3 maanden verder..
We zijn inmiddels 3 maanden verder na de dag dat ik schoon werd verklaard! Ik dacht mijn leven gelijk weer op te kunnen pakken zoals voor heen, maar daar ben ik helaas toch van terug gekomen.....
Hoe het nu gaat?
Ups en downs... Als ik één goede dag heb gehad, heb ik 3 tot 4 dagen nodig met véél slaap om bij te tanken, en dat is erg frustrerend soms.... Leuke dingen kort na elkaar plannen kan niet, dan ben ik gewoon te moe om er van te genieten/mee te gaan. Ook de warme dagen tussen de koude, natte dagen in, putten me ontzettend uit...
Gisteren heb ik een gesprek gehad met het hoofd van de OK. De arts die mij geopereerd heeft op 4 april 2016, de anesthesist en de klachtenfunctionaris, naar aanleiding van de klacht die ik in januari 2017 heb ingediend... Ik een van mijn vorige blogs in het begin heb ik vertelt dat ik wakker ben geworden onder de operatie van april.. Wat ik daarin tegen iedereen had verzwegen, zelfs tegen mijn ouders en man, is dat ik ook personeel had horen praten.. En wat die toen zeiden, ik heb er geen woorden voor. Na maanden had ik de moed om in januari dan toch een klacht in te dienen, 2 dagen erna werd ik terug gebeld door de klachtenfunctionaris die met open mond mijn brief had gelezen.. Omdat het moeilijk was de 3 ''grote heren'' bij elkaar in één afspraak te plannen, was gisteren dan eindelijk de dag om met ze om de tafel te gaan. Ze erkende dat ik was wakker geworden, en er dingen gezegd zijn. Wat precies weten ze niet omdat ze voornamelijk met mij bezig waren, én dat klopt ook. Ik neem hun niks kwalijk, ook niet dat ik wakker ben geworden..... Maar de 2 vrouwen die ik hoorde praten, daar heb ik geen goed woord voor over. We hebben een gesprek van een uur gehad, meerdere malen hebben ze hun excuus aangeboden dat het is gebeurt onder hun leiding tijdens de operatie... Dat stel ik erg op prijs, maar zoals zij ook al zeggen zal het gesprek niet genoeg zijn om het een plek te kunnen geven, om te kunnen vergeten hoe machteloos ik me voelde toen ik wakker was. De anesthesist had het hele gesprek de tranen in haar ogen staan omdat het onder haar leiding was gebeurt, en hoe machteloos ik me gevoeld moet hebben... De artsen zeiden dat ze zich zorgen maken om me, ze zeiden: Je schrijft in je brief dat je de klacht hebt in gediend om te voorkomen dat mensen moeten mee maken wat je zelf nu elke dag nog mee maakt, dat ze bang zijn dat ik dit nooit helemaal een plek kan geven, en ik er met iemand over moet gaan praten. Ook om het feit dat ik totaal geen begeleiding heb gehad tijdens mijn kanker proces, qua praten met iemand én ook nog het overlijden van mijn vader in die tijd.. Ze waren zich achter hun oren aan het krabben, want ook dit waren niet de normale gang van zaken.. Ze vroegen waar ik allemaal last van had gekregen door het wakker worden etc.. Na alles op te noemen denken ze aan een posttraumatische stressstoornis. Ze willen me nu op hun kosten in contact gaan brengen met iemand die ervaring heeft met mensen die wakker zijn geworden onder de narcose... Om er over te praten en het voor de toekomst toch proberen een plek te kunnen geven.. Aangezien ze in Nederland hier vrij slecht bekend mee zijn vroegen ze me om een beetje tijd.. Nouja die 1 of 2 weken kunnen er ook nog wel bij toch?
Sinds mijn klacht, en ze al het personeel van de OK etc bij elkaar hadden geroepen had er een paar weken een ''grimmige'' sfeer op de OK gehangen zei de arts, om het feit dat mensen die je hoort te vertrouwen, je zo behandelen als je daar machteloos ligt...
Heel fijn dat ze wakker zijn geschud, maar om eerlijk te zijn, heb ik daar helemaal niets aan. Het gesprek heeft me op een bepaalde manier wel opgelucht, dat ze het erkennen dat het gebeurt is, en het niet afliegen, dat is een hele grote opluchting voor me geweest.. Dat was mijn grootste angst ook, niet geloofd te worden, had me tegen gehouden om niet gelijk een klacht in te dienen...
Hoe nu verder?
Werkelijk geen idee nog! Ik geniet van mijn goede dagen, dan wandel ik stukjes buiten met mijn hondje.. In juli moet ik weer bloedprikken en in augustus op controle om te zien of ik nog steeds schoon ben! Hoe het zich verder gaat ontwikkelen wat betreft de PTST? Geen idee.... Ik hoop dat ze een goede psycholoog voor me vinden, en ik misschien in de toekomst een dag, of nacht heb dat ik niet wakker schrik, of er aan terug denk....
Hoe het nu gaat?
Ups en downs... Als ik één goede dag heb gehad, heb ik 3 tot 4 dagen nodig met véél slaap om bij te tanken, en dat is erg frustrerend soms.... Leuke dingen kort na elkaar plannen kan niet, dan ben ik gewoon te moe om er van te genieten/mee te gaan. Ook de warme dagen tussen de koude, natte dagen in, putten me ontzettend uit...
Gisteren heb ik een gesprek gehad met het hoofd van de OK. De arts die mij geopereerd heeft op 4 april 2016, de anesthesist en de klachtenfunctionaris, naar aanleiding van de klacht die ik in januari 2017 heb ingediend... Ik een van mijn vorige blogs in het begin heb ik vertelt dat ik wakker ben geworden onder de operatie van april.. Wat ik daarin tegen iedereen had verzwegen, zelfs tegen mijn ouders en man, is dat ik ook personeel had horen praten.. En wat die toen zeiden, ik heb er geen woorden voor. Na maanden had ik de moed om in januari dan toch een klacht in te dienen, 2 dagen erna werd ik terug gebeld door de klachtenfunctionaris die met open mond mijn brief had gelezen.. Omdat het moeilijk was de 3 ''grote heren'' bij elkaar in één afspraak te plannen, was gisteren dan eindelijk de dag om met ze om de tafel te gaan. Ze erkende dat ik was wakker geworden, en er dingen gezegd zijn. Wat precies weten ze niet omdat ze voornamelijk met mij bezig waren, én dat klopt ook. Ik neem hun niks kwalijk, ook niet dat ik wakker ben geworden..... Maar de 2 vrouwen die ik hoorde praten, daar heb ik geen goed woord voor over. We hebben een gesprek van een uur gehad, meerdere malen hebben ze hun excuus aangeboden dat het is gebeurt onder hun leiding tijdens de operatie... Dat stel ik erg op prijs, maar zoals zij ook al zeggen zal het gesprek niet genoeg zijn om het een plek te kunnen geven, om te kunnen vergeten hoe machteloos ik me voelde toen ik wakker was. De anesthesist had het hele gesprek de tranen in haar ogen staan omdat het onder haar leiding was gebeurt, en hoe machteloos ik me gevoeld moet hebben... De artsen zeiden dat ze zich zorgen maken om me, ze zeiden: Je schrijft in je brief dat je de klacht hebt in gediend om te voorkomen dat mensen moeten mee maken wat je zelf nu elke dag nog mee maakt, dat ze bang zijn dat ik dit nooit helemaal een plek kan geven, en ik er met iemand over moet gaan praten. Ook om het feit dat ik totaal geen begeleiding heb gehad tijdens mijn kanker proces, qua praten met iemand én ook nog het overlijden van mijn vader in die tijd.. Ze waren zich achter hun oren aan het krabben, want ook dit waren niet de normale gang van zaken.. Ze vroegen waar ik allemaal last van had gekregen door het wakker worden etc.. Na alles op te noemen denken ze aan een posttraumatische stressstoornis. Ze willen me nu op hun kosten in contact gaan brengen met iemand die ervaring heeft met mensen die wakker zijn geworden onder de narcose... Om er over te praten en het voor de toekomst toch proberen een plek te kunnen geven.. Aangezien ze in Nederland hier vrij slecht bekend mee zijn vroegen ze me om een beetje tijd.. Nouja die 1 of 2 weken kunnen er ook nog wel bij toch?
Sinds mijn klacht, en ze al het personeel van de OK etc bij elkaar hadden geroepen had er een paar weken een ''grimmige'' sfeer op de OK gehangen zei de arts, om het feit dat mensen die je hoort te vertrouwen, je zo behandelen als je daar machteloos ligt...
Heel fijn dat ze wakker zijn geschud, maar om eerlijk te zijn, heb ik daar helemaal niets aan. Het gesprek heeft me op een bepaalde manier wel opgelucht, dat ze het erkennen dat het gebeurt is, en het niet afliegen, dat is een hele grote opluchting voor me geweest.. Dat was mijn grootste angst ook, niet geloofd te worden, had me tegen gehouden om niet gelijk een klacht in te dienen...
Hoe nu verder?
Werkelijk geen idee nog! Ik geniet van mijn goede dagen, dan wandel ik stukjes buiten met mijn hondje.. In juli moet ik weer bloedprikken en in augustus op controle om te zien of ik nog steeds schoon ben! Hoe het zich verder gaat ontwikkelen wat betreft de PTST? Geen idee.... Ik hoop dat ze een goede psycholoog voor me vinden, en ik misschien in de toekomst een dag, of nacht heb dat ik niet wakker schrik, of er aan terug denk....
1 reactie