Mijn verhaal over alvleesklierkanker bij mijn fantastische moeder

Dag iedereen,

Ik ben Smedtje en ben 21 jaar oud. Ik ben de dochter van een fantastische vrouw. Jammer genoeg heeft deze fantastische vrouw op 21 januari 2019 het nieuws gekregen dat ze alvleesklierkanker heeft met uitzaaiing naar de lever.

Verhaal van begin tot einde:

Halverwege mei 2018 werd er bij mama een goedaardige tumor gevonden aan haar neus. Ze kreeg cortisone om de tumor te doen verkleinen. Sindsdien is er een bal beginnen rollen. Door de cortisone kregen ze mama haar suiker niet meer onder controle, waardoor ze verschillende onderzoeken moest ondergaan. Na enkele onderzoeken werd vastgesteld dat mama diabetes type 2 had en dat er 3 cysten aanwezig waren in haar alvleesklier. We wisten van mama al dat ze diabetes type 2 had, maar dat ze 3 cysten had in haar alvleesklier wisten we pas op kerstavond 2018. De eerste week na de kerstvakantie moest mama naar de assistent van de specialist om 7 tuben bloed te trekken en om alles in orde te brengen voor verdere onderzoeken die gingen gebeuren op woensdag 20 februari. Op maandag 14 januari kreeg mama een telefoontje van het ziekenhuis dat alles met haar bloed in orde was, er was zeker geen tumor aanwezig. Mama was zooo gelukkig dat het zeker geen kanker was. Normaal moest mama op woensdag 20 februari onder de scanner, een scanner die dieper in het lichaam ging gaan kijken om zo te zien hoe de cysten waren ontstaan. Aan de telefoon werd gezegd dat ze morgen (dinsdag 15 januari) al onder de scanner mag, dat er een plaats was vrijgekomen. Ik had op dinsdag 15 januari een examen in Gent, ik kon dus niet mee met mama naar het ziekenhuis. Na mijn examen had ik meteen gestuurd naar mama hoe het was, mama zei goed en ik vroeg aan haar wat de specialist allemaal zei. Haar antwoord was: 'Zal het vertellen als je thuis ben, moet teveel typen'. Ik vroeg haar of ze het anders via de computer kon doorsturen. Enkele minuten later kreeg ik een berichtje op messenger van mama dat ze overmorgen (donderdag 17 januari) nog naar het ziekenhuis moest voor een kijkoperatie. Een kijkoperatie via de keel naar de pancreas onder verdoving. Voor ik naar huis ging ben ik nog vlug binnen gesprongen bij een vriendin. Ik vertelde opgelucht dat mama gisteren (maandag 14 januari) de resultaten had gekregen van haar bloed en dat alles in orde was en dat ze vandaag (dinsdag 15 januari) naar de scanner was geweest en dat alles goed was en dat ze juist nog een kijkoperatie moest ondergaan. Ik kwam rond 18u thuis en mama zat aan de tafel en zei heel weinig... ik vroeg aan haar wat er scheelde...met tranen in haar ogen vertelde ze mij dat ze een tumor hadden gevonden in het staartje van haar alvleesklier. Op donderdag 17 januari zijn papa en ik meegegaan met mama naar het ziekenhuis. De kijkoperatie was gepland om 11u maar is pas doorgegaan om 13u. Na een uurtje kwamen ze met mama terug op de kamer, mama was aan het wenen.. Ze had zoveel pijn aan haar keel. De arts kwam enkele minuten later op de kamer en vertelde dat hij een punctie had genomen van de alvleesklier én van de lever en dat we dan naar huis mochten gaan. Op weg naar huis vroegen we ons af waarom hij ook een stukje van de lever had genomen want het was enkel aangevraagd voor de alvleesklier. 

Dinsdag 21 januari...

Samen met mijn jongste broer en ouders vertrokken we naar het ziekenhuis. Mama had ons thuis gezegd dat mijn broer en ik niet mee naar binnen mochten. Stel dat het slecht nieuws ging zijn wou ze niet dat wij haar reactie zagen. Iets na 14u kwam de dokter. Mijn broer en ik gingen naar de cafetaria en mijn ouders gingen mee met de dokter. Het was 14u30 en nog steeds geen ouders gezien... 15u00... nog steeds niks... ik zei tegen mijn broer dat dit geen goed teken was... iets na 15u zei mijn broer 'papa is daar'... Ik draaide mij om en zag alleen papa... mama stond te wachten in de gang... ik had door dat er iets ernstig was, maar m'n ouders zeiden geen woord. We gingen naar buiten en ik nam mama vast en zei 'mama zeg aub iets, wat is er?'... amper antwoord... ik vroeg haar of het hetgeen was waarvoor we vreesden... mama knikte met haar hoofd... ik begon te wenen net zoals m'n broer... onze wereld stortte op dat moment helemaal in... Ik vroeg naar meer uitleg maar mama zei dat ze alles thuis ging zeggen dat we nu eerst samen naar huis gingen... Eens we thuis kwamen ging mama haar aan tafel gaan zetten en vertelde ze ons het verschrikkelijke nieuws dat ze alvleesklierkanker heeft met uitzaaiing naar de lever en dat het niet meer te genezen is. Papa belde mijn oudste broer op, hij was volledig over z'n toeren. Hij ging zo snel mogelijk naar ons komen. We vroegen haar wat de levensverwachting was en ze vertelde dat de arts dit zelf niet kon zeggen of mocht zeggen. Alles zal stap voor stap gedaan worden. Op een gegeven moment zei ze dat ze de kleinkinderen niet zal zien opgroeien... m'n jongste broer reageerde hier hevig op.. wenen... roepen... ik had hem nog nooit zo gezien... M'n oudste broer kwam binnen en keek naar mama... nam haar vast... begon net zoals ons te wenen...

Ondertussen zijn we al 3 maand verder:

- Maandag 28 januari: eerste chemokuur
- Maandag 11 februari: tweede chemokuur
- Maandag 25 februari: derde chemokuur 
- Maandag 11 maart: vierde chemokuur die niet is doorgegaan wegens WBC op 980
- Maandag 18 maart: vierde chemokuur 
- Maandag 1 april: onder de scanner om te kijken of de ziekte is gestabiliseerd
- Woensdag 3 april: DE ZIEKTE IS GESTABILISEERD 
- Maandag 8: vijfde chemokuur 

Mama moet voor zover we weten nog 7 chemokuren krijgen. Om de 4 chemokuren moet ze onder de scanner. Het enige goede nieuws dat we nog kunnen krijgen is dat de chemo blijft aanslaan om zo nog zoveel mogelijk tijd te rekken. Naar de alvleesklier wordt amper nog gekeken want die is al aan het afsterven. Alles hangt af van haar lever. Ik vroeg aan de dokter of er een mogelijkheid was om een operatie te ondergaan aan de lever. Hij vertelde mij dat geen 1 enkele arts mijn mama nog zal opereren... er zitten al teveel metastasen in haar lever. Transplantatie is ook niet mogelijk. Gelukkig zijn de bloedvaten in mama haar lever nog goed, want hierdoor kan ze, volgens de dokter, de chemotherapie nog goed verdragen.

Mama is een hele sterke vrouw en blijft positief ondanks de vreselijke ziekte. 

Dit is mijn verhaal en hopelijk krijg ik wat respons van mensen die hetzelfde meemaken.

Groetjes,

Smedtje