Geen chemo

Zondag 8 december. We gaan naar het bezoekuur in het ziekenhuis, eindelijk een keer met z’n 3en. Papa krijgt super veel bezoek, heel fijn, maar ooit is het ook wel eens fijn om met het gezin te zijn. Hij is die dag niet in z’n hum, boos ook. Er is een andere arts langsgekomen en die is erg bezorgd over de fysieke gezondheid van papa en vraagt zich af of er wel aan chemo begonnen kan worden. Dit is natuurlijk absoluut niet wat je wil horen, zeker niet als je er voor wil gaan. We proberen hem gerust te stellen maar niks helpt, met een klote gevoel gaan we die avond weer naar huis. 

De dag erna hebben we een gesprek met de longarts die ook op de oncologie afdeling werkt. Ze geeft aan dat we pas met de chemo kunnen beginnen als de drain eruit is. Vol verbazing kijken we elkaar aan, hier hebben we nog expliciet naar gevraagd bij de andere longarts! De longarts legt uit dat tijdens de chemo je weerstand laag is en daardoor de kans op infecties groter. De drain is in principe een open wond, wat meer kans op infectie geeft. En dus kans dat hij dan zou kunnen overlijden aan een infectie. Boem, wat een klap in ons gezicht! Alles stort weer in. We bespreken de opties en er wordt besloten dat ze de komende week nogmaals de long gaan proberen te plakken. Zal het nu wel gaan lukken?