Geen behandeling

  • Openbaar blog
  • maandag 27 januari 2020
  • 502 x gelezen

Woensdag 18 december, vanmiddag hebben we wederom een gesprek met de longarts. Al die gesprekken in zo’n korte tijd breken je op. Elke keer slecht nieuws, nooit een keer iets wat lukt. 

De afgelopen week hebben ze nog twee keer geprobeerd de longen aan het longvlies te plakken. De longarts was redelijk positief, het vocht was een heel stuk afgenomen en de long was goed uitgezakt naar ongeveer zijn originele formaat. Dat maakte de kans groter dat er ergens n plekje zou blijven plakken. Dan kan de drain er uit en kan er eindelijk begonnen worden aan de chemo. Door de chemische reactie wordt papa steeds ziek, zijn lijf reageert niet goed op het plakken en hij wordt steeds zwakker. 

Tijdens het gesprek met de longarts komt het hoge woord eruit.. we kunnen niets meer voor u doen. Behandeling is niet meer mogelijk. In het gesprek wordt besproken wat papa’s wensen zijn, heftig, emotioneel, iets waar we niet aan willen denken en nu zo dichtbij komt. Papa wil naar huis. Alles wordt in gang gezet om hem zo snel mogelijk naar huis te krijgen. Thuiszorg, een rolstoel, bed in de kamer, zuurstof, noem het maar op. Vrijdagavond zijn we op bezoek, we hebben gehoord dat hij zaterdag 21 december naar huis komt. Met de ambulance. Papa is blij en sluit af met de zin: “Ja dan kende naar huis om kapot te goan.” Kei hard, maar zo is ie. 

Reageren
Volgend blogbericht

11 reacties

Zo te lezen is het een helse achtbaan geweest. Geen tijd gekregen om te laten bezinken. Niet vreemd dat je nu in de achtbaan van emoties stapt. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. Je weet pas hoe het is als je het zelf meemaakt en dan nog beleeft iedereen het anders. Overeenkomsten zijn er altijd. Verdriet, machteloosheid, gemis...

Lieve groet,

Karin

Laatst bewerkt: 27/01/2020 - 11:42
Reageren

Heel veel sterkte! Ik heb ook diverse diertjes, en ook geen broers of zussen, en mijn Pa is 3 april 2019 gestorven, mn ma 27 dec 2018. Vooral mn Pa mis ik. Vreselijk! Ikzelf ben nu ook aan de beurt, heb een nare ziekte, maar ik ben dan ook veel ouder, nl 63. Dat lijkt oud, maar je bent nog steeds dezelfde als vroeger. Veel herkenning in uw verhaal. Nogmaals heel veel sterkte, kerstmis zal nooit meer het zelfde zijn, maar dingen wennen, ook al zijn ze nog zo mega-hard. Liefs, Anne

Laatst bewerkt: 27/01/2020 - 11:51
Reageren

godsamme meid wat een verhaal heb net je blogs gelezen  het is niet normaal hoe snel het kan gaan ikzelf (net 33)ben in september 2019 mijn moeder verloren met de 59 jaar aan oa lonkanker ze had 5 soorten en precies hetzelfde verhaal als bij je pa vanalles geprobeerd niks meer aan te doen ze is maar 3 weken ziek geweest (heb trouwens zelf als eerste kanker gekregen maar ik ben succesvol geopereerd en nu blijft het hoprlijk weg) en ja als je dan in jou geval geen broers of zussen hebt is het killing ik heb een broertje maar die is gehandicapt dus toen er gewaakt moest worden kwam alles op papa en mij aan ,,,,, ik wens je ongelofelijk veel kracht en sterkte en als je wil praten stuur een berichtje  

 

groetjes skippybal

ps waar uit brabant kom je ik kom ook uit brabant

Laatst bewerkt: 27/01/2020 - 13:55
Reageren

Bedankt voor je berichtje :). Heftig als het zo snel gaat, geen tijd om aan het idee te wennen.
Goed om te horen dat de operatie succesvol was! Ik hoop met je mee dat het wegblijft! 
Ik kom zelf uit Handel, vlakbij Helmond. Zuidoost-Brabant. 

Laatst bewerkt: 28/01/2020 - 16:43
Reageren