Hoe gedachten verzetten in deze moeilijke periode

Dag lieve mensjes, 

Ondertussen weet ik nu al 104 dagen dat mijn mama aan de vreselijke ziekte lijdt: alvleesklierkanker. 

Er is geen enkele dag dat voorbijgaat dat ik er niet aan denk. Ik sta op en ik ga slapen met het vreselijke woord kanker en dat zal hoogstwaarschijnlijk voor de rest van mijn leven zijn nu.

Ik voel mij vaak verdrietig, boos, machteloos en nog zoveel meer. Ik kan het bijna niet omschrijven hoe ik me voel eerlijk gezegd. In 1 dag tijd is heel je toekomst veranderd. Gaat mama mij zijn afstuderen? Gaat mama mijn 22ste, 23ste, 24ste,... verjaardag meemaken? Zal ze ooit mijn lief ontmoeten? Zal ze ooit mijn kinderen kennen? Zal het volgende week zondag de laatste keer zijn dat we Moederdag kunnen vieren met haar erbij? Zoveel vragen zonder antwoord. Vragen waar ik steeds in tranen uitbarst. 

Binnenkort heb ik examens. Veel zin om te leren heb ik niet, maar ik doe het, ik doe het voor mijn mama! Ik zal haar trots maken. Door te studeren probeer ik ook wat m'n gedachten te verzetten, maar is soms moeilijk aangezien het woord 'kanker' meerdere malen in mijn cursus komt. Ook gaat het vaak over depressies en herken ik bepaalde dingen bij mezelf... Naast studeren luister ik ook veel naar muziek om m'n gedachten te verzetten. Wat doen jullie zoal om jullie gedachten te verzetten? 

Liefs,

Smedtje

8 reacties

Heel veel sterkte.. mijn vader is 1.5 jaar geleden overleden aan deze vreselijke ziekte! Goed dat je je gedachtes kan verzetten.. doe vooral wat voor jou goed voelt!

Laatst bewerkt: 06/05/2019 - 22:50

Ik ging en ga veel wandelen. Flink doorstappen en de natuur in je opnemen ik vond en vind dit helend werken.

Ook ben ik een poetsmaniak geweest in die periode omdat ik dat zelf onder controle had en de ziekte van mijn moeder niet.

Veel met mijn vriendinnen babbelen en toch proberen  met hun gezellige dingen te doen. 

Af en toe keek ik ook een intens droevige film zodat de toch opgekropte tranen eens de vrije loop gingen. Rouwen begint al vanaf dat je hoort dat genezing niet mogelijk is. Niet bewust maar ik besef wel dat ik tijdens haar ziekte al intens verdrietig was. Dat verdriet moet je toch ook'leren omarmen omdat dat de enige manier is om het verdriet niet de overmacht te geven.

Laatst bewerkt: 07/05/2019 - 07:31

Volgens artsen had ik in april 2018 de kraaienmars geblazen, toch ben ik er nog steeds, op dit forum zijn meerdere mensen met alvleesklierkanker meer dan een jaar bezig te overleven wat op zich nogal een klus is. Je moeder steunen in haar strijd bezig zijn met je studie, en naar ik hoop ook nog een sociaal leven geeft druk, gemakshalve ga ik er van uit dat je moeder lijd en jij steunt als jij gaat lijden wie steunt wie dan? Laat je zorgzaamheid niet om slaan in paniek, zoek hulp voor je zelf. De liefde voor je moeder is overweldigend, lief om te lezen een rijkdom voor je moeder zorg dat je angst niet de overhand krijgt zodat je haar kunt blijven steunen .

Sterkte

Laatst bewerkt: 07/05/2019 - 10:19

Hi,

Zelfs op mijn leeftijd, 63, werkt een dance- workout super. Helemaal uit je plaat gaan op harde muziek, conditioneel al een uitdaging, komt nog bij lastige danspasjes, succes verzekerd. Ik durf te wedden dat je een uur lang niet aan je zorgen denkt, ook de uren daarna zul je je beter voelen. Gewoon doen. Denk aan jezelf dat wil je moeder ook!

Hartelijke groet,

Marijke

 

 

Laatst bewerkt: 07/05/2019 - 21:10

Ron heeft gelijk je kan dit niet alleen, zoek hulp. Mijn dochter was 21 jaar toen ik de diagnose kreeg en heeft een tijdje in de ziektewet gezeten, ook ging ze naar een psycholoog. Ikzelf kreeg maatschappelijk werk in het ziekenhuis wat ook voor de familie kan. Nu ga ik nog zo'n 1 keer in de maand naar mijn praktijkondersteuner.  Hier heb ik ook veel hulp gehad. De kans dat je alvleesklierkanker overleefd is erg klein, de kans is iets groter als je geopereerd word, maar nog steeds erg klein. Tegen mij zeiden ze dat ik het moest accepteren, makkelijker gezegd dan gedaan, maar o zo waar. Ik leef nog en het gaat goed met mij, nu even niet, vorige week een ontstoken kies en nu pijn in mijn keel en flinke koorts. Krijg al 9 dagen antibiotica voor mijn kies, die nu eindelijk rustig is, mijn weerstand is dus nog niet alles. Denk ook aan jezelf!

Laatst bewerkt: 23/05/2019 - 22:47

Ik heb het deze middag aan m'n mama verteld dat ik terug last heb van nare dromen. Ik heb ook een mail gestuurd om terug een afspraak te maken bij onze psycholoog in het ziekenhuis. Mama zegt dat het misschien goed is voor mij dat ik elke week eens langsga bij haar om over de situatie te praten. Het is zo moeilijk om dit te moeten aanvaarden... je wordt er iedere dag mee geconfronteerd 

Laatst bewerkt: 24/05/2019 - 17:32