Een dag in het ziekenhuis

Dit was een bericht voor Mieke, maar omdat ik al eerder op jouw bericht had gereageerd waar de situatie betreft mijn vader stond, vandaar dat ik dat erbij schreef.

Ik ben 2 juli 2018 geopereerd. Op 8 februari 2019 heb ik mijn laatste scan gehad en die was goed. Dus in princiepe heb ik geen kanker meer. Maar het was alvleesklierkanker. Ik weet niet of je weet dat aan de tumor miniscule draden zitten, nog geen kanker maar kan het worden, bij mij zitten ze in de alvleesklier en de lever. Ik heb na mijn operatie daarom ook chemo gekregen. De kans dat het terugkomt is dus ook enorm groot, 20 van de 100 mensen overleven na een operatie, de kans word na 2 jaar iets groter. Mijn 'geluk' was dat het niet was uitgezaaid, anders opereren ze niet eens. Ik heb de afgelopen maanden last van mijn linkerzij/rug/schouder gehad, daarom kreeg ik ook 8 februari een scan, daar zagen ze op dat de aansluiting van de maag met de dunne darm verdikt was en dat ik een longontsteking had gehad. De last bleef en ben 6 weken later weer bij de chirurg geweest, ik kon toen weer een scan krijgen maar wilde  dat zelf niet.  7 mei ben ik op mijn normale controleafspraak bij de chirurg geweest en toen kwam hij met een best verkaarbare reden namelijk dat je dunne darm niet bestand is tegen maagzuur, bij mij zijn de tumor, galblaas, twaalfvingerigedarm en 19 lymfeklieren verwijderd. Ik moest een maagbeschermer meer slikken, 2 in plaats van 1, en het hielp, nergens meer last van. Het is wel de bedoeling dat ik weer naar 1 maagbeschermer ga, maar zit op het moment aan de antibiotica, ontstoken kies en sinds gisteren koorts, vandaag dokter geweest en een zwaardere antibiotica gekregen, weer bang voor een longontsteking, hoest namelijk weer sinds maandag. Weerstand is waarschijnlijk nog niet helemaal in orde. Iedereen reageert anders op chemo, ik schijn heel erg te reageren, normaal geven ze tegenwoordig ook Folfirinox na de operatie, maar ik kreeg het niet meer ik heb 3 weken elke dag chemopillen moeten slikken en 1 keer in de week een infuus, dan een week rust en dat 4 keer, ook maar 70%, ik moet zeggen dat elke kuur zwaarder werd maar vergeleken Folfirinox stelde het niks voor, ik kon eten, mijn honden uitlaten, maar was wel ontzettend moe en kreeg last van mijn handen, wat ik af en toe nog heb. 31 december heb ik mijn laatste pillen geslikt en januari was erg zwaar, sinds april is de moe-moe-moeheid weg en na mijn laatste bezoek bij de chirurg lijkt het wel of het een boze droom was, voel me als voor de diagnose, nog wel wat moe, maar dat had ik voor de diagnose ook. Ik word elke dag eraan herinnert door mijn enorme litteken op mijn buik, het litteken van de porth-a-cath die er gelukkig weer uit is en door de pillen die ik moet slikken bij het eten voor de vertering van mijn voedsel, enzymen. Maar dat maakt allemaal niet uit want ik leef nog. Het leven word nooit meer hoe het was, de angst blijft zeker als je iets voelt, maar de paniek is weg voor nu toch. Iemand zei me hier je moet accepteren dat je kanker hebt (gehad) en dat is moeilijk maar het is wel zo. Ik ben bang voor de toekomst. Mijn jongste dochter heeft examen gedaan en hoop dat ze slaagt, nu kan ik nog bij de diplomauitreiking zijn, volgend jaar is nog de vraag. Ik ben bang om iets te plannen in de toekomst. Ik geniet van elke dag, ook al deed ik dat al, nu misschien nog iets meer. Ik hoop dat ik bij de gelukkigen hoor die deze verschrikkelijke rotziekte overleven en ik weet dat die er zijn. Ik zou zo graag nog oma willen worden, er zijn voor mijn kinderen, mijn hondjes en mijn 2 poezen. Ik hoop dat jou moeder er nog lang voor je zal zijn en dat ze nog plezier aan het leven kan hebben. Maak herinneringen zoveel je kunt. Blijf sterk voor je moeder. En verdriet mag en huilen ook. Je moeder vecht voor haar leven. Heel veel sterkte!