens hopen dat het me bespaard blijf en ik mijn haren, al zou het een stuk dunner worden, toch te kunnen behouden.. Klote bijwerkingen!!!!
Moe! Nog altijd, tijdens het op staan kijk ik alweer naar het moment uit dat ik tegen mijn vriend zijn warme lichaam kruip en ik mijn hoofd op zijn borst nestel en héél even voor een paar minuten nergens aan denk.